Categorie archief: 2016 – Sri Lanka

Maandag 2 januari, we rijden vandaag naar onze laatste bestemming, Galle. We zouden moeten vertrekken om half 9, maar dat lukt deze keer niet. Iedereen moet zijn rekeningen nog betalen van de afgelopen 2 dagen. Bij ons zouden die allemaal klaar liggen, maar hier moeten ze deze vanmorgen nog maken. Ze hebben allerlei schriftjes waar ze dan jouw dingen moeten uithalen. Ik heb 3 pasta’s gehad, maar hij rekent er maar twee. Ik doe een poging om te zeggen dat ik er drie had, maar ze verstaan hier echt geen engels. Ja, dan kan ik er ook niet aan doen he. 🤔Met een half uur vertraging gaan we weg. Is op zich geen probleem, want we hebben tijd zat. De afstanden zijn hier helemaal niet groot. Deze regio is bekend om zijn paalvissers. Op dit tijdstip van de dag zijn er geen meer aan het vissen. Zij vissen slechts vroeg in de morgen. Maar voor de toeristen een fikse betaling kruipen ze toch nog even op hun paal. Heel enthousiast zien ze er niet uit, en ook het licht staat verkeerd om deftige foto’s te maken. Het is deze vakantie allemaal net niet. 

We stoppen ook nog bij het Folk Museum, en zoals het gebruikelijk is, laat ik deze aan mij voorbij gaan. Terwijl de anderen binnen zijn, schrijf ik gewoon verder aan deze blog. Hierna kunnen we doorrijden naar Galle, een typisch oud Hollands dorp blijkbaar, gevestigd in een fort. En voor de derde keer deze reis wordt de groep gesplitst. Het zijn hier allemaal huisjes die omgevormd zijn naar hotelletjes. Alleen deze zijn dus niet voorzien om 15 kamers aan te leveren. Dus er moeten er weer 3 naar ergens anders. Vermits de gids altijd dezelfde lijst neemt, is ook de volgorde hetzelfde. En als je dan als laatste op de lijst staat, heb je het dus iedere keer vlaggen. Nu dus ook! 😡

We lopen een heel stuk terug richting waar de bus stond. En daar dan een steegje in. Dit is letterlijk een huis dat omgevormd is naar hotel. Er zijn slechts 4 kamers. De persoon achter de balie vraagt nog naar mijn paspoort. Ik ben redpelijk opgedraaid, dus waarom heb je mijn paspoort nodig?? Hij heeft gewoon de gegevens nodig. Daarna vraagt hij wanneer ik ga betalen? Direct of morgen? Betalen??? Ik dacht het niet. 😡😡 Vermits alles is in een rush is gebeurd, heb ik niets kunnen afspreken met iemand. Dus ik loop met Whilma mee terug, want zij heeft met Aria afgesproken. Zij gaan eerst iets drinken en eten. Dus ik loop effe mee, en eet daar een chicken sandwish. Zij gaan de wandeling maken van de Lonely Planet. Daar heb ik eigenlijk geen zin in. Dus ik ga wat winkeltjes lopen. Ik loop misschien wel anderen van de groep tegen. Ik loop een beetje rond. Ga eens tot op de vestigingen van het fort. Maar ben niet van plan van het helemaal af te lopen. Na een tijdje zet ik mij ergens boven op een terrasje met zicht op zee. Gewoon wat wind, wat schrijven en iets drinken. Want heb echt wel dorst. Er passeren een aantal mensen van de groep, maar meer dan zwaaien wordt er niet gedaan. Eens weer bijgeschreven, loop ik weer het dorp in. Nog eens dezelfde winkeltjes in en uit. Ik vind toch niet echt iets naar mijn goesting. Ik ga dan maar een ijsje eten op de wallen van het fort. Is ondertussen 16u. Ik ga nog een laatste keer de winkels door en vind dan toch nog een paar dingen. Ik ga dan toch niet met lege handen naar huis. 😀

Was een paar mensen op mijn eentje. Ik ga dan nog maar een ijsje halen 😊😋 Tegen acht uur ga ik terug naar ons steegje en probeer ik alles in mijn rugzak te krijgen. Is niet zo zeer plaats, maar voor het gewicht… Ook tegoei nadenken wat ik morgen nog nodig heb, zodat ik dat al opzij kan houden. Morgen hebben we nog een kamer in ons hotel in Negombo. Ik weet alleen niet of iedereen een kamer heeft, of een paar kamers. Indien dit het geval is, dan kan ik natuurlijk niet heel mijn rugzak terug uitpakken en opnieuw inpakken. 

Tegen half tien dan toch maar mijn bed in. Morgen laatste dag en tijd om naar huis te gaan.

Ik heb op het gejank van de honden na, goed geslapen. Alleen is het wat vroeg wanneer de wekker afloopt. We gaan vandaag walvissen spotten op zee. Ben benieuwd… Hebben het vorig jaar gedaan in Nieuw Zeeland en dat is toch moeilijk te overtreffen vrees ik.
De lucht is niet helemaal open en de zon is ook verre van te bespeuren. Dus wij om 6.15u richting de haven. Er ligt meer als een bootje te wachten op de toeristen. Onze boot die eigendom is van het hotel, is toch een behoorlijk andere categorie dan die van vorig jaar. Echt een speedboot is het niet, en je zit gewoon open en bloot. Bootje volgeladen, we kunnen de zee op. Gelukkig is die redelijk rustig vandaag. We hebben geluk. We moeten een dikke twee uur varen voordat het eerste signaal van een walvis wordt opgevangen. Je hebt een beetje een safari gevoel. Want we liggen met een stuk of 10-15 boten te wachten totdat hij bovenkomt. En dan hebben we blijkbaar ook nog geluk dat het 1 januari is, want normaal zijn er tussen de 40 en 50 boten die de zee op gaan. 

