RSS

Categorie archief: 2009 – Ecuador – Galagaposeilanden

.

26 sep
 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 26 september 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 

Het zit er op :-(

26 sep
Om half 6 loopt de wekker af. We moeten voor onze laatste dag ook nog vroeg opstaan. Vladimir pikt ons om 6uur op om naar de luchthaven te gaan. Er is een tijd van komen en gaan, en de tijd van gaan is nu gekomen. Annette mag niet mee binnen tot aan de check in. En dus is daar het afscheid al. Is altijd het minst leuke moment van de reis.
Je moet hier een heel stappenplan afwerken. Eerst de bagage inchecken. Ik stop mijn trekkersrugzak bij in mijn flightbag. En zo kom ik aan een gewicht van 21.5kg. Gelukkig nog net onder het maximum. En geloof het of niet, maar we hebben van de eerste keer 2 plaatsen naast elkaar. Enkel het gangpad zit er tussen. Maar goed, dat overleven we wel 🙂 Nadat de bagage ingecheckt is, moeten we de luchthaventaks nog gaan betalen. Alweer aan een ander loket en weer aanschuiven. Het is ondertussen half 8 voorbij. Er is beneden nog een koffietent, dus we kunnen daar nog ontbijten en een koffie drinken. Vervolgens lopen we via de shopping promenade naar de douane. Ik zie nog de typische likeur van ecuador in een beeldje van de evenaar. Maar dat kost 12 dollar. Dat ga ik uitgeven aan rozen. Sorry Stijn!!  Eens door de douane, nog meer winkeltjes. En een beetje verder staat het mevrouwtje met haar rozen waar Annette over verteld had. 25 typische ecuadoriaanse rozen voor 12 dollar. Speciaal ingepakt om mee te nemen in het vliegtuig en ik krijg geen miserie aan de douane in Nederland. Dat kan ik niet laten liggen. Dan is het alweer wachten totdat het tijd is om te boarden. Eerst worden Ewout en Huub nog afgeroepen en weggeleid. Ze worden meegenomen naar buiten en moeten hun koffer aanwijzen. Deze moeten ze openmaken en worden gecontroleerd op drugs. Er worden gewoon mensen uitgeloot, dus geen reden tot paniek. Dan mogen de blauwe streepjes boarden. Dus dat is onze call. Dit was de vakantie, we moeten terug naar huis
 
Het is ondertussen 9uur voorbij en we staan nog steeds aan de grond. Er is blijkbaar een probleempje, maar zou snel opgelost moeten worden. Een tijdje later: er is een technisch probleem en het duurt iets langer om op te lossen. Een uur later dan voorzien vertrekken we richting Bonaire. Daar toegekomen moeten we weer in transit voor net geen uurtje. Dan begint de grote oversteek (8u en 45 min) van de Oceaan naar Amsterdam. Ik hoop te slapen zodat de jetlag niet te groot wordt. Maar dat is slecht gehoopt. Heb 2 films uitgekeken, maar geen uur geslapen. Het is dan ook nog maar 11 uur ’s avonds in Quito als we om 6uur landen in Amsterdam. Voorlopig gaat het goed met de vermoeidheid. Het is een eindje lopen naar de bagageband en de douane. Maar alles verloopt zeer vlot. Tegen dat we aan de bagageband zijn, rollen de eerste valiezen er al af. Iedereen zijn koffer is erbij en is er snel. Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen. Ondanks de twijfels van voor de vakantie, is het gezelschap reuze meegevallen en hebben we ons geweldig geamusseerd met elkaar. Alé, dat telt toch voor mij. Ik weet natuurlijk neit wat de rest ervan denkt
 
Rond 7uur zitten we in de auto op weg naar huis. Vermits er onderweg behoorlijk wat werken zijn, rijden we een heel stuk binnendoor. Ik hou me redelijk wakker, maar het laatste uur of zo heb ik toch gemist, want ineens zijn we aan de batterijen in Aarschot. Rond een uur of 10 steek ik de sleutel in de deur van mijn appartement. Nu is het plan om wakker te blijven tot vanavond om dan de nacht te kunnen doorslapen. Het lukt me redelijk: ik pak mijn rugzak uit, kijk mijn mails na, rij achter een broodje en de krant en kijk wat tv. Rond drie uur kan ik me toch niet meer wakker houden en kruip ik in mijn bed tot de dag erna om 7uur de wekker afloopt.
 
Back to reality!!! Back to work!!!!
 
Het was alweer een geweldige, onvergetelijke reis, met heel veel hoogtepunten, zo goed als geen dieptepunten en eentje die weer voor altijd in mijn geheugen zal gegrift staan. Nog alles verwerken in een fotoboek en dan kunnen we weer beginnen uitkijken voor volgend jaar!
 
Adios!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 26 september 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 

