Categorie archief: 2014 – Ethiopie

We hebben wel gegegeten, nu ja sommigen, maar we hebben geen tijd om de rekening te betalen… Zal voor vanavond zijn.
Dan zijn we weg richting Meskal Square. Vermits onze bus het juiste pasje heeft kunnen we rijden tot op 200m van het plein. Heel veel volk op pad, en dus ook heel veel beveiliging. Zak open, alle drank afgeven,…
En dan nog eens door de scanner aan het plein zelf. We hebben zitplaatsen, maar we gaan toch een kijkje nemen aan de dranghekken vanvoor. Er zijn al priesters aan het zingen en dansen. We gaan dus niet meer van onze eerste rij weg. We zitten in het midden, alles gebeurt voor ons. Want de president en de patriarch zit op de tribune direct achter ons.

Het festival begint maar om vijf uur dus ben al redelijk geradbraakt tegen dat het tegoei begint, maar ok… We zitten op een unieke plaats.
Alle mensen passeren voor ons en doen hun dansje voor onze neus. Het is een komen en gaan van mensen. En dansen en gezangen. De foto’s gaan zeer hard… Leni is ondertussen uitgenodigd om in het midden van het plein een intervieuw te geven in haar beste engels. Eens dat ook de praalwagens zijn gepasseerd wordt de grote boom in de fik gestoken als afsluiting van het festival. Moe maar voldaan gaan we terug op zoek naar onze bus.
Het is nog even paniek als we leon niet meer vinden, maar die staat doodleuk aan de bus te wachten. Terug naar het hotel en hopelijk nu een beetje sneller eten. En dan moe maar voldaan bedje in.

De laatste dag in Addis ga ik op pad met Desiree en Peter. Loet moet afhaken. Zijn geld en reispas is vannacht gestolen.
We gaan vanalles in de stad bezoeken. Maar heel veel dingen zijn er gesloten door het Meskal festival. We zijn dus redelijk snel terug in het hotel. Ondertussen is het mysterie van loet eigenlijk opgelost, maar nog raarder eigenlijk dan ervoor. Hij geeft alles terug, maar de manier waarop is raar. Hij had zelf al zijn kamer 35keer binnenste buiten gedraaid, maar toch wordt alles op zijn kamer gevonden. Strange….

We gaan dan nog mazr iets drinken op een dakterras en de hele vakantie wordt nog eens overlopen. Dan nog even opfrissen, eten en dan zijn we weg naar de luchthaven. Het zit er nu echt wel op.

Op tien minuten zijn we op de luchthaven en kan het wachten beginnen. En wordt echt wachten want de vlucht heeft 2 uur vertraging. Het is bijna twee uur ‘snachts als we vertrekken. Mijn slaappilletje is ondertussen zijn werking voorbij…

Vermits we zo laat weg zijn in Addis is het echt lopen voor onze aansluiting in Istanbul te halen. We worden opgevangen als we uit het vliegtuig komen en worden dan in looptempo naar de gate gebracht. Onze boarding passes moeten nog geschreven worden en dan lopen naar de gate. Als we op het vliegtuig zitten zien we onze bagage op de karretjes liggen, maar dan zien we die karretjes weer weg rijden. Ja, dat wordt in Amsterdam zonder bagage…

We komen gelukkig op tijd aan in Amsterdam en nog extra geluk: want onze bagage is erbij. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Het was een superleuke maand.
Met mijn rugzak op de rug ga ik naar de NS lounge waar ik nog kan rustig wachten tot de tgv vertrekt. Ik rij net zoals vorig jaar naar Antwerpen en door naar Mechelen. Daar staat liesbeth met de jongens me oppikken.

De vakantie zit er nu echt op! Was alweer een super leuke ervaring, met een zeer leuke groep en een fantastisch land!! Een aanrader voor iedereen!

Hop naar de volgende vakantie!!

De bedoeling was om lang te slapen, maar wordt veel vroeger dan verwacht uit mijn bed gezet. Tot zo ver rustig wakker worden.
We rijden terug naar Arba Minsch. Terug naar gekend terrein. Onderweg stoppen we nog op een marktje en lunchen in de Kanta Lodge. Lekker!!
Terug in arba minsch gaan Nell en ik nog even langs het dorp voor water en sigaretten. En dan is het rust tot aan het avondeten. Het is het laatste avondmaal met de chauffeurs en we geven ook het cadeautje aan henk. In Addis is iedereen vrij, dus was laatste avond dat iedereen aan dezelfde tafel zit.