De eerste keer dat de staart komt, is het vrij dicht bij onze boot. Alleen je zit met al die boten op de achtergrond, en dus ook op al je foto’s. 😡 De tweede keer is hij veel te ver om hem op de foto te krijgen. Gelukkig is er nog een derde keer, en nu zijn er geen boten op de achtergrond. Yesss, toch nog een deftige foto. Daarna varen we terug naar de haven. Onderweg zien we niets meer, op de heenweg trouwens ook niet. Geen dolfijnen, geen schildpadden, niets…. Met de golven mee zijn we rond twaalf uur weer in het hotel. Ja, het is bewezen. Het kon de tocht van vorig jaar zeker niet overtreffen. De rest van de dag is er niets meer gepland. En is het je in stilte bezighouden.

We beginnen dan maar met te lunchen. Want het ontbijt van vanmorgen heb ik overgeslagen. Het duurt wel effe voordat het eten klaar is. Daarna is het wat tijd om te internetten. Uiteindelijk ga ik toch maar het strandje over en weer, in een poging om de perfecte foto te maken. Ook dat ziet er precies niet in. Dus dan maar op mijn balkon met zeezicht. Waar daar kan ik niet over klagen. Ik kan perfect de zee zien. Nog wat schrijven, nog wat naar de golven staren… rond half zes begint dan stilletjes aan de zon te zakken. Even had ik nog hoop dat het een beetje klaar zou zijn, maar de wolken belemmeren een mooie zonsondergang. Ik doe toch maar een aantal pogingen om wat mooie foto’s te maken.

Om zes uur gaan ze met de bus naar het dorp om te gaan eten. De opkomst is beperkt. Er zijn een heleboel mensen die zich niet meer willen verplaatsen, en zeker niet omdat het eten meer dan behoorlijk is in het hotel.

Rond acht uur houd ik het voor bekeken en ga nog wat schrijven in mijn bed. Beneden word ik toch maar overbeten door allerlei beestjes. En zo hebben de dag toch rond gekregen. Ik denk dat ik deze vakantie meer rust heb gehad dan alle andere vakanties van de afgelopen jaren samen. Ben dit helemaal niet gewoon. 😀🤔😝

Om 7.15u moeten we klaar staan voor onze bus om ons op te pikken. Het was niet zo’n denderende nacht. Alles was klam van de regen gisterenavond, en om één of andere reden had ik ineens weer last van mijn hand. Dus heel veel heb ik niet geslapen.
De bus is te laat. Hij heeft wat vertraging vanuit het andere hotel. Gelukkig is de ingang van het nationaal park niet zo ver. Dit park is blijkbaar Unesco erfgoed. We doen een wandeling in de jungle en blijkbaar komen hier ook veel bloedzuigers voor. Zeker als het geregend heeft, en dat heeft het uiteraard gedaan. Ze hebben hier speciale kousen waar de bloedzuigers niet door kunnen. Het is geen zicht, die groene lange kousen, maar het is voor het goede doel. En dan kunnen we op pad. Het zou een ‘slowly, slowly’ wandeling zijn volgens Mahendra. Maar het eerste stuk is het behoorlijk klimmen. Gelukkig is het daarna inderdaad vlak, of relatief vlak. Op een bepaald moment gaan we dan toch van het pad af en recht de jungle in. En ook hier gaat het steil naar omhoog. Het hele doel van deze wandeling staat hier boven: een mega oude boom. Ik dacht dat het ging om een mega dikke boom, en die viel dan toch tegen. Maar gelukkig was ik verkeerd. Maar what goes up, must go down. Ook hier. Gelukkig is de tocht naar beneden makkelijker dan omhoog. Als we weer op het gewone pad zijn, hebben we de keuze: of nog 1,5km verder naar een of ander research center, of terugkeren. Samen met Ed, Sacha en Ronel loop ik terug. Het zou een wandeling moeten geweest zijn van 10km ongeveer. Maar ik geloof nooit dat we die afstand hebben afgelegd. En volgens mijn fitbit ook niet. Maar ok, we zullen ze dan maar geloven. 

Terug bij de bus, kruipt er nog een grote varaan. We hebben er eigenlijk niet zoveel gezien deze vakantie. We worden weer gedropt bij ons hotel en de anderen rijden door. We gaan hier eerst nog lunchen voordat we naar onze volgende plaats rijden. Het is eten wat de pot schaft, en die is helemaal mijn ding niet vanmiddag. Mijn maag draait al van de geur. Ik ga dan maar wat verder mijn rugzak inpakken. Tegen 13u zou onze bus ons weer moeten oppikken. We zijn gepakt en gezakt, maar geen bus te zien. Tegen dat we kunnen instappen, regent het weer. 😬😖