Het zit er bijna op :-(

26 sep
Vandaag een vol programma. Om half 9 vertrekken we in Quito voor een 2.5uur durende rit naar Otovalo. Onderweg stoppen we even voor een blik op het meer van Pablo. De eerste echte stop is in de buurt van Otovalo is een muziekfabriekje. Nu ja, fabriekje. Het is een gewoon huis van een muzikale familie. Een beetje een Von Trapp familie. Hier krijgen we uitleg over hoe een panfluit wordt gemaakt en wat de verschillen zijn tussen die van Bolivia, Peru en Ecuador. Ook nog een paar andere traditionele instrumenten worden getoond en bespeeld. Een deel van de familie geeft nog een demonstratie van hun kunnen en de zusjes dansen een traditionele dans. Daarna is er de mogelijkheid om de cd te kopen of instrumenten. We hebben er maar een klein half uur gezeten, maar mijn voeten zijn overbeten door kleine zwarte beestjes. Je ziet ze bijna niet, maar ze beten gigantisch hard en de beten jeuken voor zot.
Vervolgens rijden we door naar het centrum van Otovalo waar morgen de grote markt is.Op het plein is nu al een klein marktje. We hebben hier ook de tijd om te lunchen. We lopen over de markt en kijken onze ogen al uit. De aankopen worden uitgesteld tot morgen. Hopelijk krijgen we daar geen spijt van. Het motto blijft " Als je iets ziet, koop het dan. Je weet nooit of je het nog tegenkomt"  Als lunch lopen we een soort Mac Donalds in voor een hamburger en een hot dog. We rijden meer en meer in de richting van het indianendorp waar we moeten logeren deze avond. We maken eerst nog een wandeling aan de Cotachaxi kratermeer. Is maareen tochtje van een half uur en enkel voor het uitzicht. De laatste stop vóór de indianen is een lederdorpje waar nog naar hartelust geshopt kan worden. Wij zijn snel uitgekeken en eten dan maar een ijsje op het pleintje. Daar staan ook wat stalletjes waar ik een mooie rugzak koop. Want stel dat ik hem morgen niet meer vind op de markt…. Nog even internetten en dan is het tijd voor hetgene waar we heel de vakantie tegenop hebben gekeken. Na onze ervaring in Guatemala, staan we niet echt te springen om de avond en de nacht door te brengen bij een indianenfamilie. Hoe langer het dus allemaal duurt, hoe minder lang we daar moeten blijven. De eersten worden afgezet in een naburig dorpje. Dan is het aan ons. We moeten nog een stukje te voet tot aan het huisje.  Daar toegekomen maken we kennis met de gastvrouw. Zij toont ons het huisje waar we slapen. Gelukkig, er zijn 3 bedden, dus die nare ervaring van 2004 wordt ook niet herhaald.
We worden uitgenodigd om mee te helpen koken. We peulen erwtjes en schillen aardappelen. Dan komen ook de 2 kinderen (12 en 14) thuis en de gastheer. De chocolade die we meegenomen hebben, valt aardig in smaak. Het eten is lekker! Eerst een goedvullende soep en dan kip (uiteraard) met lekkere patatjes. Gevolgd door thee. Het gesprek wordt redelijk op gang gehouden en het is ook redelijk om elkaar te verstaan. Om half negen vraagt de papa of we willen gaan slapen. Professioneel buitenwerken noemen ze dat  Maar we zijn er niet rouwig om. Nog even het dagboek bijschrijven en dan bedje in . Om 21uur liggen we er al weer in. Morgen om 6.30u ontbijt en dan SHOPPEN!!!!
 
We hebben redelijk goed geslapen, maar het is belachelijk vroeg opstaan. Het ontbijt bestaat uit een soort kriekensoep (ziet er toch zo uit) en de gebruikelijke eitjes natuurlijk. We moeten ons haasten want om 7 uur komt de bus ons ophalen. Dat lukt nog net. Wanneer we de anderen hebben opgepikt; rijden we door naar de markt. We worden gedropt aan de beestenmarkt. In vergelijking met Zumbahua loopt hier veel meer volk rond. Vermits de tijd gelimiteerd is, en de lijst van de aankopen niet echt gelimiteerd is, maken we snel een foto van de beestenmarkt en dalen dan af naar de traditionele markt. De eerste stop is natuurlijk de bancontact. Remember het motto. Zou zonde zijn dat je dat niet kan uitvoeren door gebrek aan geld. 🙂 Veel kraampjes zijn nog in opbouw, maar dat belet ons niet al onze eerste aankoop te doen: een gekleurd tafellaken. Hopelijk klopt de maat. Liesbet is een geweldig in het afdingen en dat bespaart ons ettelijke dollars. Die we dan natuurlijk aan iets anders kunnen opdoen  De rugzak zal extra gevuld worden met tafellakens, bandjes, portemonnées, kralen en schilderijen. Om elf uur is het verzamelen en daar blijkt dat we zeker niet de enigen zijn die hun laten gaan hebben. Gelukkig dat je niet veel meer tijd krijgt om over de markt te lopen, of je kocht nog meer en waren nu failliet geweest. Dan rijden we terug naar Quito voor de laatste namiddag.
 
Onderweg stoppen we nog bij een rozenkwekerij. Deze zijn toe op zaterdag om te bezoeken, dus de bedoeling van de stop is niet helemaal duidelijk. Maar Annette komt terug de bus op met 24 echt ecuadoriaanse rozen. Dat is haar afscheidscadeau aan ons. Iedereen is behoorlijk gecharmeerd. Het is bijna twee uur in de namiddag als we in Quito terug zijn. Om zes uur gaan we al eten, dus veel tijd is er niet meer. We droppen alles op de kamer en gaan op zoek naar het laatste cadeau: de sterke drank voor Stijn. Het is zaterdagnamiddag, dus de meeste winkels zijn toe. Gelukkig is er nog een klein winkeltje waar ze sterke drank verkopen. Een local verzekert ons dat we een typische ecuadoriaanse sterke drank kopen. De zon schijnt en dus zoeken we nog een laatste terrasje. Dit vinden we wel in tegenstelling tot de eerste dag in Quito. De zon verdwijnt echter snel, dus keren we terug naar het hotel om te schrijven. Nog rugzak inpakken en douchen. Ik denk dat ik alles ingepakt heb, maar er ontbreekt precies iets. En effectief, wanneer ik onder douche sta, roept liesbet dat ik mijn tafellaken ben vergeten in te pakken. Shit hé!!! Dat wordt de flightbag vullen.
Om iets voor zes verzamelen voor het laatste avondmaal. Sommigen hebben hier heel de vakantie naar uitgekeken, want er wordt cavia geserveerd. We lopen nu langs het plein met alle terrasjes. Dit was dus het plein dat Annette de eerste dag bedoelde en wat we dus 2 keer niet gevonden hebben. Zonde want het ziet er zeer gezellig uit allemaal.
 