En dan is het op tijd naar bed. Morgen vertrekken om half vijf richting Addis. We moeten daar op tijd zijn voor ons festival: het Meskal!
Het was een slecht nacht. Om 1u heb ik nog op de klok gekeken. Dus het is een zeer korte nacht. In de pikkedonker zijn we weg. Naar onze laatste hotel… Onderweg stoppen we nog een paar keer, maar we zijn op tijd terug om ons nog op te frissen in ons hotel en iets te eten. En dan is het tijd voor het laatste hoogtepunt van de vakantie: het Meskal festival.

Na een slechte nacht, is de schade redelijk duidelijk. De vermoeidheid begint toch beetje door te wegen en ook de rug heeft wat slagen gehad de laatste dagen. Maar niet getreuzeld, vandaag gaan we naar de Mursi, de schotellip vrouwen.

Om daar te komen, hebben we ook weer een eindje rijden voor de boeg. Ze wonen in een National Park. Wanneer we een eindje weg zijn, stoppen alle jeeps langs de kant. Henk heeft van de lokale gids te horen gekregen dat de ingang tot het dorp verdubbeld is nar 200 birr. En hij vond toch dat we eerst even moesten overleggen. Hebben net 2uur of zo gereden, dus wat gaan we dan vallen over 4 euro per persoon? Ok, het is het principe en het feit dat we toch toegeven. Maar we zien hier nu…

Terwijl we daar staan te overleggen, zien we ook de eerste vrouwen met de schotel in de lip. En zonder schotel…. Brrrrrr, wat een vies gezicht… En dan maar verder naar het dorp…
Wanneer we daar toekomen, maakt henk toch nog even duidelijk dat dat niet geapprecieerd wordt, heel hun houding en het feit dat ze de prijs zo maar verdubbelen. Maar ok, veel indruk maakt het niet en dus gaan we allemaal maar gewoon het dorp in.

We worden allemaal aangeklampt en lastiggevallen voor foto’s. De afspraak is dat we eerst het dorp verkennen met het stamhoofd en dan pas de fotos worden genomen. Zo gezegd, zo gedaan… Het stamhoofd heeft zijn laatste letter nog niet tegoei uitgesproken of ze hangen alweer aan je arm of tshirt. Henk had het geweldige plan van altijd te onderhandelen voor een foto en de schotel in de vrouw haar lip. En dat doe ik ook. De paar fotos (want heb er voor mijn doen héééééél weinig) die ik heb, zijn ook met de schotel die ik heb gekocht. Kleine disillusie: ze haalt haar schotel uit haar lip voor mij, en pakt gewoon een nieuwe uit haar mandje en loopt naar de volgende toerist…
Het geeft je toch een klein beetje een dégoutant gevoel. Langs de andere kant: ook hier houden we de traditie weer in stand door toch te komen, ondanks hun opdringerigheid, ondanks hun onbeschoftheid….

Wanneer iedereen het echt moe is 🙂 gaan we terug de jeeps in, terug naar het dorp. Wanneer we bijna het National Park uit zijn, worden de jeeps tegengehouden door de politie. Ze kijken allemaal maar bedrukt. We verstaan er natuurlijk niets van, en echt veel lossen de chauffeurs niet. Achteraf blijkt dat een paar uur voor ons een vrachtwagenchauffeur gelincht was door de Mursi. Door de onrusten over de grote baan die ze door het park aan het aanleggen zijn. Oef, dat heeft niet veel gescheeld blijkbaar. De andere toeristen in ons hotel die morgen naar de Mursi zouden gaan, zien hun bezoek door hun neus geboord. Alle bezoeken zijn geannuleerd.