We moeten weer een heel stuk terug van waar we gekomen zijn. Dus het is weer een geslinger door de bergen. Overal getoeter, bussen die je op een millimeter passeren,… Rond een uur of vier komen we dan eindelijk, voor de eerste keer deze vakantie, op de autosnelweg. Wat een zaligheid is dat!! 😀 Geen getoeter, geen geslinger, gewoon recht door op een goeie weg. Raar dat je dat toch zo gemist kan hebben. 🤔 Nog een voordeel aan de snelweg is dat er grotere tankstations zijn. We stoppen bij het eerste dag we tegenkomen. Een behoorlijk groot tankstation, met een supermarkt en allerlei standjes voor eten. Ennnnnnnn, er is een Pizza Hut!! 😋😋😀😀 De kaart komt niet helemaal overeen zoals bij ons, maar ze hebben wel lookbrood en chicken wings. Ja, dat laat ik me niet ontzeggen, het is ten slotte oudjaar. Is het eerste wat me echt smaakt deze vakantie, op die ene spaghetti na. 😀😀 Helemaal voldaan kunnen we dan verder naar ons hotel. Tegen half zeven komen we daar eindelijk aan en blijkt dat we weer niet in het hotel zitten waar we ziuden moeten zitten. Het is van dezelfde eigenaar maar het strand en uitzicht komt wel niet echt overeen met waar we zouden moeten zitten. Er stijgt weer een hoop gemor op. Het restaurant ziet er niet uit als restaurant, geen gedekte tafels, je kan aan de mensen niet zien of het gasten zijn, of mensen die bij het hotel horen. Het zwembad is er wel, maar is nog in aanbouw en het water staat nog maar een boordje gevuld. En helemaal vriendelijk zijn ze in het begin ook niet. We kunnen nog zoveel zagen en klagen als we willen, er is toch niets aan te doen. We zullen het ermee moeten doen.

Voor oudjaar mogen we wel in het andere hotel gaan eten. Daar hebben ze een seafood buffet voor 40 dollar. Ja, dat had je helemaal niet moeten zeggen…. Het wordt dus gewoon eten in ons hotel. Op de kamers is trouwens niets op aan te merken. 

Uiteindelijk zitten we dus met een groep van 20 aan tafel, die niet gedekt is, waar je niet het gevoel hebt dat het oudjaar is. De eigenaar komt ook vragen voor het eten. Hij kan een rice & curry buffet maken, of dat ok is. Iedereen direct akkoord. Helaas ben ik daar heel weinig mee. En ik kan uiteindelijk toch nog van de kaart bestellen. Ook over het eten kunnen we niet klagen. Is allemaal verzorgd en lekker. 

Morgenvroeg moeten we om zes uur op om naar de walvissen te gaan. Veel nieuwjaar wordt er niet gevierd, en om half tien lig ik in mijn bed. Uiteindelijk is oudjaar toch maar een dag zoals een anderen…

Ik hoor dat het twaalf uur is aan de paar vuurpijlen die afgestoken worden en het concert van de honden die niet tegen het vuurwerk kunnen.

Happy 2017!! 😀💋

We rijden vandaag naar Singharaja National Park. Hier gaan we de jungle in. Het is toch een aardige reis er naartoe. Onderweg wordt er gestopt voor een plasje, en een natje en een droogje. Rond half drie zijn we dan in het hotel. Van deze morgen bleek al dat de groep wederom in 2 gaat gesplitst worden, in verband met het aantal kamers. De lunch is alweer buffet 😳😬 maar gelukkig kan ik een tomatensoepje van de kaart krijgen. Ik heb eigenlijk ook niet veel meer honger. Daarna krijgen we dan de hotelverdeling. Aria en Wilhma zitten in een apart hotel. Dus ik bied aan Aria aan om van kamer te wisselen en dus ook van hotel. Dit aanbod wordt niet afgeslagen en dus stap ik weer op de bus om naar het andere hotel te gaan. Volgens Mahendra is het maar 4 km van elkaar gescheiden, maar we rijden toch een dik kwartier naar de andere locatie. Dit ziet er nieuwer uit dan het andere. Misschien toch een goeie keuze gemaakt met te wisselen. Een deel van de groep zit nog in het oude gedeelte. Wij zitten met vier in de nieuwbouw. Er is niks mis mee met die kamers. Alleen de douche. Na al het gezweet wil ik graag een goeie douche nemen. Er is alleen enkel maar een koud water kraan zie ik als ik er half onder sta. Dus douche weer uit en iemand zoeken van de staf. Die spreekt wederom zo goed als geen engels, maar ik kan eruit opmaken dat er geen warm water is… 😬😩 Hoe kan dat nu??? Je bouwt iets nieuw en je voorziet enkel een koud water kraan?? Ik weet dat het hier waarschijnlijk nooit echt koud wordt, maar dan nog. Je gasten gaan dit niet appreciëren vrees ik. Maar ok, het wordt dus maar een koude douche. Letterlijk en figuurlijk 😀
Een deel gaat nog voor een wandeling in de buurt, maar die sla ik over. We gaan morgen al wandelen. We zitten nog geen half uur op ons balkon als ze op de weg achter ons nieuw beton beginnen te gieten. Echt mannen!? Wat is dat deze vakantie?? Ze houden er pas mee op om kwart voor acht ’s avonds. Ondertussen zitten we al aan tafel. Wat een rust komt er over de plaats heen, als ze eindelijk hun machines stilleggen. Je hoort nu pas echt de jungle geluiden. Het avondeten is niet te kiezen. Het is het buffet of niks. Het is een zeer bescheiden buffet met wat noedels, een beetje kip en wat groenten. Als dessert ijs. Helaas is het eten gewoon niet warm en is het beste van het diner het ijsje. 😋😊 Eigenlijk is het wel gezellig aan tafel. Ik zit in het hotel met toch de wat rustigere leden van de groep. Is wel eens fijn om niet altijd dat hele lawaai te hebben. 