Iets later dan voorzien keren we terug naar het hotel waar Nico aan zijn avondprogramma kan starten. Hij heeft heel de vakantie gewerkt aan de kwis die we vanavond gaan spelen. " Hoe goed heb ik opgelet deze vakantie"  Annette is voor een aantal vragen de jury.  Het wordt een zeer leuke avond met veel "ah ja" gevoel. Of ja, dat heb ik wel gehoord, maar weet ik niet meer. De elfjes die we voor één opdracht hebben geschreven, worden overgescheven in een klein boekje dat overhandigd wordt aan Annette als aandenken. De punten worden geteld en de prijzen worden uitgedeeld. Dan houdt NIco nog een afscheidswoordje voor Annette. Een heel aantal ogen hebben het moeilijk om droog te blijven. Ze was een geweldig reisleidster die de reis alweer nog beter maakte, dan het al was. Moe maar tevreden kruipen we rond half 12 in ons bed. We maken ook nog een korte analyse van de reis, en besluiten dat het alweer de moeite was. We hebben alweer een mooie reis gemaakt, zonder ruzie en ons geweldig geamuseerd.
 
1 reactie

Geplaatst door op 26 september 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 

Back to the main land

23 sep
Om 6.30u wordt iedereen op het zonnedek verwacht om te kijken naar de fregatvogels. Ik kom daar nu precies niet direct mijn bed voor uit. Gelukkig maar, want veel is er niet te zien. We zijn te laat. En de fregatvogels met de opgeblazen rode nek kunnen we hier toch niet zien. Die zitten aan een ander eiland.  Om 7 uur gaan we dan maar ontbijten. Tijdens het ontbijt varen we al langs de Kicker Rock. Als iedereen klaar is met het ontbijt, vaart de kapitein nog speciaal een rondje rond de rots voor de foto’s. Nu is het ook niet al te denderend weer. De rots wordt ook wel Sleeping Lion genoemd, maar daar moet je echt super veel fantasie voor hebben om dat erin te zien. Vervolgens is het nog 2 uur varen naar Porto Ayaro.
Voordat we naar het vliegveld worden gebracht, bezoeken we nog het Centre De Interpretacion. Daar wordt de gschiedenis en het ontstaan van de eilanden uitgelegd. Nu ja, het is zelfstudie. Blijkbaar was de fooi toch te weinig om nog uitleg te krijgen. Eigenlijk is het ook een plaats die je zou moeten bezoeken aan het begin van de eilanden. Nu is eigenlijk een beetje laat vind ik. Marjo en ik vinden er niks aan en lopen naar het nabij gelegen strandje. Dat hadden we al gezien als we naar het centre reden. Hier liggen een heel aantal zeeleeuwen te zonnen. De beesten trekken zich niks aan van onze aanwezigheid en je kan dus rustig de foto’s maken die je wil. Een half uurtje later volgt ook de rest van de groep. Heel leuk om daar even te vertoeven. We lopen gewoon tussen de zeeleeuwen en je kan een kleintje horen en zien drinken bij de mama.
De bus wacht ons op in het dorpje, dus we lopen langzaam terug. We hebben nog tijd om iets te drinken en de laatste winkeltjes te bezoeken. Vervolgens rijden we door naar het vliegveld. De bagage werd al afgeleverd en ingecheckt. We krijgen nog ons ticket en dan is het tijd om afscheid te nemen van Walter en van de eilanden. Ook op het vliegveld zijn er nog winkeltjes en wat kan je dan beter doen dan shoppen om de tijd te doden. Ik vind dan toch de tas die ik wou. Er prijkt een mooie blue footed boobie op. Na de nodige securitychecks, is het alweer wachten. Ineens uit eht niets een immens lawaai. Daar is het vliegtuig  De hele luchthaven (lees veredelde barakken) rammelt. We vertrekken met vertraging naar Guyaquil. Geen business class deze keer. Het is ook meer een rammelbak dan een vliegtuig. Mijn ogen blijven niet lang open. Bij de tussenlanding in Gyaquil moeten we alweer in het vliegtuig blijven en wachten. Ook hier lopen we vertraging op. Ongeveer 3 kwartier later dan voorzien landen we in Quito waar Annette ons weer staat op te wachten. Het karretje met de valiezen heeft de muur geraakt en de koffer van Hans en Wil is beschadigd. Annette kan direct aan eht werk. We hebben nu ook een nieuwe bus en ook een nieuwe chauffeur : Vladimir. Hij brengt ons terug naar het hotel van de eerste nacht. Nu hebben we wel een betere kamer dan toen. We zitten niet meer in de kelder
We lopen al door naar het restaurant als Annette, Wim en Huub naar de tandarts gaan. Wim heeft alweer pech, nu met zijn tanden. Huub is tandarts dus die gaat graag mee om te zien hoe het hier aan toe gaat. Wij hebben al gegeten tegen dat zij binnenkomen van de tandarts. Wim is weer helemaal opgelapt voor de laatste dagen. Liesbet en ik rekenen al af en lopen nog achter water. Morgen ontbijt om 7.45u en dan weer een ganse dag op pad. Onze voorlaatste dag
 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 23 september 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 

De Galápagos eilanden (4)