De rest van de namiddag wordt gewoon rustig in het hotel hangen. Wat schrijven, wat lezen,… vooral rust. De groep gaat vanavond lokaal eten, dus laat ik ook aan mij voorbij gaan; Een bordje lekker fritjes met de laatste mayonaise en dan slaappilletje en bedje in. Kan morgen tot half 9 slapen…

Vandaag gaan we vroeg weg. We gaan naar de Caro. Een stam die oorspronkelijk niet op de planning stond, maar nu we er toch zo dichtbij zijn…
Het is maar 60 km rijden, maar wat voor een 60km. Het is volledig onverharde weg, en we doen er meer dan 2 uur over. En wanneer we dan daar toekomen, is het weer hetzelfde gedoe als bij de andere stammen. Je bent de jeep nog niet uit, of je wordt al aan je arm getrokken en hoor je ‘birr, birr, photo, photo’ langs alle kanten.Van de kleinste tot de grootste van het dorp. Volgens mij zijn de eerste woordjes hier ipv mama en papa, enkel birr en photo. Het is echt niet te snappen. Maar we doen er aan mee zeker, door hier te blijven komen??

We krijgen een rondleiding door het dorp, maar heel veel stelt dat niet voor. Dus ik loop maar terug naar het begin en begin te betalen voor mijn foto’s. Anders heb ik er helemaal geen en dat zou ook zonde zijn natuurlijk. Je bent hier maar één keer.
Maar zelfs dan wordt er nog gemord. De vuile briefjes willen ze niet. Ze willen alleen maar de mooie birr’s. Ja zeg, het is dat of niets. Wat een groot contrast met de stammen van vorig jaar. Toen betaalde je één bedrag en je mocht zoveel fotos nemen als je maar wou. Is een pak relaxter dan dit….

We zijn dus snel uit gefotografeerd, en rijden weer naar de camping. We hebben daar nog lunch en rijden dan door naar Jinka. Nog een heel stuk onverharde weg voor we uiteindelijk weer op het asfalt komen. Je voelt je zo vuil met als dat zand en stof. Nu maar hopen op een goeie warme douche in Jinka. Het is een hotel van maar een paar jaar oud, dus je zou denken dat dat geen probleem mag geven. Vermits het hele dorp op een generator werkt, is er nu nog geen warm water. Linda en ik gaan dan maar op zoek naar een plaats met wifi. In geen enkel restaurant of café hebben ze hier wifi. Grrrr, maar uiteindelijk toch raak. Al is het op de dorpel van een klein kioskje met wifi. Het heeft wel iets speciaals, zo op de dorpel buiten zitten wifi-en!!
Na een half uurtje gaan we volle moed weer naar het hotel. Volgende excuus: het 2de verdiep heeft pas na 19u warm water. Vermits heel het dorp op de generator zit, moet er in shiften gedoucht worden en na 19u is het aan het 2de verdiep. Uiteindelijk wordt het 19uur, half acht, acht uur…. Ooh sorry, we hebben ons vergist. Eigenlijk zijn de boilers kapot op de 2de verdieping, en zal er dus nooit warm water zijn. ECHT????? Je wacht dat al zolang en eigenlijk voor piet snot!! Gelukkig kunnen we wel douche bij Henk, eindelijk al dat stof en vuiligheid van mijn lijf!!
Alsof het nog niet genoeg is dat we zolang op warm water hebben we gewacht, duurt het ook nog eens 2 uur voordat het eten (gewoon wat pasta met tomatensaus) er is. Amai, als dit een redelijk nieuw hotel is….
Dan maar bed in, want morgen gaan we naar de Mursi (lees schotellippen volk) en die zijn nog onvriendelijker en brutaler als al de stammen die we al gezien hebben. Dat belooft!!!

Vandaag 1 van de hoogtepunten van de vakantie…

Vandaag pas om tien uur weg. En gisteren om negen uur in mijn bed. Heb dus toch de nodige rust gehad. Ben paar keer wakker geweest, maar tegen dat mijn tweede been in mijn bed was, sliep ik al weer.
Vandaag rijden we naar Turmi, de plaats waar we twee nachten gaan kamperen…
We hebben ondertussen ook bericht gekregen dat in de buurt van Turmi de komende dagen een bull jumping is. Yesss, dat stond ook nog op mijn lijstje.