Daarna is het bedtijd. Het heeft ondertussen ook nog eens geregend (uiteraard) en alles is klam in de kamer. God, wat verlang ik toch naar mijn eigen bed… 😴😩

Ja man, deze nacht heb ik slechter geslapen dan in mijn klamme tent. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik in slaap ben gevallen. Rond 1 uur ben ik wakker geworden van de warmte. Poging tot aanzetten van de airco mislukt. Ook het licht werkt niet. Pffffff, nu ook nog zonder elektriciteit…. Wat is dat deze vakantie??? Ik sukkel dan toch in slaap rond vier uur. En om vijf uur gaat de telefoon. Wake-up call, die ik niet eens gevraagd heb. Even later hoor ik Mahendra zijn deur opengaan en ineens heb ik weer elektriciteit. Vannacht is de zekering gesprongen blijkbaar, waardoor we zonder zaten. Man, man, man….
Half zes staan we in een bijna lege lobby te wachten op de bus, en dan kunnen we op weg naar de overstap plaats in de jeeps. Het begint stilaan klaar te worden. Bij het restaurant van gisteren stappen we over in de jeeps. Ik had al een paar jeeps zien rijden, en al helemaal uitgedokterd waar ik wil zitten. We hebben vier jeeps, waarvan 3 met vier man en eentje van 4. Daar stap ik. Lijkt me het beste en fijnst om langs alle kanten foto’s te kunnen maken. Samen met Tiny, Wilhma en Joke vul ik de jeep. Al snel is het duidelijk dat dit niet de beste keuze is. We worden gewoon voorbij gestoken langs alle kanten bij het rijden naar de ingang van het park. Gelukkig staan de anderen ons daar op te wachten. Rond half zeven kunnen we dan het park inrijden. 

Het wordt een vermoeiende safari. Het is niet altijd even duidelijk van de chauffeur of hij nu gaat stoppen of niet. Hij stopt wanneer hij niet moet stoppen, of omgekeerd. Als hij dan stopt, gaat hij ook nog voor een struik staan waardoor de helft van de jeep niets kan zien. Dit heb ik echt nog nooit meegemaakt, zo’n triestige chauffeur. Voor elk bultje of putje staat hij op zijn rem. De anderen zijn in de verste verte al niet meer te zien. Heel veel olifanten zitten hier niet. Het is altijd maar een enkeling of een paar dat we zien. Pauwen daarentegen zien we bij de vleet. Alleen nog steeds geen met zijn veren helemaal open.

Na een tijdje komen we bij een plaats waar veel jeeps staan. Hier moet zeker iets spectaculairs te zien zijn. Helaas gaat het maar om 1 olifant, maar wat voor één… 🐘Al gauw is duidelijk dat het gaat om eentje uit het opvangcentrum, want hij heeft een halsband aan. Hij is duidelijk niet te goei opgevoed in het weeshuis, want hij attaqueert bijna elke jeep met zijn slurf op zoek naar eten. Ook die van ons. Je moet echt zien dat je rugzak weg is, want hij trekt hem er zo uit. Zo’n slurf is echt sterk. Je hebt je voeten nodig om hem weg te duwen. Wanneer hij klaar is, neemt hij weer een andere. Maar blijkbaar vindt hij die van ons wel leuk, want hij komt tot drie keer toe. Het is lachen de eerste keer, maar niet meer na drie keer. Die chauffeur moet dan al lang weggereden zijn, na de eerste attaque. Maar nee, zo slim is hij ook niet. Hij laat zich ook nog eens insluiten door de andere jeeps, dus we kunnen geen kant meer op. Dit gaat nefast aflopen voor het park en voor die olifant zelf.

Eigenlijk is dit het meest opwindende dat we tijdens deze safari zien of meemaken. Voor de rest hier en daar eens een 🐘. We zien ook nog wat waterbuffels en wat vogeltjes, die dan te snel weg zijn om op de foto te zetten. Gelukkig is het wel een mooi park, zodat er toch nog iets te zien is. Tegen 10.30u beginnen we terug te rijden naar de uitgang van het park. Het begint nu ook nog te regenen. Het is echt een topsafari aan het worden… 🤔Om maar te zeggen hoe slim de chauffeur is: hij stopt pas om de flappen toe te doen als we al half nat zijn. En als hij ze dan vastdoet, doet hij ze maar half vast, zodat we de flappen moeten vasthouden tot waar we eruit mogen. Moesten we dit niet doe, hadden we al lang met de wind mee het meer ingevlogen. Die mens is duidelijk niet in de wieg gelegd om safari jeep chauffeur te worden. Geeft alleen maar frustratie bij zijn gasten…