23 sep
Ik heb geslapen als een roos. Kan ook aan de touristil hebben gelegen natuurlijk 🙂 Ik ben een aantal keer half wakker geweest, maar iedere keer snel terug in slaap gevallen. Om 7 uur zitten we alweer aan het ontbijt. Dit is onze laatste volledige dag op de Galápagos eilanden. Spijtig!!
Om 8 uur nemen we de dingy naar het eiland Santa Cruz. Daar staat een bus klaar die ons rond zal voeren naar de hoogtepunten van dit eiland.
De eerste stop is de lava tunnel. Veel meer dan een tunnel is er eigenlijk niet te zien. Het is wel knap dat zo’n fenomeen kan ontstaan door de natuur. Voor het mooie weer moeten we niet op dit eiland zijn. Volgens Annette regent het nooit op de eilanden, maar we worden hier toch wel behoorlijk nat.
De 2de stop van de voormiddag zijn 2 gaten met een redelijk doorsnee. Ik snap de uitleg niet helemaal, maar het is iets met een ingeklapte kamer van een vulkaan of zo. Ik zie er niet meer in dan 2 reusachtige gaten in de grond  De laatste stop van de morgen is een wandeling tussen de wilde reuze schildpadden.
Het zijn echte joekels van beesten. De meesten die er rondlopen zijn mannetjes. Zij zijn te onderscheiden door hun dikkere hoofd en staart, hun minder donker schild en minder rond schild dan de vrouwtjes. Bij elke schildpad kan je blijven foto’s nemen. Het is spijtig dat de zon niet schijnt en dat je regelmatig een drash over uw kop krijgt. Maar ja, je kan niet kiezen hé. Je moet normaal 10 meter afstand houden, maar al snel merk je dat die beesten zich niks aantrekken van al die aandacht rond hun heen. Behalve als je heel dichtbij komt, trekken ze kop en poten in. En dan is er geen schildpad meer te zien. Na een warme koffie rijden we met de bus terug naar de pier en varen we weer naar de boot voor de lunch. Gelukkig hebben de schildpadden het toch nog gemaakt dat het een mooie voormiddag werd. Als we terug op de boot komen, is de jacuzzi eindelijk gevuld. De andere dagen ging het niet omdat we dan bijna niet op de boot waren en wanneer we er wel waren, gingen we varen en dan lukt het niet.
Nu de jacuzzi is gevuld, maar daar is het dan ook mee gezegd. Veel water zit er niet en het water dat er dan in zit is allesbehalve warm. Nu ja, we zijn miscshien gewoon verwend thuis.  Helen en Liesbet laten het niet aan hun hart komen en duiken de jacuzzi in. Ik heb wat meer overtuiging nodig. Maar een jacuzzi aan boord en er dan niet in zitten, zou belachelijk zijn, ni waar!! Dus toch mijn bikini aan en 2 minuten in het lauwe water gaan zitten. Dan snel het zonnetje in voor terug warm te krijgen.
Al snel is het tijd vooor de activiteit in de namiddag: het Darwin Centre. Het valt nog mee. Het is niet echt een museum of zo.Het zijn een aantal stukken waar ze enkele dieren hebben gezet. Zo zien we de landleguanen en een hoop babyschildpadjes. De landleguanen zullen we niet meer in het wild zien. Daarvoor gaan we niet naar de juiste eilanden. De babyschildpadjes behoren weer tot een breading programma. De schildpadjes worden hier opgevangen totdat ze een jaar of 2 zijn en dan worden ze teruggezet in hun natuurlijke omgeving. Ook zien we de zadelschildpadden. Heel raar en vettig gezicht eigenlijk. Hun nek en poten zijn veel langer dan van de schildpaddend die we al gezien hebben. Ook hun vel is helemaal verrimpeld. Ze zien er eigenlijk niet uit de beesten  We nemen ook een kijkje aan het "pavilioen" van Lonesome George. Maar in eerste instantie laat hij zich niet zien. George is de laatste van zijn soort. Ze proberen hem nu te kruisen met een ander soort. Maar de eitjes van vorig jaar hebben niks opgeleverd. Nu zijn er weer een aantal eitjes die uitgebroed worden, maar de vraag blijft of het lukt. Nu George zijn soort zal nooit meer 100% voortgezet worden. Elk jong dat er nu geboren gaat worden is een kruising van 2 soorten. En elke generatie zal minder en minder genen van George hebben.Nadat we helemaal rond zijn geweest, lopen we nog eens terug. En dan kunnen we toch het hoofd van George zien. Zou zonde zijn van op de Galápagos eilanden te zijn geweest zonder George te hebben gezien. Dan zijn we vrij tot 18 uur. We lopen samen met Marjo en Yvonne terug van het Darwin Centre naar het dorpje. Onderweg lopen we het ene winkeltje in en het andere uit. Maar overal verkopen ze hetzelfde, soms aan een gigantische prijs voor eigenlijk 2 keer niks. We zijn nog te vroeg aan de kaai en dus gaan we nog maar iets drinken. Sinds lang een terrasje. Dan keren we terug naar de boot, voor onze laatste avond.
Wanneer we terug op de boot komen, ligt er een verrassing op ons te wachten in de hut. Er liggen 2 enveloppen voor de fooi voor de gids en voor de crew. Dat op zich is normaal. Wat niet echt normaal is, ishet kaartje dat er bij ligt met het richtbedrag. Ik moet toch even gaan zitten
Ze vragen 140-160 dollar per persoon voor de crew en 50-60 dollar voor de gids. Ik weet dat we al veel geld betaald hebben voor de reis en dat zij waarschijnlijk dan denken dat er nog meer geld te rapen valt. Maar dat is er nu toch wel efkes over. Er worden discussiegroepen gevormd. Iedereen is behoorlijk onder de indruk van wat men durft te vragen en niemand is er mee akkoord. We hadden dan ook nog eerst naar de bancontact moeten gaan voor dat we dat kunnen betalen. Uiteindelijk wordt er een lager bedrag afgesproken, maar iedereen is natuurlijk vrij om te geven wat hij wil. Om 18.30u de laatste briefing en de afscheidsdrink met de crew. Nog een laatste avondeten en dan is het tijd om de rugzak in te pakken en te gaan slapen. Morgen weer naar het vaste land voor de laatste dagen van de vakantie.
Spijtig dat de laatste dag net iets minder was.
 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 23 september 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 

De Galápagos eilanden (3)