We maken een ommetje door de woestijn om de Abore stam te zien. Helaas, ze zijn niet thuis. Dus we doen de stoffige rit voor niets. Wel een paar pluspunten aan de rit: we komen de eerste Hamar vrouwen tegen en we maken een spannende overtocht door de rivier. Ja, hiervoor hebben we dus echt 4×4 jeeps nodig. Het water staat toch redelijk hoog. Aanloop nemen en dan vooral gas blijven geven, niet stoppen in het water… We komen zonder natte voeten aan de overkant.

Rond half zes zijn we op de camping. Ondanks dat de matjes er niet zo dun uit zien, opteer ik toch om bij te betalen voor een huisje. De optie is er, dus waarom zou ik het risico nemen om morgen niet meer recht te kunnen van mijn rug. In mijn huisje is alles aanwezig: muskieten net, wc en douche. Maar daar is het ook mee gezegd. De douche is aanwezig, maar nog steeds geen warm water. Linda komt ook nog bij mij douchen want de douche op de camping zelf werkt helemaal niet.

Het is vanavond eten wat de pot schaft. Dan bedje in want morgen staan er 2 hoogtepunten op het programma: de Hamar markt en het bull jumpen…

Vandaag zaterdag. We rijden verder naar het zuiden. Onderweg stoppen we bij een dorpje waar we een wandeling doen. De mensen kennen wel witte mensen, maar niemand van de buitenlanders stapt hier normaal uit. We zijn echt een bezienswaardigheid. We worden aangeraakt, zelfs mijn blouse wordt opgetild langs achter. Ze zijn er echt over verbaasd dat mijn rug even wit is als mijzelf. Ook handen zijn zeer in trek. We zijn een hardere bezienswaardigheid dan zij. Wel leuk, en ze zijn absoluut niet lastig of opdringerig. Leuke wandeling… 🙂

We komen tegen de lunch aan in het hotel. Volgens de reisbeschrijving doen ze beroep op onze flexibiliteit want zou een eenvoudig hotel zijn. Nou ja, zal zeker wel lukken. Is echt wel luxe…

Nadat we lekker gegeten hebben, gaan we naar de volgende stam: de Konso. Vanaf hier begint het betaald fotograferen. We stoppen een eindje voor het dorp en daar krijgen we eerst wat uitleg over de stam en het dorp. We worden gewaarschuwd. Er lopen oneindig veel kinderen rond, en ze willen allemaal birr voor fotos. Enkel de volwassen mensen die je in close up foto van maakt, die moet je iets geven. Kinderen niet. Iedereen voorbereid, dan kunnen we naar het dorp vertrekken.

Niet is minder waar. We worden helemaal overrompeld door kinderen. En als je een foto wil maken, komen ze of wel met bun hand vooruit voor birr’s ofwel kruipen ze weg. Niet gemakkelijk om foto’s te maken. Ook de ouderen appreciëren het niet echt dat je foto’s maakt. Dit is nog maar een voorbode voor wat nog komen moet de komende dagen. Ik maak dus wel wat foto’s maar dus geen close-up mensen foto’s. Het gaat geen groot aantal foto’s opleveren deze vakantie.

Op het einde van de wandeling koop ik nog een Konso tv. Ik maak een jongetje heel blij met mijn 50 birr. We lopen terug naar de jeeps en gaan naar de volgende stop: namelijk New York 🙂 het Ethiopische New York dus. Een mooie canyon, met heel veel rust.

Op weg terug naar het hotel stoppen we nog op een lokale markt. Hier kunnen we makkelijk foto’s maken van het typische van de Korso stam: namelijk de rokken in verschillende lagen. Ook hier zijn we weer een attractie om te zien. Heel de markt heeft gezien dat er blanke mensen zijn. Hier koop ik ook mijn cadeautje voor de twins. Ik hoop dat ze er blij mee gaan zijn 🙂

Ook ’s avonds wordt er nog lekker gegeten en om negen uur lig ik in mijn bed. De vermoeidheid neemt de overhand op het moment. We gaan maar om tien uur weg, dus het wordt een lange nacht…

Op de eerste dag in Arba Mich gaan we op bezoek bij de Dorze stam. Deze leven in bijenkorf huisjes. Als we de uitleg krijgen, blijkt dat het eigenlijk op een olifant lijkt, maar dan zonder slurf. Ja, dat is misschien duidelijker dan en bijenkorf…
De huisjes worden gemaakt uit bamboe en bananenbladeren. De oorspronkelijke hoogte is 12 meter van zo’n huisje, maar naar verloop van tijd wordt het huisje kleiner. De termieten eten het langzaam op langs onder, vandaar dat het huisje zakt.
Na de uitleg krijgen we een koffieceremonie… Ondertussen wordt linda mee achter de coulissen getrokken en helemaal verkleed… Ze moet meedoen met een traditionele dans… Zij liever dan ik… 🙂