We lunchen in het hotel en dan kunnen we wat op de wifi. Het is een beetje komen en gaan in de lobby van leden van de groep. Uiteindelijk zit ik er nog alleen met Mahendra. We doen een klapke over vanalles en nog wat. Hij is blijkbaar maar 1 jaar ouder dan ik. Hij raadt me ook een body massage aan in de spa van het hotel. Mmmm, ik weet het toch maar niet. Tegen dat ik met mijn bikini aan richting zwembad ga, zijn er geen handdoeken meer of bedjes. Dus ikke terug naar de receptie achter handdoeken. Ik informeer ondertussen toch maar eens naar de massages en prijzen ervan. 30 dollar voor een uur. Dat is volgens mij niet te duur. En ik mag direct gaan, moet alleen eerst betalen. Dus terug naar het zwembad om mijn spullen te gaan halen , naar mijn kamer achter geld en met 30 dollar weer naar beneden. Daar zeggen ze me nu dat ik niet in dollars kan betalen. Het moet in roepies of met een visakaart. Die heb ik uiteraard niet bij, dus weer naar boven naar mijn kamer en weer naar beneden. Ik neem nu maar ineens alles mee. Het zweet loopt nu helemaal van mijn rug af… gezellig voor wie gaat masseren. 😳

Aangekomen bij het centrum moet ik eerst langs de dokter passeren. 🤔 Die neemt mijn bloeddruk en meet mijn hartslag. Die is echt geweldig met het over en weer lopen… Ik zie in het boek dat er ook mensen zijn geweest die een opmerking hadden meegegeven. Dus ik meld toch maar eens dat ik een zwakke nek heb, en zwakkere schouders. Ik krijg eerst een hoofdmassage. Eens ze bezig is, snap ik Ronel haar opmerking van een tijdje terug. Heel je haar wordt onder gesmeerd met olie. Het doet wel deugd, maar denk dat ik nu een zeer mooi kapsel moet hebben. Daarna begint ze aan mijn tenen en gaat zo naar boven. Mijn opmerking over mijn nek en schouders is blijkbaar geïnterpreteerd als zijnde niet aankomen. Je kan ook niet zeggen, want de vrouw spreekt geen engels. Ik had nochtans die massage zeker kunnen gebruiken. Na een uurtje ben ik weer helemaal los en vol olie. Dat wordt eerst douchen voordat ik me weer in het openbaar vertoon 😉

Ondertussen regent het ook al weer dus er zit weer niks anders op dan wat schrijven en Netflix kijken. Om half 8 is het dan diner. Vermits er boven een feest aan de gang is, kunnen we niet a la carte eten, en ik moet dus het buffet eten. Dat worden dan drie tassen pompoensoep en een ijsje. Niemand heeft gezegd dat ik ook van het hoofdgerecht moet eten 😀😊

 Nadien is het weer tijd om mijn rugzak in te pakken en te slapen. In de hoop dat dat gaat lukken met het feest dat nog bezig is.

Het heeft de hele nacht geregend. Alles is nu helemaal klam, tot in je rugzak toe. Ik heb op zicht wel geslapen, maar ik kom toch nog steeds redelijk geradbraakt uit mijn tent. Om half negen vertrekken we op de camping. Alle bagage wordt met de jeep naar de bus gebracht. Wij moeten alweer de 2km lopen naar de bus. Je zou bijna doodvallen: gisteren grijze lucht, regen, en nu dat we gaan vertrekken, komt de zon er door en hebben we blauwe hemel. Ja zeg!! 😡

We rijden door naar Embilipitiya. Voor we naar het hotel gaan, bezoeken we eerst het Elephant Transit Home. Hier worden weesjes en gewonde olifantjes opgevangen en terug opgeknapt om weer de natuur in te gaan. Ze kan ze niet de hele dag door zien. Ze worden gevoederd op 3 tijdstippen en die zijn dan toegankelijk voor het publiek. We gaan voor die van 12u. Alleen hebben we wat vertraging en zijn er pas iets over twaalf. Als je in de richting loopt waar we moeten zijn, zie je de meute al staan. Het is duidelijk niet zoals in Kenia waar ze een groot terrein hebben afgebakend en daarrond staan de toeristen. Hier is het een soort tribune, waardoor je 7 rijen dik staat. Veel kan je dus niet zien. Gelukkig is het na een tijdje saai en tegen dat ze bijna weer moeten vertrekken, staan we toch op de eerste rij. Ze zijn wel schattig. Alleen jammer van de draad die ervoor staat, en dus ook op al je foto’s staat. 😬 Daarna gaan we lunchen aan de overkant. Ik heb spaghetti bolognaise. 😍😋 Heb van heel de vakantie nog niet zo lekker gegeten dan die spaghetti. Heeft me echt gesmaakt voor het eerst. De pret duurt niet zo lang, want al gauw beginnen mijn darmen te rommelen. We rijden gelukkig door naar het hotel, en zou niet ver zijn. Het is ook niet ver, maar we staan wel een half uur in de file. Ik ben net op tijd in het hotel om naar wc te gaan. 

Tegen dat ik van de wc kom, zie ik de laatste van de groep achter de receptie doorgaan. Als ik dan vraag aan Mahendra waar mijn kamer is, wijst hij me helemaal de andere kant op. Ik kijk vragend. Blijkbaar slaap ik samen met Kris in een compleet ander gebouw, een heel stuk van het hoofdgebouw. Ik vraag toch eens of er echt geen andere kamer is. Blijkbaar niet. Ze verzekeren mij dat de kamer die ik heb, van dezelfde kwaliteit is als die van de anderen. Het gaat me niet over de kwaliteit, het gaat me om het feit dat we helemaal afgelegen liggen, boven het spa center. Mahendra doet hele parrol met die van de receptie en uiteindelijk laten ze me toch een andere kamer zien, in het hoofdgebouw. Blijkbaar is het de kamer van Mahendra. En in principe zijn de kamers voor gidsen van mindere kwaliteit. Ik trek dus maar een vies gezicht en zucht. Ik zal dan wel blijven waar ik ben. Maar mijn bloed kookt… 😡 Ik kom Kris tegen op weg naar mijn kamer. Ik spreek hem erover aan, en hij vindt het niet leuk, maar was niet van zin om te reclameren. Hij gaat toch mee terug naar de receptie. We laten Mahendra bellen door de receptie. Hij komt naar beneden. Dus weer heel het verhaal. Weer een heel gedoe aan de receptie. Geen idee wat ze zeggen. Ze vinden uiteindelijk toch nog een kamer. Ok!