23 sep
Als je van een slechte nacht spreekt, dan kan deze wel tellen. Nadat ik nog op het zonnedek even naar de sterren ben gaan kijken, ben ik mijn bed ingekropen. Er is behoorlijk lawaai en ook de boot gaat danig te keer. Je wordt in je bed van links naar rechts gerold en dan weer van boven naar beneden. Hoe verder de nacht vordert, hoe erger het wordt. De stoel valt ook een paar keer om. De eerste keer zet je hem recht, maar de 2de keer kom je je bed er niet meer voor uit. De gordijnen flappen ook heen en weer, alsook de kast die rammelt. Er gaat geen uur van de nacht voorbij, zonder dat ik het zie. Rond 4 uur gooien ze het anker en keert de rust terug. Maar veel tijd om te slapen rest er niet meer. Om 7uur zitten we alweer aan het ontbijt. Zij het met kleine oogjes, maar we zijn zeker niet alleen. Iedereen heeft een slechte nacht achter de rug.
Om 8uur worden we met de dingy naar het eiland Isabella gebracht. De eerste activiteit van de dag is een wandeling naar een caldera van de Sierra Negra vulkaan. Wil gaat niet mee met de wandeling. Zij wordt afgezet aan het Giant Turtle Breading Centre. Nu dat we er toch zijn, neemt iedereen een kijkje. Je hebt de schildpadden in allerlei formaten en leeftijden. De ene is nog maar een jaar of 5-6, de andere een jaar of 100. 🙂 Heel mooi om te zien. En het is zeker een noodzaak dat er zo’n centra zijn. Zo wordt de populatie en de soort in stand gehouden. Veel tijd hebben we echter niet en we moeten terug het busje in. Nu ja, busje. Een kleine truck eigenlijk, met 3 bankjes achter elkaar. Maar met te weinig plaats voor iets grotere mensen. Je knieën moet je bijna in je nek leggen. Na ongeveer een rit van een uurtje over onverharde weg, komen we aan bij de begin van de wandeling. Op Isabella zijn er nog 5 vulkanen, allemaal actief. De Sierra Negra heeft de 2de grootste caldera van de wereld. We zijn aan de zee vertrokken met mooi weer, maar boven is
het bewolkt en modderig. Nooit regen op de eilanden???? Volgens mij kan je niet spreken over ‘nooit’  
Het gaat behoorlijk omhoog en het tekort aan slaap weegt door. Ook is het precies of ik de dag ervoor zwaar op de boemel ben geweest en nog steeds niet nuchter ben. De grond onder mij gaat behoorlijk zijn gang, van links naar rechts. Heb duidelijk last van zeebenen.
Onderweg en boven is er eigenlijk niet veel te zien. Alé, dat is mijn mening natuurlijk. Boven aan de caldera hangt er redelijk wat mist. Dus veel is er niet te zien van de caldera. Nu en dan komt er een ander stukje zichtbaar, maar heel spectaculair kan ik het niet noemen. Tegen half 12 pikken we Wil weer op en keren we terug naar de boot voor de lunch. Aan de kaai is het toch genieten van het zonnetje en de blauw blauwe zee. Ze is echt blauw hier.
Na de lunch vertrekken we voor (wat later bleek) de laatste snorkel. We gaan naar Isabella terug. Het water zou daar kouder zijn dan wat we tot nu toe hebben gehad. Ik vraag een wetsuit, maar in mijn maat is er geen meer. Dus ik doe dan maar een short en een t-shirt aan. De snorkel gebeurt in groep. Dat vind ik niet zo handig. Je krijgt meer dan eens een flipper in uw gezicht, of je deelt zelf iets uit. En iedereen verdringt zich op de plek waar iets te zien is. We gaan naar een soort spelonk achtig iets. Daar zouden witpuntrif haaien moeten zitten. Inderdaad als je de smalle spleet in gaat, zie je deze redelijk grote haaien. Ik vind het toch iets te smal (ook als je daar met 2 moet in manoevreren) en ik zwem door. Ik zie de haaien dus niet onder me zwemmen. De snorkel zit er vrij snel op voor mij. Een beetje een tegenvaller.
We keren terug naar de boot voor een klein beetje platte rust. Om 16uur vertrekken we alweer naar het eiland voor een wandeling. Het is een dry landing. Het eiland stikt van de zeeleguanen. Ze liggen echt in hoopjes bij elkaar. Na 3 dagen hebben we ze nu eigenlijk wel gezien. Maar onbewust blijf je toch foto’s maken. We staan nu ook boven de spelonk, dus je kan nu heel mooi de witpuntrif haaien bewonderen. Ik heb ze dus toch nog gezien. Ze zijn behoorlijk groot toch. We lopen een heel stuk langs de zee. Spijtig genoeg is er geen tijd geneog om gewoon te zitten en te genieten. Ook de perfecte foto lukt niet bij gebrek aan licht.
Het eiland ligt ook voor een stuk bedekt met lava: de a-a lava. Dat kan Rian bevestigen. Als je er met je tenen tegenloopt, dan kan dat behoorlijk gaan bloeden. Vandaar de a-a  We lopen het kleine stukje eiland rond en keren terug naar de boot. Het is immers alweer tijd voor de briefing en avondeten. Het schema blijft strak
Net na het eten beginnen we alweer te varen. Deze keer tegen de stroming en tegen de wind in. Dat belooft!! Ik neem voor alle zekerheid een touristil. Je weet maar nooit!!
 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 23 september 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 

De Galápagos eilanden (2)

21 sep
Ontbijt om 7 uur. Vakantie noemen ze dat. 🙂 Van Santa Cruz zijn we vannacht gevaren naar Bartolomé. Om 3 uur werd het anker gelicht en zijn we vertrokken. Het werd een erg schommelige nacht. Na 3 uur is er van slapen niet veel meer in huis gekomen.
Eerste uitstap vanmorgen is de klim naar de vuurtoren met zicht op de Pinnacle Rock. Het bekendste plaatje van de Galápagos eilanden (het zegt mij niks, maar ja dat is niet nieuw) Op ons gemak maken we ons klaar. Het is een dry landing, dus de Teva’s zijn voldoende. Met de dingy worden we aan land gebracht. Onderweg zien we ook de eerste Galápagos pinguin voorbij schieten. Het pad is zand met kleine steentjes tussen. Niet zo handig dus met sandalen. Maar al snel komen we op het uitgelegde houten pad. Veel makkelijker lopen. Van op het pad kunnen we ook mooi een onderwater krater zien. Op die plaats is de zee blauwer dan errond. Heel speciaal om te zien. Onderweg krijgen we voldoende uitleg over het ontstaan en de geschiedenis van het eiland. Too much information om op te slaan. Mijn hersenen nemen ook vakantie. Wel hoor ik dat door het verschuiven van de platen (ondergronds dus) dat de eilanden elk jaar 10 centimeter dichterbij het bij vasteland komen. Ook kunnen er binnen een 100tal jaren eilanden verdwenen zijn en compleet nieuwe ontstaan zijn. De nieuwe onstaan meestal uit vulkaanuitbarstingen.Om boven te geraken, dienen er een heel aantal trappen genomen te worden. We hebben een tijdje op hoogte gezeten en het trappen lopen gaat toch behoorlijk goed. Hebben we dan toch iets van conditie opgedaan? 🙂
 
