Categorie archief: 2020 – Ghana, Benin en Togo

Woensdagvoormiddag hebben we nog een vrije morgen. Alles is ingepakt, op de bikini na. We profiteren nog even van de kans om af te koelen. Ook de lunch is op voorhand doorgegeven en Ben heeft de keuken onder druk gezet. We kunnen dus mooi op tijd vertrekken richting Accra.

Het is nog meer dan 3.5 uur rijden richting vliegveld. En dat is in de positieve situatie. Je weet nooit wat je nog tegenkomt onderweg. Het blijft Afrika natuurlijk. En files bestaan hier ook. Mooi op tijd komen we aan bij het vliegveld. Het is nu tijd om afscheid te nemen van de chauffeur en bijrijder. En van Ben uiteraard. Het was een super reis, en Ben een super reisleider. We gaan hem missen.

Door het corona virus in de wereld, wordt onze temperatuur gemeten voordat we door de douane mogen. Ik ben onderweg weer beginnen bassen, dus ik hou mijn hoest maar in totdat we daar voorbij zijn. Want als ze me horen hoesten, bestaat de kans dat ze me hier houden. (misschien toch een oplossing om hier te blijven 🙂

We eten nog iets en lopen de winkeltjes af. Ik heb nog wat dollars en de parfum is hier ietsje goedkoper dan bij ons. Ik besluit dan mijn dollars op te doen aan parfum van 80 dollar. Als ik aan de kassa kom, geef ik 100 dollar en krijg niets terug. Euh, dat klopt niet… Ja maar mevrouw, ons systeem is aangepast. Nu is die parfum 100 dollar. Ja, dan moet ik hem niet hebben, want dan is hij veel duurder dan bij ons. Helaas willen ze het niet meer terug nemen. Het systeem kan blijkbaar ook niet meer annuleren. Ja, zo niet. Gelukkig komt Monique er ook nog bij en die begint met ‘By International Law…’
Uiteindelijk zijn ze dan toch bereid om naar de big chief te bellen en krijg ik toch mijn 20 dollar terug. Je bent verplicht om te verkopen aan de prijs dat geafficheerd is. En dat was 80 dollar.

Mooi op tijd kunnen we boarden. Het is een nachtvlucht, dus ik hoop te kunnen slapen. Heb genoeg pillekes genomen om te kunnen slapen, maar helaas. Het is geen succes. Het is wat dommelen. Om iets voor 6 landen we weer op Nederlandse bodem. Mijn auto staat nog in Den Bosch. De bagage komt behoorlijk snel, maar ik ben toch net te laat om de eerste trein te kunnen nemen. Peggy moet onverwacht naar het ziekenhuis en kan me niet oppikken aan het station. Ik rij met de trein naar Den Bosch en stap dan op de bus richting Empel. Wat een zeikweer is het hier. Ik ben daar niet op gekleed.
Op een half uurtje sta ik op de stoep. Mijn papieren nemen, nog even naar het toilet en dan kan ik huiswaarts met de auto.
Nog even hier naar de Albert Heyn voor boodschappen. Dan moet ik dat thuis niet meer doen en is het al weer iets later om te vertrekken, en hopelijk iets minder file.
Het is een zware rit naar huis. Het is file en regen bovenop. En blijkbaar beginnen mijn pilletjes nu wel te werken. Ik zou zo kunnen slapen. Tegen de middag sta ik weer thuis en kan de was en de plas weer beginnen.

Het was alweer een super reis. Mooie landen, mooie natuur, vééééél kindjes en een aangename temperatuur. We kunnen weer een aantal landen afvinken van het lijstje. En beginnen uitkijken naar de volgende bestemming voor in het najaar. Weer een hoop ideetjes opgedaan van de medereizigers.

Back to reality nu…

Vanmorgen vertrek om 8u30. We gaan naar Elmina. Even van ver een foto maken van het Fort, en dan naar het dorp. We hebben van heel de vakantie nog geen regen gehad, en nu gaat het druppelen. Het is ook behoorlijk bewolkt, maar helemaal niet koud. Is echt allemaal klam. We lopen door het dorp waar we de posuban huisjes tegenkomen. Deze huisjes waren van de Asafo companies. En die gebruikten deze huisjes als hoofdkwartier tijdens de oorlogen, en ook als wapenopslag.