Na de dans en koffie gaan we nog door naar de weverij en de pottenbakkerij… Ondetussen is het al een uur en krijg toch wel lichtelijk honger. Op weg terug naar de stad, stoppen onderweg nog even bij een stalletje dat sjaals verkoopt… Hier wordt een drama vermeden als een lokale bus de hoek komt om gescheurd, tegen een veel te hoge snelheid. Gelukkig kunnen de mensen van de groep die op straat staan nog tussen de auto’s springen. Het had veel erger kunnen zijn…

Tegen dat we beneden zijn is het drie uur gepasseerd, dus gaan we eerst hapje eten… Daarna hebben we een missie, zeg maar een paar missies te voltooien. De eerste is gaan pinnen, die is makkelijk. Daarna gaan we in de bank geld wisselen voor de foto’s te kunnen nemen in het zuiden. Het blijft toch een super vies geld… Nadien misschien wel de moeilijkste misse: een nieuw fototoestel voor Loet… Uiteindelijk vinden we toch een sony cybershot, voor een redelijk prijs. Jep, missie geslaagd! Nog even de koffie snoepjes en water scoren en de middag is geslaagd. Als beloning trakteren we onszelf nog op een drankje op een dakterras… Daarna met de tuc tuc terug naar het hotel. Eten, douchen en slapen… 🙂

Het is alweer vrijdag… Vandaag gaan we het chamo meer op. We varen het meer over om te gaan zoeken naar zebra’s. Daar aangekomen is het toch effe een pittig eindje naar omhoog, maar nadien lukt het wel. Eens boven toch een beetje ontgoocheling… Maar een paar zebra’s en wat gazellen… Of ben ik ondertussen te verwend geraakt?
Eens terug beneden heeft henk de picknick alweer voorbereid. Leuk plekje onder de boom, weg van de apen. Na de lunch gaan we dan op zoek naar de hippos en gaan we naar de krokodillen markt. De hippo’s zien we wel maar niet meer dan oogjes en oren. Jammer, wou nog wel eens een open bek… Een eindje verder komen we dan aan de krokodillenmarkt. Geen markt zoals wij ze kennen, maar gewoon een verzamelplaats van de crocs… En wat voor crocs… Joekels van een paar meter lang… Super!!en hier liggen de open bek thema fotos voor het grijpen…
Na een leuke dag varen we terug en nog even relax op het terras…

Morgen gaan we alweer weg verder naar het zuiden en verder richting hoogtepunt (voor mij) van de vakantie… De stammen….

Om half zeven sta ik beneden om de was op te halen. Hij is te nat om in de rugzak te steken. Het is vandaag onze laatste dag met de bus en het wordt een lange reisdag, met heel wat stof happen. Onderweg stoppen we nog om te picknicken en tevens wordt de was dan maar te drogen gehangen. Koddig zicht! De was op prikkelstruiken.
Rond vijf uur zijn we dan in ons hotel. Wat een luxe. Hebben we nog niet gehad deze vakantie. Alleen jammer dat er alweer een feest in de tuin in… En daar hoort een live band bij… Ze staan precies naast je bed te spelen.
Gelukkig is het midden in de week en om half tien is het spektakel afgelopen!

Woensdag 17/9 is dan de dag dat we overgaan op de jeeps… Het wordt vandaag een lange reisdag naar Arba Minch. De eerste stop van vandaag is het Ziway meer. Hier staan we op een meter van de maraboe’s en de pelikanen. Leuk om zien. Maar het blijven lelijke beesten die maraboe’s.