Langs het pad zien we onze eerst soort lava: de tuff lava. Blokken die er loodzwaar uitzien, kan je zonder moeite boven je hoofd steken. Een beetje Ijsland en Cappadocië achtig.Van bovenuit heb je een prachtig uitzicht over de omgeving. Langs de ene kant de zee, de andere kant zie je de boot liggen. Nog een andere kant uit zie je weer een mooi wit strand en dan nog een andere kant de Pinnacle ROck. Allemaal omringd door heuvels. Het totaal plaatje klopt. Hier kan je uren gewoon kijken en honderden foto’s maken. Dit is ook de uitgelezen plek voor een groepsfoto. Je moet je soms wel vasthouden want de wind schiet behoorlijk hard daarboven. Dan dalen we weer af richting dingy die ons terug naar de boot zal brengen. Veel tijd hebben we daar niet, want de volgende activiteit staat al gepland. Opnieuw de bikini aan, en de snorkelspullen gepakt. We gaan een snorkel vanuit de dingy doen. Dit wil zeggen dat we niet aan land gaan, maar gewoon vanuit de dingy de zee in. We varen rond de Pinnacle Rock naar een baai. Daar vertrekken we voor een GEWELDIGE snorkel. Het is nogal moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet gezien of meegemaakt heeft. De zeeleeuwen zwemmen gewoon rond u. Ze passeren soms gewoon op 10-15cm van je bril. Ook zien we een aantal pinguins voorbij zoeven. Ook de massa’s vissen dat je te zien krijgt, zijn met geen woorden te beschrijven. Ik kan alleen maar hopen dat er iets kan worden weergegeven via de onderwaterfoto’s. De pinguin gaat te snel om vast te leggen, maar de zeeleeuwen zouden er hopelijk toch moeten opstaan. Wanneer je aan een rots een beetje blijft ronddobberen, kruipen zij op de rots om wat te rusten en dan springen ze pardoes voor u in het water. ONGELOOFLIJK gevoel. Samen met Wim komen Liesbet en ik veel later als de anderen aan het strand. We zijn helemaal rond de Pinnacle Rock gesnorkeld naar het strand. Dit is (ook achteraf gezien) de mooiste snorkel geweest. Tja, ik blijf het zeggen: is moeilijk uit te leggen
 
Eens terug op de boot is het tijd voor de lunch en even wat platte rust. Lang duurt die niet want om 14u gaan we alweer, in bikini en gepakt met de snorkelspullen, de dingy in voor alweer een snorkel. Deze keer worden we naar het strand van Santiago gebracht en vertrekken we vanaf het strand. Buff op het hoofd, bril en flippers aan, snorkel in de mond en we kunnen vertrekken. Spijtig genoeg zijn er niet veel vissen te zien, maar we beleven alweer een hoogtepunt. Langs de rotsen zwemt een zeeschildpad. WAUW, het is net Dory van Finding Nemo. Ongelooflijk mooi (alweer ). We kunnen ze een tijdje volgen. Maar met een heel bende achter één schildpad zorgt wel een beetje voor ergenis. Ik laat ze dan ook maar alleen verder gaan. Ik vond het zo al een ervaring. Op weg naar het strand kom ik nog 2 zeeleeuwen van heel dicht tegen. Het is een korte snorkel want er staat nog een activiteit gepland vóór het avondeten. Alles is zeer in schema gestoken 🙂 Om 16uur vertrekken we alweer naar Santiago voor een wandeling over het lava. Dit keer geen tuff lava, maar touw lava. Het lava is echt in een vorm gesmolten dat je het als touwen kan zien. Mooi gedraaid, allemaal figuren. Heel mooi om te zien. OOk hier kan je blijven foto’s maken. Want elke stap die je zet, geeft een ander beeld, ander licht of een andere structuur. Het is al bijna donker als we terug naar de boot gaan. Even opfrissen, iets warmer aandoen en dan om 18.30u is het alweer briefing. De snorkels waren voor de meesten het hoogtepunt van de dag. Nadat we de uitleg en schema voor morgen hebben gekregen, is het alweer etenstijd.
Om 20uur wordt het anker gelicht en vertrekken we richting Isabella. Dit is een behoorlijke tocht, vandaar dat we zo vroeg vertrekken. De boot schommelt behoorlijk hard en dat zal zo nog een tijdje doorgaan. Rond 4uur zouden we moeten arriveren aan het eiland. Pas dan zal het lawaai ophouden.
 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 21 september 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 

De Galápagos eilanden (1)