Voordat we het Fort bezoeken, stoppen we nog even bij het restaurant om onze lunch al te bestellen voor als we terugkomen. Nadat alles is besteld, kunnen we de brug over naar het Fort. Eerst mogen we even rondlopen in het museum voordat we aan de rondleiding beginnen. Ik blijf wat ronddraaien buiten als Ben me in het oog krijgt. Jep, ik probeer weer aan het museum te ontsnappen. Het heeft geen zin, want ben alles alweer kwijt tegen dat ik buitenkom. Als ik aan mijn fotoboek begin, begin ik ook met lezen. Is allemaal makkelijker als je kan lezen en er ondertussen een beeld bij plakken. Daarna kunnen we met de gids op pad in het Fort. Het Fort werd in de jaren 1482 gebruikt voor de slavenhandel. Van hieruit werden de slaven op de schepen geladen en weggevoerd. Het is een beladen gevoel van in de cellen te staan, alsook de verhalen te horen van de toestanden van toen. Alle vrouwen op een hoopje, geen sanitaire voorzieningen, en straffen bij ongehoorzaamheid. En dat allemaal in deze vochtige warmte. Moet hel geweest zijn.

Na de lunch rijden we terug naar het hotel en is het vrij. Is welgekomen voor sommige mensen. Het is duidelijk dat we week 3 bezig zijn. De irritaties lopen op. Ik doe de rest van de namiddag niet veel meer. Ik val zelfs effe in slaap. Om 17u moet ik aan de receptie zijn bij Ben. Ik ben de chineze vrijwilliger om de boekhouding na te kijken, samen met Gijs. Het is mijn job, dus volgens iedereen dus de beste keuze. Het is een gegraaf in ons geheugen. “Daar hebben we geluncht, daar hebben we gegeten,… ” Ja, dat zou kunnen. We kunnen ons dat niet echt meer herinneren. We hebben zoveel dingen gezien en gedaan. Er is niets afgesproken voor het avondeten, maar toch zit zo goed als iedereen weer om 19 uur aan tafel. We hebben allemaal het eten van deze middag al doorgegeven, maar is geen garantie om alles op tijd te komen.
Na het avondeten worden we door het hotel nog getrakteerd op een dansoptreden. Eerste dag zit er alweer op.

De laatste volledige dag benut ik door niets te doen. We zitten aan het strand. Het water is warmer dan dat we in sommige zwembaden hebben gehad. Dus bikini aan en het water in. Is een welgekomen afkoeling. Nog wat schrijven, nog wat opdrogen, nog terug in het water. In de namiddag is het tijd om wat te beginnen inpakken. Om 19 uur het laatste avondmaal. Ondanks dat er spanningen zijn, zitten we toch allemaal samen aan tafel. Voor de laatste avond gaan we het uur van diner niet meer aanpassen. Geraken we allemaal in de war.

Voordat we vandaag doorrijden naar onze laatste stopplaats, nemen we nog even het Akwasidae Festival mee.

Voordat dit begint, bezoeken we nog eerst het museum dat bij het koninklijk paleis hoort. Mijn plan is om er aan te ontsnappen, maar is zonder Ben gerekend. Hij heeft me deze keer gezien. Net op het moment dat ik wil terugkeren, staat hij achter mij. 🙂 Dus ik kan niet anders dan meegaan. Gelukkig duurt het niet te lang en is er overal airco. Nog snel even naar de markt. Ik dacht dat we effectief de markt gingen op gaan, maar we lopen alleen maar langs de buitenkant. Het is een mega markt. Dat is duidelijk als we boven op een balkon gaan kijken naar het overzicht. Nadat de foto’s genomen zijn, keren we terug naar het paleis. Ondertussen verga ik van de rugpijn. Ik weet niet wat het is. Zijn het de bedden? Of heb ik te weinig gedronken? Want het is weer behoorlijk vochtig. Ik neem dus maar ne dafalgan en nog meer drinken.

Daarna kunnen we naar binnen. We hebben gelukkig plaatsen onder een tent. We mogen wel niet overal zitten. Alle toeristen (die we al van heel de vakantie niet zijn tegengekomen) zijn nu allemaal hier ter plaatse. En worden allemaal bij elkaar gezet. Elke 42 dagen komt de Ashanti Koning buiten om zijn onderdanen te ontmoeten. Er staat geen klok op de Koning. Hij komt normaal tussen 12 en 13u naar buiten. Het is dus wachten tot dit moment. Er is een hoop beweging op het plein en beetje bij beetje druppelen de mensen binnen. Het is een bonte verschijning allemaal. Ondertussen worden de parasols opgebouwd. En de tijd tikt en tikt. Het gaat al voorbij 13u.

