Het vliegveld ligt maar net buiten de stad. Bob, Jonie en Frans die later vertrekken dan ons, gaan toch nog mee tot op het vliegveld om afscheid te nemen. Eerst checken we in. De bagage gaat rechtstreeks door naar Amsterdam. Onze tickets voor Amsterdam krijgen we maar in Kuala Lumpur. Totdat ook Felix en Eddy zijn ingecheckt. Zij krijgen wel boardingpassen voor de vlucht naar Amsterdam. Raar, want ook Ria en Henk krijgen geen boardingpass. Wanneer we navragen waarom de ene wel en de andere niet, blijkt dat de vlucht naar Amsterdam overboekt is. Dus we moeten in Kuala LUmpur maar kijken we of nog mee kunnen. Liesbet krijgt al buikpijn want zij wordt thuis verwacht 🙂
Voorlopig rustig blijven, veel is er niet aan te doen vanuit Siem Reap. Nog even de vertrekbelasting van 25 dollar betalen, ja hier moet je betalen om buiten te mogen. En dan is het tijd om afscheid te nemen van Bob, Jonie en Frans. Zij hebben nog wat vrije tijd voordat hun vlucht vanavond vertrekt. Wanneer we door de security zijn, komen Henk en Ria achter ons dat ze toch hun boardingpass hebben gekregen. Tja, we kunnen niet meer terug dus het zal in Kuala Lumpur moeten gebeuren. Niet lang nadat we door de security zijn, is het al tijd om te boarden. Het is een vlucht van net geen 2uur. Eens de wielen aan de grond drummen we ons uit het vliegtuig en spurten naar de infobalie. Die verwijzen ons door naar de desk waar we moeten aanschuiven voor onze boardingpass. De spanning stijgt, want we zijn blijkbaar niet alleen die nog geen plaatsje hebben. De rij voor ons is lang. Wanneer het eindelijk aan ons in, krijgen we toch onze stoelen en direct 2 stoelen naast elkaar. Dat gebeurt ook niet dikwijls dat we niet op het vliegtuig nog onze stoelen moeten zien te regelen. Dan kan het wachten beginnen. De vlucht naar Amsterdam is pas om 23.55u en het is nu vijf uur.
Waar we aangekomen zijn, is niks te doen en de vrees stijgt als we daar acht uur moeten doorbrengen. Maar al snel blijkt dat we via het nemen van een supersonische trein, in het juiste vertrekgedeelte geraken en daar is veel meer te doen. Dat is ook de plaats waar we in de heenreis hebben moeten wachten. Daar zijn dus restaurantjes en winkeltjes genoeg. De tijd kan beginnen lopen. We vullen die dan maar met iets te eten, wat winkeltjes te kijken en een spelletje Yahtzee. En dan weer iets eten. Rond half 9 nestelen we ons in een soort relax (harde relax) zetels bijna aan onze gate. Nu gaat de tijd echt traag. Wanneer ik nog eens voorbij het vertrektijdenbord loop, zie ik dat de vlucht ondertussen al vertraagd is naar 00.35u.Nog langer wachten dus. Gelukkig staan er ook pillaren met gratis internet. Dus met wat wachten, kan je uiteindeljk daar nog wat facebooken en mails nakijken. De vermoeidheid slaat ook toe, maar daar mag je niet aan toegeven want dan ben je zeker wakker op het vliegtuig. Rond half 12 mogen we dan eindelijk boarden. We zitten dan nog wel wat te wachten in de stoeltjes achter de security, maar dan kunnen we eindelijk aan boord voor een 11uur durende vlucht. Eens ik in mijn zetel zit, sluit ik mijn ogen. Ik heb echt nood aan slaap en ik weet zelfs het vliegtuig niet opstijgen. Liesbet vertelt me achteraf dat we zelfs maar om Ă©Ă©n uur opgestegen zijn, dus meer dan een uur te laat. Ik sla ook het eten over en kom maar weer bij als we nog een uur of 2 moeten vliegen.
Waar we aangekomen zijn, is niks te doen en de vrees stijgt als we daar acht uur moeten doorbrengen. Maar al snel blijkt dat we via het nemen van een supersonische trein, in het juiste vertrekgedeelte geraken en daar is veel meer te doen. Dat is ook de plaats waar we in de heenreis hebben moeten wachten. Daar zijn dus restaurantjes en winkeltjes genoeg. De tijd kan beginnen lopen. We vullen die dan maar met iets te eten, wat winkeltjes te kijken en een spelletje Yahtzee. En dan weer iets eten. Rond half 9 nestelen we ons in een soort relax (harde relax) zetels bijna aan onze gate. Nu gaat de tijd echt traag. Wanneer ik nog eens voorbij het vertrektijdenbord loop, zie ik dat de vlucht ondertussen al vertraagd is naar 00.35u.Nog langer wachten dus. Gelukkig staan er ook pillaren met gratis internet. Dus met wat wachten, kan je uiteindeljk daar nog wat facebooken en mails nakijken. De vermoeidheid slaat ook toe, maar daar mag je niet aan toegeven want dan ben je zeker wakker op het vliegtuig. Rond half 12 mogen we dan eindelijk boarden. We zitten dan nog wel wat te wachten in de stoeltjes achter de security, maar dan kunnen we eindelijk aan boord voor een 11uur durende vlucht. Eens ik in mijn zetel zit, sluit ik mijn ogen. Ik heb echt nood aan slaap en ik weet zelfs het vliegtuig niet opstijgen. Liesbet vertelt me achteraf dat we zelfs maar om Ă©Ă©n uur opgestegen zijn, dus meer dan een uur te laat. Ik sla ook het eten over en kom maar weer bij als we nog een uur of 2 moeten vliegen.
Ondanks dat we te laat vertrokken zijn, komen we slechts een dikke 20 minuten te laat aan. We moeten in tegenstelling dan andere jaren geen 20 minuten meer rijden tot aan de parking, dus we staan redelijk snel aan de bagageband. Het duurt eventjes maar de rugzakken komen toch toe. De mijne mooi in flight bag, maar die van Liesbet om Ă©Ă©n of andere reden niet. De flight bag is gewoon rond Ă©Ă©n van de draagriemen gebonden. Het slot kapot. Raar, gelukkig is er niks uit.
Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen van de groep (of wat er nog van over blijft). Het was alweer een geslaagde vakantie, met een geslaagde groep. We hebben veel gezien en genoten van een heleboel zaken. De tijd zal uitwijzen wat er volgend jaar gebeurt. Maar wat we hebben gehad, hebben we gehad, ni waar!! 🙂
Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen van de groep (of wat er nog van over blijft). Het was alweer een geslaagde vakantie, met een geslaagde groep. We hebben veel gezien en genoten van een heleboel zaken. De tijd zal uitwijzen wat er volgend jaar gebeurt. Maar wat we hebben gehad, hebben we gehad, ni waar!! 🙂
bye!!!
Mijke's reizen 
liesbet
11 september 2010 at 14:35
Iepsie, super verslag !!!! Ik heb nog heel wat bijgeleerd met dit te lezen ;-)En uw conclusie, inderdaad : we hebben zeven prachtige jaren achter de rug en wat er nog zal komen … you never know …Merci, maat, voor al die vorige jaren al !!!!!!