16 sep
We vertrekken rond 9 uur naar de luchthaven. Annette helpt nog even met inchecken. Voor Umberto zit het werk erop. Eerst inchecken met de bagage dan de transit card aanvragen en invullen. Dat is het plan. En dat werkt ook voor 12 van de 16 mensen. Dan ineens is er een probleem. Dan moet de bagage eerst door een scanner zodat het een bagagelabel heeft. En dan kan er maar ingecheckt worden. Waarom het voor het eerste deel van de groep wel gaat en voor de laatsten niet meer is een raadsel. Na wat heen en weer gediscuteer zijn toch alle rugzakken en tassen ingecheckt en nemen we tijdelijk afscheid van Annette. Zij mag, spijtig genoeg, niet mee naar de eilanden. Zij vertrekt met de bus naar Baños voor enkele dagen.
Dan door de douane. Zelfs mijn schoenen moeten uit. En dit voor een kleine luchthaven, toch een grote veiligheid. Nog even wat drinken, nog een laatste pipistop en dan kunnen we boarden. Het ventje dat daarnet moeilijk deed, staat nu de instapkaarten na te kijken. Over de tarmac lopen we naar het vliegtuig. Het was ons al opgevallen dat we rij 1 zaten, maar ja, kan even goed nr.1 van de economy zijn natuurlijk. Het is dan ook een grote verrassing als we in het vliegtuig kom. We zitten daadwerkelijk op rij 1, maar dan effectief rij 1 van het vliegtuig. En dit wil zeggen: BUSINESS CLASS!!!  
We zijn compleet verrast, samen met nog een aantal anderen. De 2 mensen die waarschijnlijk effectief voor Business Class hebben betaald, kijken maar zuur. Spijtig genoeg duurt de vlucht niet zo lang. Zo mogen ze ons nog eens zetten voor de vlucht naar Amsterdam. Dit is echt luxe. Je kan gewoon je benen strekken. Het tafeltje is 2 keer zo breed als normaal en je moet je buik niet intrekken als de lunch geserveerd wordt.
 
Na een uur en half zakken we door de wolken en komen de eerste eilanden in zicht.Nu komt het wel echt heel dichtbij. Als eersten stappen we op de tarmac van de luchthaven op Baltra. Het is aangenaam warm. We komen bij het luchthaven gebouw. Daar betalen we de 100 dollar voor het National Park. Als eersten maken we ook kennis met de gids voor de volgende dagen: Walter. We zijn te snel buiten, we moeten nog onze bagage gaan claimen. Alle bagage wordt in een kleine ruimte gezet en daar moet je je bagage gaan halen. Op basis van het ticket word je gecontroleerd of je uw eigen bagage meeneemt. Veel slecht weer verwachten ze hier niet, want het gebouw heeft zo goed als geen ramen. Alles is gewoon open.
We gaan nog even in het winkeltje een stempel halen voor ons paspoort. Dat kunnen we niet laten schieten natuurlijk. Met de bus worden we dan naar het haventje van Baltra gebracht.
 
Er liggen een heleboel boten in het kleine haventje. Dus het blijft gissen welke de onze is. Je hebt wel foto’s gezien, maar je kan hem toch niet zo makkelijk herkennen. Een rubberbootje voor 8 mensen ligt al op ons te wachten. Iedereen moet een zwemvest aan en dan het bootje in. Daar gaan we dan!! Onze ogen rollen bijna uit onze oogkassen als we de boot zien. Dit is echt luxe en moeilijk onder woorden te brengen. Ik heb natuurlijk al de cruise op de Nijl gedaan, maar deze boot is precies toch een klasse hoger. We krijgen een hut toegewezen. Man, man, man, dit is echt decadent. Alle andere boten zijn uitgerust met stapelbedden. Onze hut heeft gewoon de 2 bedden naast elkaar staan. Er is gewoon genoeg plaats om onze rugzak te zetten en dan nog een danske te placeren. Er zijn kamers deze vakantie geweest dat we zoveel plaats niet hadden. Ook de badkamer mag er zijn. We krijgen wat tijd om de bagage uit te pakken en de boot te verkennen. Het is echt moeilijk geloven dat dit allemaal voor echt is. Nu weten we weer waar we een heel jaar voor gewerkt en gespaard hebben. Om half 14 gaan we dan lunchen en wat staat er klaar?? Gewoonweg spagetti bolognaise. Wat moet ne mens nog meer hebben??
Na de innerlijke mens gesterkt te hebben, is het tijd om ons klaar te maken voor de eerste wet landing. We gaan van boord voor onze eerste wandeling en de eerste snorkel van de 4daagse. Een wet landing wil zeggen dat er geen platform is waar je aanlegt, maar dat je dus gewoon uit de boot moet, de zee in. 🙂 Wanneer we op het strand komen, is het eerste fotomoment al aangebroken. De eerste zeeleguaan zit te wachten op de papparazi. En het zal zeker niet de laatste zijn. Ook de krabben liggen op ons te wachten. Ze hebben een mooie rode bovenkant en hun gezicht is blauw. Een mooi gezicht en hopelijk ook mooie foto’s. De eerste wandeling kan beginnen. We zijn nog niet lang weg of we zien de eerste blauwvoetige Jan-Van-Gent’en. Of de blue footed boobies zoals ze zeggen.Straf dat die toch zo rustig blijven zitten met al de gekwetter en geklik rond hun. Een beetje verder beleven we iets unieks volgens Walter. Honderden blue footed boobies vergezeld van wat pelikanen vliegen ons voorbij. Het is net The Birds van Hitchcock. Echt onnoemelijk veel. Geweldig spektakel!!!
 
Een eindje verderop komen we aan een klein meertje. Daar zitten de flamingo’s van het eiland. Er zijn er nu maar een klein aantal, maar soms zit het er vol. Heel leuk om te zien is de samba flamingo. Het is nog een jonkie want hij is nog niet helemaal roze. Die staat echt te dansen op zijn poten om zo het zand op de bodem in beweging te krijgen en dan te zien wat er aan eten zit. Alleen de muziek ontbreekt nog 🙂 Langs het strand zien we ook een aantal putten in het zand. Dit zijn nesten van de schildpadden. Enkel het vrouwtje komt aan land. Zij maakt een put, legt haar eieren en vertrekt dan weer de zee in. De zon zal de rest doen. Het geslacht van de schildpadden wordt bepaald door de warmte. De bovenste hebben meer invloed van de zon en zullen de vrouwtjes worden. De onderste eieren, de laagste temperatuur dus, worden de mannetjes. Spijtig genoeg is het heel moeilijk voor de pas geboren beestjes om te overleven.