Eindelijk is het grote moment aangebroken. En opeens is er een behoorlijke chaos. Er komt een hele stoet uit de poort. Met bewakers errond. En dus nu alle toeristen die elkaar verdringen om een foto te maken. Uiteindelijk zit de koning op zijn troon, omringd door allemaal bewakers en hoogwaardigheidsbekleders. Achter ons staan een aantal grote trommels waar behoorlijk op geklopt wordt. Het doet pijn aan uw oren. Als iedereen zit, is het tijd voor de speeches. Hier gaan we niet meer op wachten, want we zitten al achter op schema. Van hieruit is het nog 5 uur rijden naar Anomabo.

Om tijd te winnen heeft Ben tijdens het festival al pizza’s besteld en die worden buiten aan het museum geleverd. Het wordt dus een picknick met pizza, lekkere pizza.
Nog even een pipi stop en dan loopt het mis. Buiten aan het paadje ligt een plas. Ik was daarstraks al bijna uitgeschoven. Dus nu extra voorzichtig, maar helaas. Hoe meer ik moeite deed om niet te vallen, toch gaan we op ons gezicht. Gelukkig kan ik me net draaien waardoor mijn fototoestel de grond gelukkig niet raakt. Wat mijn elleboog en rug betreft: is een beetje minder. En had al last van mijn rug. Schade opmeten en dan vertrekken.

Het wordt nog een lange rit. Pas tegen 20 uur zijn we in het laatste hotel. Voordat we de koffers en de kamers verdelen, gaan we eerst eten. Het is al laat dus het is gewoon buffet. Ook hier is het weer behoorlijk vochtig. De zee ruist op de achtergrond.
Na het eten worden de kamers verdeeld en kan je de rugzak uitpakken. In mijn eerste kamer staat de airco wel op, maar die staat op vriesstand. Er is ook geen bakje voorhanden dus het is gewoon aan, of uit. Ja, dat gaan we niet doen. Terug naar de receptie waar Ben nog dingen aan het regelen is. In zijn kamer is er blijkbaar wel een bakje voor de airco. Dus we wisselen van kamer. De graden van de airco gaan wel omhoog en omlaag, maar heb niet echt de indruk dat het ook effectief iets doet. Maar soit, daar gaan we nu niet meer over nadenken. Pyama aan en bed in. Het was een lange dag. Morgen nog één geplande excursie, en dan zit de georganiseerde reis erop.

Het was een moeilijke nacht op die plank van een bed. Maar om half acht moeten we alweer aan het ontbijt zitten. Vandaag rijden we naar Kumasi. Is een redelijk lange rit. We komen op tijd aan in de stad, maar staan meer dan een uur in de file om aan het restaurant te geraken. We hebben het eten alweer op voorhand besteld, dus het gaat op zich wel vlot.

Eerst staat er alweer een museum op het programma. Ik laat aan Ben weten dat ik het oversla. Ik wacht buiten wel. Ik hoor ergens muziek. We gaan dadelijk naar een begrafenis en die gaat hier gepaard met muziek, dus ik ga een kijkje nemen. Het is geen begrafenis, maar een huwelijk. Even binnen kijken is helemaal geen probleem. Ik mag zelfs tot vanvoor om een foto te maken als ik wil. Maar dat vind ik beetje ongemakkelijk. 🙈 Het grappige aan de trouw is dat er een applausband is. Dus wanneer je geacht wordt te applaudisseren, start er ook een bandje. En dat loopt niet altijd helemaal gepland. Ik zie het bij ons al gebeuren. 🙈Buiten staat er ook gewoon een computer met Photoshop op en een printer. Alles wordt dadelijk bewerkt en afgedrukt. Denk dat je bij ons toch een aantal maanden moet wachten soms. 😃

Als iedereen uitgekeken is in het museum, kunnen we verder naar de begrafenis. Dit gebeurt hier meestal in 2 delen. Het eerste deel kennen wij ook. Daar wordt de effectieve begrafenis en rouw gehouden. Het tweede deel, waar wij nu naartoe gaan, is het vieren van het leven van de overledene. Als die persoon een rijkelijk leven heeft gehad, krijgt hij/zij zo’n ceremonie. In dit geval gaat het om een dokter op leeftijd. De kleuren zijn rood en zwart.