Onderweg bezoeken we ook nog alaba stam. Deze hebben leuke ronde huisjes die heel mooi beschilderd zijn, zowel langs de binnen als de buitenkant. Ze hebben ook kenmerkende hoge hoeden, maar die zien we enkel als we al in de jeeps zitten, en ook niet overdreven veel. Maar ik vind ze wel leuk, dus koop er eentje. 100 biir, kan je niet voor sukkelen… Hoe ik hem ga thuis krijgen… Daar heb ik nog een week en half tijd voor om over na te denken… 🙂

Pas om half zeven zijn we in ons hotel, maar hier blijven we drie nachten, dus relax. Het is een heel mooie lodge, en is een chill gevoel om drie dagen geen rugzak in te pakken…

Zaterdag wordt een lange reisdag van Waldya naar Awash. De rit gaat door de woestijn, maar die zouden wij geen woestijn noemen. Ze ziet er nog steeds redelijk groen uit. Henk vertelt wel wanneer hij in oktober en november terug komt, dat ze helemaal dor is. We rijden door Afar gebied, dus bezoeken we ook een hutje. De Afar mannen willen onderweg ook niet op de foto en ook zeker hun kamelen mogen niet op de foto.
Eigenlijk een beetje een saaie reisdag vandaag. Ruim op tijd komen we aan in het hotel. Het is al heel de dag echt warm geweest, en op de kamer is er airco. Het bed daarentegen… Je kan evengoed op de grond gaan liggen… Dat wordt het dekbed dubbel vouwen, mijn handdoek er bovenop en dan nog mijn slaapzak erboven. Slapen doe ik in mijn lakenzak. Op het eten is gelukkig niets aan te merken.

Ook zondag is alweer een lange reisdag naar Harar. Onderweg bezoeken we de oromo stam. Wat een bende kinderen en absoluut niet vriendelijke kinderen. Rond vijf uur zijn we in harar en in het hotel. Hier blijven we nog een keer twee nachten in hetzelfde hotel. Het bed valt hier gelukkig wel redelijk mee. En er is warm water in de douche. Ook een pluspunt 🙂
Om half zeven, na een lekkere douche, worden we opgepikt voor de hyena feeding. We worden naar een donker plaatsje in de stad gebracht en dan is het wachten. Je hoort de mensen de hyena’s roepen. Ze hebben blijkbaar allemaal een naam. De hyena’s kolen ook ’s nachts de stad in om alle resten op te ruimen.
Het is wachten in het donker… Eens er een paar zijn, moet Tafari de bus zo zetten dat de koplampen genoeg licht geven. En dan kan het voeden beginnen. Vrijwilligers mogen ook eens proberen. Het vlees wordt op een stokje gelegd en dat mag je vast houden. En als je echt dapper bent, steek je het stokje in je mond. Ik laat deze eer aan mij voorbij gaan.
Hierna gaan we eten in Fresh touch… Deze tent werd me ook aangeraden door peggy en co, het is zeker de moeite waard.

Op maandag van week 3 staat de citytour in Harar op het programma. We beginnen te voet van aan het hotel. Mijn rug wil niet helemaal mee vandaag….
We bezoeken de recycling markt. Dit zijn eigenlijk de zakken die bij je bij ons in de groene bak steekt, die ze hier verkopen. Ook onderdelen voor de oude peugeot 404kunnen hier gekocht worden. Volgens mij vindt een kat haar jongen daar niet in terug, maar het zou georganiseerde chaos zijn 🙂

We lopen door de smalle straatjes en passeren ook nog de kruidenmarkt, het technologie stuk van de stad, een koffiebranderij en een typisch harar huis. Dat ziet er proper en chique uit. Zal niet voor de mensen van de buitenwijken zijn…
Ronde de middag zijn we rond met de tour. Ik loop nog even mee met een aantal mensen, maar besluit al snel een tuc tuc naar het hotel te nemen. Mijn rug wil toch niet helemaal mee vandaag. Het is nog wel lang tot zeven uur, maar toch.
Ik lunch samen met Lout, lees een beetje, schrijf een beetje en slaap wat.
Om zeven uur gaan we eten in Fresh Touch voor het afscheid van Tafari en Moulli. Morgen in nazaret stappen we over in de 4×4, voor de laatste week en half.
Is alweer lekker! Om negen uur bed in want morgen gaan we om zeven uur weg en om half zeven moeten we de was nog ophalen. Door de fikse regenbui van vanmiddag is hij nog niet droog. Je moet hel natuurlijk wel binnenhalen als het gaat regenen…