We lopen terug de kant op van daarnet. Ze laten mij de kamer zien naast die van Mahendra. Het heeft drie bedden en is behoorlijk groot. Zo in het halve donker ziet ze er wel ok uit. Ik verhuis. Bij het sluiten van de deur blijkt dat het slot niet deftig werkt. Wat is dat deze reis met de sloten van mijn kamer?? Ze zullen een nieuw slot steken en dan mijn rugzak verhuizen van de ene naar de andere kamer. Man, man, man, ben het eigenlijk beetje beu. Het enige dat ik kan doen is wachten. Gelukkig is er wifi en een zwembad. Tegen dat ik richting het zwembad wil gaan, regent het weer. Blijft dus bij wifi. Ik kom ondertussen Marcel nog tegen en vraag ik of ik toch eens bij hun mag komen kijken. Blijkbaar zitten zij ook ergens in een bijgebouw. Hun kamer is een stuk kleiner dan de mijne, maar ziet er toch net iets beter uit. Ik ga dan maar terug naar de receptie om te wifi’n. Rond half zes informeer ik of mijn kamer klaar is, en krijg ik de sleutels van de kamer.

Eens in de kamer en je begint een beetje rond te kijken, krijg je echt kriebels. Het is absoluut verouderd, afgeleefd, en niet helemaal proper. Ja, ik geef het op. Het is hier maar voor 2 nachten en het is niet op een matje in een klamme tent. 

Het eten wordt opgediend om 19.30u. Alweer buffet. Ik informeer of ik ook van de kaart kan eten. Antwoord: maar er is buffet, en vermits jullie met een groep zijn, krijg je korting. Kan me niet schelen. Ik wil gewoon iets van de kaart, maar de manager blijft moeilijk doen. Ok, dan eet ik niet. Ed en Sacha komen bij ons aan tafel zitten en willen ook iets van de kaart nemen. En zij zetten door en uiteindelijk kunnen we toch iets kiezen. 

Na het eten, nog even wifi in de lobby, en dan slapen. Morgen is het de olifanten safari en we moeten om half zes weg. 😳🙄🤔

Om half acht wordt iedereen aan het ontbijt verwacht. Het heeft een deel van de nacht geregend. Ik ben wel,half geradbraakt, maar ik heb op zich wel redelijk geslapen. Heel veel honger heb ik nog niet, maar ik eet dan toch maar een toast om van het gezaag van iedereen af te zijn. Het gaat me vandaag niet af. Ik heb eigenlijk ook geen zin om te gaan wandelen, maar wat doe je hier ne hele dag? Dus ik ga toch maar mee. Het is een behoorlijke klim, daar had ik me niet echt op voorzien. Het is ook heel erg bewolkt, dus het is eigenlijk ook geen weer om mooie foto’s te maken.😬

Onderweg wordt er ook nog koffie en thee gedronken. En voor de rest is het eigenlijk alleen maar klimmen. Het is wel bewolkt, maar het blijft warm. Rond de middag zijn we aangekomen bij de lunchplek. Eigenlijk is het gewoon een bocht langs de weg. Daar worden onze lunchpakketten uitgedeeld. Ik heb nog steeds geen honger en doneer mijn box. We zitten nu nog maar in de helft. Wie wil kan doorgaan, wie wil kan ook met de tuc tuc terug naar het kamp. Samen met Ed en Sacha kruip ik in de tuc tuc. Is wel een beetje krap. En niet echt comfortabel als je over een niet aangelegde weg rijdt, met behoorlijk wat putten en stenen die uitsteken. We rijden er denk ik nog wel een half uur over. Eens in de camping, is,het relax. Ik ga samen met Peter nog naar het uitkijkpunt. Op 10 minuten tijd is het van een beetje bewolkt volledig dicht. Je zag de wolken komen, en ineens is er gewoon niets meer te zien. Dus maar terug naar de camping. Niet heel veel later zijn de anderen er ook. En nog niet veel later begint het opnieuw te regenen. En nu blijft het ook regenen voor de rest van de dag. Je kan niet meer doen dan in je tent te kruipen en te wachten totdat het diner wordt opgediend. Vermits het blijft regenen, is alles klam in de tent. 

Vermits het blijft regenen, is er ook een probleem voor het koken. Is niet evident om daarin te koken. Het is acht uur voorbij als de soep wordt opgediend. Doet deugd want het is behoorlijk koud geworden. En ik heb enkel mijn fleece en trui bij en een kway. Dus niet echt warm. Gelukkig zijn er ook wat pataten bij het buffet. Dus ik heb toch iets in mijn maag. Samen met 2 tassen ajuinsoep. 😊

Na het eten terug de tent in en hopen op een goeie nacht.