Als we toekomen, zit er al behoorlijk veel volk. Je wordt eerst geacht iedereen te groeten. Het is een klein pleintje met in het midden wat kransen en een foto. Daar rond allemaal tenten. We moeten iedereen die op de eerste rij zit, een hand geven als teken van respect. Dus we doen het toertje. Eens we de fles water hebben gekregen als verwelkoming, mogen we vrij rondlopen en foto’s maken. Ondertussen wordt er muziek gemaakt en een hoop afgeroepen door de micro. Hier zijn ook fotografen aanwezig en eentje is jaloers op mijn camera. Wanneer ik vraag wat er allemaal wordt gezegd, krijg ik als antwoord dat de bisschop eraan komt. En ja hoor. Hij trekt me mee naar het midden van het pleintje om een foto te maken. Daar sta ik dan, als enige witte tussen de andere fotografen. Maar heb wel een foto van de bisschop van heel dichtbij🙈

Tegen vijf uur rijden we door naar het hotel. Is gelukkig niet ver van waar de begrafenis is. Het is een Chinees hotel. Geen idee waarom je in Afrika in een Chinees hotel moet zitten, maar is nu zo. De kamer op zich is prima. Helaas zit ik boven de keuken en is er een disco naast het hotel. Met al het lawaai als gevolg.

Het wordt vanavond sweet and sour pork met rijst. Dat hebben we nog niet gehad en het smaakt. Dan weer naar de kamer en douchen. De dag zit er alweer op. De laatste dagen gaan snel…

Om half acht staan we klaar om te vertrekken. Vandaag een lange reisdag. Ben extra vroeg opgestaan om toch maar te zorgen dat ik vandaag eindelijk op de eerste rij van de bus kan zitten. In de hoop van veel onderweg foto’s te kunnen maken. Ik beklaag het me echter al snel, want er is geen plaats om je voeten te zetten. Je zit bijna met je knieën in je nek. Nu snap ik waarom dat je daar niet met / kan zitten. 🤔

Onderweg stoppen we nog eens bij een brug over de rivier. Deze keer de Zwarte Volta. Te voet de brug over en dan weer de bus in naar de lunchplek. We hebben het eten al gisterenmiddag besteld, waardoor het nu behoorlijk vlot gaat. Iedereen is snel bediend. En dus kunnen we weer snel verder richting de apen. Het is nog een dik uur en half rijden over een niet altijd even goeie weg. We komen aan bij Boabeng Fiema Monkey reservaat.

In dit reservaat zitten 2 soorten apen: de Mona en de black and white colobus. De Mona lopen gewoon rond in het dorp en zijn ondertussen deel van het dorp. Ben koopt een hoop bananen. De Mona’s zijn het zo gewoon dat ze alles uit je hand komen halen. 😃 Gisteren was er door sommigen commentaar dat we zo ver moesten omrijden om naar apen te gaan kijken. Maar die dat gisteren het hardste riepen, staan nu constant op de voorgrond en foto’s te maken. Tja, altijd dezelfde mensen dus…

De black and white colobus laat zich niet zo makkelijk zien. We zien er wel eentje, maar die zit verstopt tussen de bladeren. Je ziet zijn kop wel, maar de staart is verborgen tussen de bladeren. Op de foto krijgen is moeilijk. Een beetje verder hebben we het apen kerkhof. Blijkbaar Voelen de apen wanneer ze gaan sterven en daardoor blijven ze dichtbij het dorp. Wanneer de bewoners de overleden aap dan vinden, wordt deze op het apen kerkhof begraven. Zoals gezegd, ze zijn een deel van het dorp.

Tegen kwart voor zes zijn we dan eindelijk aan het hotel. Het is duidelijk dat we week 3 naderen. Er komen lichte irritaties naar boven bij sommige mensen. Ik heb een grote kamer, maar een plank van een bed. De voorbije harde bedden waren hard, maar gaven nog een beetje mee. Deze is echt zoals je op de grond gaat slapen. Dat belooft weer… 😬

Tegen zeven uur is het alweer tijd voor het avondeten. Buffet deze keer. Het is helemaal geen gezellig restaurant en op de koop toe is er niets van koude drank. Eigenlijk geen drank. Buiten water en 1 cola. Het gemor wordt luider en Ben loopt de benen onder zijn lijf uit. Maar hij kan hier ook niets aan doen natuurlijk. Voordat we kunnen eten, moet Ed ook zo nodig nog iets zeggen. Blijkbaar zouden de eersten aan het buffet iedere keer te veel opscheppen, waardoor de laatsten bijna niets meer hebben. Misschien moet hij er dan voor zorgen dat hij niet altijd als laatste gaat. Natuurlijk durft niemand nu nog op te scheppen en blijft er behoorlijk wat eten over… Bij gebrek aan koude drank, ga ik maar weer naar de kamer en schrijf mijn dagboek nog wat bij. Het was een lange dag. 😓

Wederom niet top geslapen. Maar wat is nieuw? We vertrekken voor de afgesproken tijd, vermits iedereen al klaar is. Om een of andere reden zijn die Nederlanders altijd 10 min vóór koffer tijd aan de bus. Geen idee waarom. 🤔

Maar voordat we vertrekken, wordt er wat gegromd over de plaatsen in de bus. Blijkbaar zou niet iedereen rouleren, zoals de bedoeling is. Sommigen zitten pertinent niet vanachter. En volgens anderen willen er mensen niet naast sommige andere mensen zitten. Ben sust het brandje. We kunnen richting Mole National Park.

Onze eerste stop van de dag is de brug over de Witte Volta. Veel is er aan de rivier zelf niet te zien. Maar onder de brug zijn de mensen zich aan het wassen en de was en afwas aan het doen. Is wel een paar foto’s waard. Gelukkig zijn zij ook akkoord. Nu ja, zij staan beneden en wij staan boven. 🙈

Volgende stop is een dorpje van de Gonda stam. Beetje zelfde als de vorige. Kindjes en lemen hutjes. Foto’s gaan weer hard. Vervolgens rijden we door naar een lemen moskee. Zou een van de grootste zijn van west Afrika. Is niet mega veel aan te zien. Als alle foto’s genomen zijn, kunnen we richting hotel.

Bij aankomst moeten we direct ons eten bestellen voor de lunch. Onze tijd is beperkt, want om kwart over drie moeten we al aan de jeeps zijn. Iedereen, op 2 na, gaan mee met de jeep Safari en niet met de wandel Safari. Ik heb nog even getwijfeld, maar is echt warm en had niet veel zin in inspanningen 😅 Ben heeft gelukkig 3 jeeps kunnen bemachtigen. Er is 1 jeep met 6 (die hadden blijkbaar al afspraken gemaakt) en dan 2 jeeps met 4. Is ideaal. Ik zit in, nu ja eigenlijk op, de jeep met yolanda, Mirriam en Ed. Ik heb heel de midden bank voor mij. Is wel handig met foto’s maken. Ik moet niet vechten om aan de goeie kant te zitten. Als iedereen gezeten is, kunnen we vertrekken. Ben zijn meest aantal geziene olifanten zijn er 6. Zou mooi zijn dus. Helaas worden het er zo veel niet. 😔

De eerste die we zien, staat een beetje verderop. Gelukkig mogen we wel van de jeep, om wat dichter te gaan. Is niet de meest indrukwekkende die ik al gezien heb. Maar ok, ben ook een beetje verwend daarin. 🙈 We rijden door naar een andere drink plaats en daar zien we er nog eentje drinken. En dat zal het zijn voor deze namiddag. We zien onderweg nog wat hertjes, wat apen en een paar vogeltjes. Aan de ranger die we bij hebben, hebben we niets. Volgens mij zit hij ook 3-4 van de tijd te slapen. We spotten alle dieren zelf. Op het einde zien we nog wel een oude olifant. De liefste van het park volgens de wakkere ranger.

We zijn tegen kwart voor zes terug aan het hotel. Ik trek snel mijn bikini aan om nog paar lengtes te zwemmen. 1 oog op de zon gericht. Is bijna tijd voor de zonsondergang. Die zou mooi kunnen worden met het uitzicht vanop het terras. Helaas, het wordt niet de mooi rode, typische Afrikaanse zonsondergang. 😢

Dan maar gaan eten. Voor vanavond pepper steak besteld. Volgens de ober superlekker! Ben benieuwd. Eens voor mijn neus wordt er niet veel gegeten. Het is inderdaad PEPPER saus. Voor mij niet te eten van pittigheid. Het vlees zelf is ook net cachou. Het worden dus enkel de fritten. Afrekenen en dan bed in.