Gelukkig logeren we morgen in een comfortabel hotel. 🤗🤗

Slecht geslapen en weer meermaals op de wc gezeten. Om vijf uur gaat de wake up call (die ik niet gevraagd heb). Ik ben echt niet in staat om 9km te gaan wandelen. Om iets voor half zes kruip ik mijn bed uit om te gaan melden dat ik niet mee ga. Ik kom Joke tegen op de gang en geef haar de boodschap mee. Tien minuten later weer telefoon van de receptie om te vragen waar ik blijf. Die boodschap werd dus precies niet doorgegeven. Grrrr…. ik draai me weer om en probeer wat verder te slapen. Tegen 10u kom ik dan toch uit mijn bed. Ik zet me buiten in het zonnetje op het bankje. Zoveel lawaai er gisteren was, zo weinig is er vandaag. Enkel wat vogeltjes en nu een dan een tuc tuc. Om half één zijn de anderen al weer terug. Het was een mooie wandeling, maar ik heb niks levensbedreigend mooi gemist. Dat scheelt al. 
Tegen twee uur heb ik afgesproken met Tiny en Ronel om mee te gaan naar het dorp. Maar de wc is weer mijn dikke vriend, dus ik blijf maar mooi hier. Dus maar weer op mijn bankje voor zo lang de zon nog schijnt. Dan schrijf ik nog maar een beetje en kijk wat Netflix. Heb de laatste maanden zoveel Netflix niet gekeken als op deze vakantie. Ik heb een waterkoker dus ik maak me 2 minute soupjes. Vermits dat nog maar het enige is dat ik nog maar gegeten heb vandaag, bestel ik een spaghetti in het hotel. Mijn kerst maaltijd wordt een spaghetti op mijn kamer. In de hoop dat dit deze nacht geen problemen gaat geven.
Maria was vandaag jarig. Vermits we over 2 hotels gespreid zijn, wordt de taart van Sawadee opgediend om half negen bij ons in het hotel. Even wat drinken en dan bedje in. Er is weer behoorlijk wat lawaai, en ook de temperaturen zijn niet echt hoog vanavond.

Vandaag gaat de weg door de vele theeplantages. Helaas zien we heel weinig, bijna geen mensen die aan het plukken zijn. Tja, is voor iedereen kerstavond vanavond, en dat is hier een drukke bedoening. Alles wordt al dagen in gereedheid gebracht. 
We stoppen aan een thee fabriek. Hier worden we rondgeleid. Er is zoveel lawaai dat je eigenlijk bijna niet kan volgen wat er gezegd wordt. Na de rondleiding wordt er gratis thee aangeboden. Ja, die slaag ik over en ga me buiten bezighouden met wat foto’s van bloemekes te trekken. We gaan eerst lunchen voor we verder rijden naar ons hotel. Oh nee, niet weer een buffet. Ik wil iets lekkers en zelf kunnen kiezen. Wanneer we in het restaurant komen, staat er een mega buffet uitgestald. Pffff, mijn honger is al meteen over. Maar dan zie ik mensen toch met een menukaart. Yesss, kiezen. De chicken sandwish heeft me al een paar keer gesmaakt, dus laten we dan maar iets nemen dat we al kennen. Ja er zit kip tussen en een blad sla, maar voor de rest niets. Dus het is zo droog als wat. Maar de ketchup brengt redding…

Als iedereen foto’s heeft gemaakt van de waterval bij het restaurant, kunnen we doorrijden naar het hotel. Het is nog een stukje rijden. Ook hier weer gigantisch veel verkeer. Het is echt niet te snappen. Het is blijkbaar een hotel dat niet echt bekend is bij de chauffeur, dus we moeten effe de weg vragen. Is een serieus bergje bergop. Wanneer we rijden tot waar de bus niet verder kan, staat de manager ons op te wachten. Er wordt heel wat over en weer gepraat. Dan neemt Mahendra de microfoon en deelt mee dat de groep opgesplitst wordt, wegens een overboeking in ons hotel. Serieus???? 

Jawel, een deel in het oorspronkelijke hotel, de anderen in het hotel ernaast. Dat wordt een gezellige kerstavond…. iedereen is overdonderd en wordt gedropt. Er is dus helemaal niets afgesproken of geregeld. Ok, dan niet…

Samen met Tiny en Ernel ga ik de stad in. Ook hier weer een megadrukte. Iedereen wil de laatste aankopen doen precies. We lopen wat langs de winkeltjes. Ernel vindt nog sandalen, en ik een goedkope kipling tas. 

Het is nog wat vroeg om te gaan eten, dus we gaan nog iets drinken op het terras van het Windsor hotel. Rond zessen wordt het echt wel koud. We besluiten dan te gaan eten bij Milano. Mmmmm, Italiaans… 😀😋😋 Er zitten er al een aantal van de groep. Blijkbaar staat er alles op de kaart, maar geen Italiaans. Dju,… we hebben ons ondertussen ingesteld op pizza, dus we leggen de kaart weer neer en gaan op zoek naar iets anders. Achter den hoe is er nog een restaurant met buiten al reclame voor pizza. Daar moeten we zijn. We zitten eerst in het café en worden dan naar boven geleid, want daar is het restaurant. Ook hier zitten er van de groep, de Belgen.