Vandaag steken we opnieuw de grens over. We moeten eerst uitchecken uit Togo. Je zou denken dat er enkel nog een stempel ‘uit’ moeten zetten. Maar niets is minder waar. De ambtenaar heeft slecht geslapen en past het principe toe: als wij naar Europa willen, wordt er moeilijk gedaan. Dus wij doen dat nu bij jullie. Oog om oog, tand om tand. Alles wordt dus gecontroleerd en handmatig over geschreven in het grote boek. Het duurt bijna een uur. 😰

Daarna kunnen we door naar de grens van Ghana. Gewoon een zandweggetje waar ze 2 huisjes hebben neergepoot. Bij het eerste huisje wordt onze gele kaart gevraagd. Dat is de eerste keer in heel mijn reis carrière dat ze dit hebben gecontroleerd. Eens dat in orde worden we naar het andere huisje gestuurd. Hier zoals gebruikelijk, een papiertje invullen en een stempel laten zetten. Gelukkig gaat het hier wat vlotter. 😅

Het is een heel stuk rijden naar de lunch plaats. Het is ook een mini lunchplek. In het dorp is er geen restaurant of zo. We kunnen wel in een super klein hutje terecht om iets te drinken en onze sandwich op te eten.

De weg was al slecht vanaf we de grens zijn overgegaan, en dat blijft na de middag nog een hele tijd zo. Wanneer we de Oti Rivier tegenkomen, stappen we uit en wandelen over de brug voor de foto’s.

Voor dat we in het hotel aankomen, stoppen we eerst nog in het dorpje Kpacha. Hier weer de typische huisjes. Wel minder kindjes want die zijn naar school. Ondanks dat de chief niet thuis is, mogen toch eens rondkijken en foto’s maken.

Als alle foto’s zijn gemaakt, kunnen we verder naar het hotel.

Daar komen we mooi op tijd aan. Tijd genoeg om naar het winkeltje te gaan dat voor het hotel ligt. Ik riskeer het van een ijsje te nemen. Heb er nog maar 1 gegeten deze vakantie. En dat was al half gesmolten tegen dat het bij mij kwam. Ze hebben ook cola light. Voor het eerst deze vakantie! Kan ik niet laten liggen 🥳

Voor het avondeten zit ik nog wat te schrijven, met de cola naast mij. Helaas is het nu geen hard, maar een zacht bed. Dus als je beweegt, blijft je blikje niet staan. Heb dus een cola bed 😬

Nog wat eten en de dag zit er alweer op. De tijd begint nu wel te vliegen.

Ondanks alles heb ik nog alles heb ik toch nog redelijk geslapen. Het was warm en de ventilator maakte behoorlijk wat lawaai, maar ik. Gewoon oortjes in en vooral niet proberen op te luisteren.

Vandaag steken we de grens weer over tussen Benin en Togo. Je zou denken dat dat snel kan, ze moeten enkel stempel ‘uit’ zetten, maar het duurt toch bijna een uur voordat we naar de Togolese kant kunnen. Ons visum voor Togo is vervallen en we moeten een nieuwe aanvragen. En dit neemt tijd in beslag. De ambtenaar zijn bureau staat onder de boom. En ook nog eens genoeg plastic stoelen. Is jammer dat je er geen foto van mag maken, moet een komisch zicht geweest zijn om ons zo te zien zitten. Ondertussen worden alle paspoorten verzameld, wordt er eerst een zegeltje in geplakt. Daarna overgeschreven in het grote boek, om dan daarna nog alles te dateren en te handtekenen. Ze zijn met 2 dus je zou denken als de ene dit doet, kan de andere het andere doen. Maar zo werkt het niet in Ghana. We doen samen stap 1 en samen stap 2… Gelukkig gaat de klok weer een uurtje achteruit. Dus het uur dat we verloren aan de grens met Benin, hebben we zo toch al goed gemaakt. 😅

Tegen elf uur zijn alle formaliteiten achter de rug en kunnen we verder. We hebben nog een aantal stops voordat we bij de lunchplek zijn. De eerste stop is bij een soukala huisje. Zijn de huisjes van de Kabye stam. Er zijn nog heel weinig traditionele huisjes te vinden. Gelukkig heeft Ben contacten en kunnen we er toch nog eentje bezichtigen. Vervolgens rijden we door naar de smid en pottenbakker. Ook hier kleine huisjes, dus moeilijk om foto’s te maken. Ik ben het al snel beu om te vechten voor een plaats en loop dan al maar terug naar de bus. Bij de pottenbakker heb ik niets gemist, want die was niet thuis.

Is al middag voorbij als we aan de lunchplek komen. We kunnen voor het eerst sinds lang nog eens a la carte bestellen. En dat zullen we geweten hebben. Alles wat er maar kan mislopen, loopt mis. Verkeerde bestellingen, croque monsieur die op niets trekt… Pas tegen 15.15u kunnen we verder. We passeren nog langs de markt. Is niet volgens iedereen zijn zin. Maar staat in het programma, dus gaan we het doen. Wie niet wil, blijft in de bus. Daarna eindelijk naar het hotel.

Normaal gezien zou iedereen in bungalows slapen. Maar morgen is er een viering voor de sterfdag van de vorige koning. De overheid heeft een heel aantal bungalows opgeëist voor alle hoge gasten. Hierdoor slapen er een aantal mensen in een gewone kamer. Ook 👍🏻.

Alle hoge pieten hebben gelukkig het zwembad niet nodig. Is een welgekomen afkoeling. Alhoewel het kouder is dan gepland 😬

Vanavond ook het avond eten op eigen gelegenheid, maar we zitten een eindje buiten de stad, dus zou je al een taxi moeten nemen. Gevolg: we zitten weer met zijn allen aan tafel 🙈

Na het eten nog wat schrijven en slapen. We zijn klaar om morgen voor de laatste keer de grens over te steken, nu richting Ghana.

Vanmorgen vertrekken we richting Taneka. Onderweg stoppen we bij de Otomari stam. Hier staat ook een mega baobab en deze is niet heilig. We mogen er dus in. Om aan te tonen hoe groot hij is, gaan we er allemaal samen in. Er is dus plaats voor 17 mensen binnenin de baobab. Daarna lopen we door het dorpje terug naar de bus. Vervolgens rijden we door naar de Peul, een nomadenvolk. Alhoewel dat ze toch wat stenen huizen hebben. We zijn helaas net te laat, want de mannen zijn weg met het vee. Veel is er dus niet meer te zien.

We rijden door naar de lunchplek. Alweer picknick vandaag. Van aan de lunchplek gaan we wandelen naar de Taneka Beri. In dit gebied zijn er 3 stammen die samen in het gebied wonen. De Beri zijn er één van. Het is effe naar omhoog, maar dan zijn we er al. Het is wel verschrikkelijk warm 🥵

We worden eerst ontvangen door één van de 9 hoogwaardigheidsbekleders. Elk van die 9 heeft zijn eigen ‘specialiteit’. Diegene die wij ontmoeten staat in voor de gezondheid van het dorp. Het gaat er allemaal officieel aan toe. Alle hoofddeksels moeten af. Je mag niet overal zitten. En de vragen worden via Ben vertaald aan de gids en die vertaalt verder naar de hoogwaardigheidsbekleder. Hij is ook verplicht van de pijp te roken. De functie gaat niet over van vader op zoon, maar wordt gekozen door het volk.

Omringd door de kids van het dorp, wandelen we verder het dorp in. De kids hoorden op school te zijn, maar sommigen waren toch ontsnapt 🙈

Na de hoogwaardigheidsbekleder is het nu tijd om de koning te ontmoeten. We wachten in 1 van de hutjes tot hij binnenkomt. Wanneer hij zit, mogen we hem allemaal een hand geven. Wel mooi in een rijtje. Ook hier zelfde systeem. De vragen via Ben aan de gids en dan verder naar de koning en terug. Het neemt wel wat tijd in beslag voordat de vraag en antwoord vertaald zijn. Als alle vragen zijn gesteld, lopen we weer naar beneden. Ook hier, voordat je het weet, loop je met 3 kinds aan elk hand. 🥰

We bezoeken nog even het schooltje voordat we vertrekken. Zijn maar 2 klassen. Dus alle leeftijden zitten beetje samen.

Daarna kunnen we doorrijden naar het hotel. Het is dus behoorlijk primitief. Ben vraagt ons te wachten totdat hij alle kamers heeft geïnspecteerd. Hij heeft hier altijd problemen. En ja hoor, nu ook. Alle kamers zijn vuil en het stinkt naar riool. Hij vraagt van de kuisen, maar de geur geraak je niet kwijt met alleen maar luchtverfrisser. Er zijn een paar opties, of we proberen een ander hotel in de buurt, we rijden door naar het hotel van morgen, maar dan moeten we nog de grens over, of we blijven. Ben heeft contact met zijn agent en optie 1 valt al af. Er zijn in de buurt geen kamers meer vrij.