Zij hebben ook al een pizza besteld. Ik bestel de pizza Margerita: volgens de kaart pizza met gemalen kaas en tomaten. Ik kijk er al naar uit. En daar is hij dan. Een pizza met alleen maar gemalen kaas, en 3 minuscule stukjes tomaat. Geen tomatensaus, niets… Daar gaat mijn goesting weer. Dat wordt hier een goeie reis voor de lijn. Ik eet toch een paar stukken op, want ja, je kan moeilijk een hele pizza laten staan. Niet dat het stukken van mensen kost, maar toch. Er zijn genoeg mensen in de wereld die veel zouden doen voor den stuk pizza. We vragen dan maar de rekening en gaan op zoek naar een tuc tuc om ons terug naar het hotel te brengen. Anders dan rijden ze je bijna van de weg, bij wijze van spreken. Nu moeten we echt zoeken naar een tuc tuc waar ook een chauffeur in zit. Gelukkig zijn er toch nog die op kerstavond werken. 

Wanneer we terug in het hotel zijn, wil ik naar mijn kamer. Ik krijg alleen de deur niet open. Ed en Sacha komen ook net thuis en ook zij krijgen de deur niet open. Dus naar de receptie. Dat ventje terug mee naar boven. Ook hij krijgt de deur niet open. Er zal dus iemand moeten komen. M.a.w. er zal dus ergens iemand van de kersttafel geroepen worden. Gelukkig gaat dit vrij snel. Ook hij krijgt het niet open. Blijkbaar is er een deel van het slot afgebroken. Het dunste ventje van het hotel wordt gezocht en die wordt door het badkamer venster naar binnen geduwd. Gelukkig lukt dat en kan ik op zijn minst toch aan mijn spullen. Blijkbaar is er geen andere kamer en moet er dus onmiddellijk een nieuw slot gestoken worden. Per chance hebben ze een slot in reserve en kan ik uiteindelijk toch mijn kamer in met een deur die op slot kan. En terug open.

Dit hotel is echt krot en campanie. Ik moet een hele constructie bouwen om mijn adapter te kunnen gebruiken. De badkamer klink heb ik bijna in mijn hand als ik de deur wil toe doen… en het feit dat er zomaar zonder weinig problemen door het badkamervenster kan kruipen, geeft me toch niet een heel veilig gevoel om mijn spullen achter te laten.

Buiten is al een heel feest uitgebroken met behoorlijk wat lawaai. Oordoppen in en hopen van te slapen.

Morgen om half zes weg om te gaan wandelen

Vandaag ga ik met Maria, Tiny en Ronel terug naar de tempel. Zij zijn er nog niet geweest gisteren. Het is voor mij de tweede keer, maar nu gaan we op tijd om de ceremonie te zien. Er is nog meer volk dan gisteren. Alle mensen in het wit en overladen met offers (lotusbloemen, eten,…) We zijn nog een beetje te vroeg voor de ceremonie dus we lopen nog wat rond. We weten eigenlijk niet wat we van de ceremonie moeten verwachten of waar deze juist gaat doorgaan. We gokken dan maar op beneden. Hier staat ook nog een koppel met hun privé gids. Die vertelt ons dat we daar goed staan, want ze brengen eerst de sleutel en het eten. Dit gaat gepaard met wat getrommel en gefluit. Wanneer alles binnen is, wordt Maria opnieuw op haar schouder getikt door diezelfde gids. Hij wijst ons dat we naar boven moeten. Blijkbaar gaat het daar verder. En aan het volk te zien dat naar boven wil,is dat wel duidelijk. Het is echt drummen op de trap. 

Eens boven wordt er een rij gevormd. We weten eigenlijk niet waarom, dus voor we aanschuiven gaan we toch maar eens kijken. Het deurtje van waar de tand staat, is geopend. En de lange rij was om hun offers te brengen tot aan het deurtje. Gelukkig hebben we niet mee gewacht. We leggen onze gekochte lotusbloemen neer en gaan weer verder. Veel bewegen kan je niet. Daarna lopen we nog verder de tempel door. Maar die heb ik natuurlijk al gisteren gezien. We gaan onze schoenen weer ophalen en en lopen het complex uit. We lopen nog wat winkeltjes in en uit, en gaan nog iets drinken. Daarna scheiden onze wegen. De drie andere gaan met de tuc tuc naar de Botanische tuin, maar daar heb ik eigenlijk geen zin in. 
Ik had voor mezelf al uitgemaakt dat ik ging teruglopen. Eigenlijk was het niet zo mega ver. Ik moet nog eten en ik ga lunchen bij Bamboo Garden. Als ik daar toe kom, is het helemaal leeg. Ik check toch maar even of het open is en ik iets kan eten. Dat is geen probleem, dus kies een tafeltje uit. Het restaurant voor mij helemaal alleen. Ik had gisteren niet meer geschreven, vermits ik wist dat ik vandaag tijd zat zou hebben. Na een tijdje komt ook Peter binnen. Hij was blijkbaar van hetzelfde gedacht. Tegen half drie loop ik dan weer naar het hotel, want mijn darmen zijn precies nog niet gekalmeerd. Nog wat Netflix kijken en om zes uur gaan we wederom naar Bamboo Garden. We hebben dus gereserveerd voor zes en nu ineens gaat Joke dus wel mee. Is wel een probleem. Het restaurant zit bomvol en we hadden maar een tafel van zes gereserveerd. Dus er wordt maar een zevende plaats geïmproviseerd. We zitten nu echt krap en er is mega veel lawaai. We doen eens zot en ik ga voor de sweet en sour chicken en die was best lekker. Het heeft gesmaakt. 

Terug naar het hotel en de rugzak inpakken. Morgen naar Nuwara Eliya. En morgenavond is het kerstavond.