Als we zouden doorrijden, zouden we een heel stuk ik het donker moeten rijden en we moeten de grens passeren. De grens alleen al neemt meestal 2 uur of meer in beslag. En het is al 18u. Dus eigenlijk is er geen andere optie. We mogen zelf de kamers gaan keuren, maar we blijven toch. Het is idd niet super proper, maar we hebben allemaal al ooit eens veel erger gelogeerd. Dus sleutels worden uitgedeeld, de karige douche getest en dan is het tijd voor het avondeten. Ook dat valt wel mee en zo zit de dag er weer op 😃

Morgen gaan we weer richting Togo.

Vanmorgen geen koffers in te pakken. Ik heb op zich ook goed geslapen. Had even een probleem met de airco en zag me weer een halve nacht buiten zitten, zoals een paar dagen geleden. Maar gelukkig geraakte het opgelost.

We bezoeken deze morgen 2 dorpen. De enz heeft de traditionele tanta huizen. Lemen huisjes afgewerkt met koeienmest en strooien dak. Speciaal om te zien en al helemaal als je weet dat de mensen hier nog steeds wonen. Er lopen natuurlijk ook weer een hoop kindjes rond, dus heb meer foto’s van de kindjes gemaakt en mee bezig geweest, dan met de huisjes. Daarna steken we de straat over en komen we bij de heilige baobab. Deze wordt gebruikt bij de ceremonies waarbij de jongens besneden worden. In de baobab is een gat waardoor zij in de stam van de boom moeten klimmen om er langs boven weer uit te komen. Vermits het gaat om een heilige boom staat er buiten een ventje te wachten in traditionele kledij. Om te zorgen dat er niemand van ons erin zou kruipen. 😅 Nadien rijden we terug naar het restaurant voor het middag eten. Alweer fritjes en spaghetti. Ik moet hier echt mijn noodrantsoen niet aanspreken. Is het lekkerste van de vakantie. Daarna zijn we vrij tot 16u.

Dan pas gaan we naar de armband makers omdat het nu te warm is. Eerst effe naar de kamer om op te frissen en dan heb ik afgesproken met Gijs en Reina om naar de markt te gaan een eindje verderop. We zijn het hotel nog niet uit of we worden bestormd door kindjes die allemaal je hand willen vasthouden. Is zelfs een tweeling bij. Ze zijn zo lief. Ik besluit toch wat ballonnen en bandjes uit te delen. Ben had liever van niet, maar vind het op zich hier wel kunnen. Zijn geen horde kinderen en ze bedelen niet. De ballonnen en bandjes worden heel enthousiast onthaald. We laten ze allemaal op een rijtje plaats nemen en ik deel alles uit. Ze zeggen allemaal heel beleefd ‘Merci’ Er wordt ook geen ruzie gemaakt tussen de kids en ze wisselen makkelijk onderling de ballonnen als ze een andere kleur willen. Is weer een hoogtepuntje van de vakantie 🥰🥰

Dan kunnen we door naar de markt. Het is een drukke bedoening en niet iedereen kijkt ons vriendelijk aan. We zijn dus zeer snel terug in het restaurant en genieten van de rust totdat we vertrekken.

De dames waar we naartoe gaan, maken armbandjes van gras. Is een van de vele mini organisaties die we tegenkomen. Het geld dat ze verdienen wordt eerlijk verdeeld. Nadat een aantal nog wat soeveniers hebben gekocht, rijden we terug naar het hotel. Nog effe douchen en alweer eten. En alweer smaakt het goed 😋😋

Na het avondeten is er nog een dansoptreden gepland. Normaal om 20u, maar het wordt later en later. Blijkbaar is er een ongeval in de familie van een van de dansers dus is lang twijfelachtig of ze nog komen. Maar ze komen toch. Ik was al aan het gapen van tijdens het eten en heb eigenlijk geen zin in het dansen dat nog een uur gaat duren. Maar is hier echt donker en om dan in mijn eentje terug te lopen… Gelukkig zegt Harry dat hij ook terugloopt naar de kamer en kan ik met hem mee. 😃

Morgen rijden we weer verder. Naar een nog meer basic hotel. Ben benieuwd want ik vind dit reuze meevallen.