Na de wandeling is het tijd om de snorkelspullen aan te doen en het water in te duiken. Het is alweer een heel aantal jaren geleden dat ik het nog gedaan heb,n maar het is zo’n beetje als fietsen. Je verleert het niet. Het water is wel behoorlijk zout als je wat slokken binnen krijgt of een lek hebt aan je bril. Maar de eerste ‘oooohhh’ en ‘woooooow’ worden uitgesproken en de eerste onderwaterfoto’s worden genomen. Alweer een unieke ervaring. Dat zijn er al veel voor nog maar een halve dag op de eilanden te vertoeven 🙂 Wanneer iedereen uitgesparteld is, keren we terug naar de boot. We hebben even vrije tijd en om 18.30u worden we alweer in de zeteltjes verwacht voor de briefing. Eerst een welkomstdrink met de crew. Daarna meer informatie over de eilanden, de komende dagen en wat we nog mogen verwachten. Na een half uurtje is het dan tijd voor het avondeten. Iedereen is behoorlijk onder de indruk van de afgelopen uren en er wordt danig nagekaart. Ook het eten valt zeker in de smaak. Er is voor ieder wat wils. ’s Avonds worden we nog vergezeld door een pelikaan. Die zit rustig in het licht van de boot wat te dobberen en nu en dan een visje mee te pikken. Ondertussen is het pikkedonker buiten en zit de eerste dag erop. Moe maar voldaan gaan we de nacht in. Benieuwd wat het zal geven, want we varen ’s nachts naar de volgende bestemming.
 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 16 september 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 

Laatste dagen op het vasteland

11 sep
Voor dat we in Cuenca waren, hebben we nog een tussenstop gemaakt in Incapirca. De enige Inca site in Ecuador. Nu ja, inca. Daar geloven we niet veel van. Alles is maar op elkaar gesmeten zoals ze denken dat het was. Maar als er één kenmerk is voor de inca’s is het wel de precisie waarmee alles gebouwd werd. Dus voor ons alles behalve een nuttige stop. Zeker niet in de regen.
Eens in Cuenca blijkt dat wij toch de mooiste dekbedovertrekken hebben van heel de groep. De jonkies hebben de kinderkamer gekregen. Het is niet enkel zo klein als een kinderkamer, de dekbedovertrekken zijn van Disney. Ideaal voor ons dus 🙂
Dan volgt dus de vrije dag in Cuenca. Veel kunnen we er niet van maken. Het eten van gisteren was zeer lekker, maar mijn darmen kunnen het blijkbaar niet aan. Ik zit de hele morgen op het toilet en het blijft lopen. Veel meer dan een paar korte bezoekjes aan de stad zitten er dus niet in. Eens we even weg zijn, volgt de roep naar de wc weer. We gaan toch een ijsje eten in één van de beroemde ijsjeszaken van Cuenca.
Na de middag blijft alles rustig en kunnen we toch iets langer weg van het hotel: wat internetten, eindelijk de kaartjes kopen (zijn al bijna 2 weken weg) De inspanningen van het toilet hebben me uitgeput en ik sla het avondeten over. Ik ging douchen, maar ben gewoon in slaap gevallen. Iets voor 21u komt Liesbet binnen en ze heeft hetzelfde als ik. Alles komt er weer uit. Iedereen moet er blijkbaar eens aan geloven.
 
De volgende morgen staat El Cajas nationaal park op het programma. Ik voel me nog niet 100%, dus ik sla dit over. Blijkbaar is het echt de moeite want Liesbet gaat toch mee ondanks dat zij ook geen 100% is. Annette komt kloppen om te horen hoe het er mee gaat. Ze stelt voor van toch een staaltje binnen te brengen bij het labo. Ze gaat toch met Yvonne. Dus ik laat me dan toch maar overtuigen. Na een kop Oregano thee (echt degoutant, maar als ze met 4 op uw handen zitten kijken,…) nemen we de taxi naar het laboratorium. Daar kunnen we na 2 uur het verdicht ophalen. Om de tijd te doden ga ik samen met Helen en Rian de citytour doen. Een tour door de stad met zo’n typische dubbeldekker. Af en toe gaat er een sirene en dan moet je je bukken. De electriciteitskabels hangen op sommige plaatsen een beetje laag voor de bus. We rijden tot boven om een mooi overzicht te hebben over de stad. Vandaar lijkt het niet al te best weer in El Cajas. (dat zou achteraf maar schijn zijn geweest)
Rond 13uur zijn we terug in het hotel en heeft Annette de uitslag en medicijnen al opgehaald. 2 kruisjes: niet veel goeds dus 🙂 Nog snel iets eten om de medicijnen in te nemen en in de namiddag staat er een bezoek gepland aan een panamahoeden fabriek. De hoeden komen dus daadwerkelijk uit Ecuador en hebben door een dom toeval de naam ‘panamahoed’ gekregen. Eerst krijgen we heel het fabricatieproces te zien. En dan is er natuurlijk tijd om de hoeden te passen en te kopen. Er worden een heel aantal hoeden gepast en het is grappig om te zien hoe de ene wel staat met die hoed en de andere kompleet niet. Nadat de nodige inkopen zijn gedaan, keren we terug naar het hotel. We hebben nog tijd voor het avondeten en kunnen Nico nog overtuigen van  nog een ijsje met ons te gaan eten. We willen een vergelijkende studie doen tussen de verschillende ijsjeszaken, maar we keren toch maar terug naar de vertrouwde. Nico gaat niet mee eten (hij moet nog werken) en als we buitenkomen, staan er weer een aantal verkopers met hun waren voor de deur. Hier vind ik een mooie ring en zo wordt de jaarlijkse traditie voortgezet.
 
De volgende morgen vertrekken we naar Guyaquil. De laatste stop vóór de eilanden. Extreem vroeg gaan we niet weg, maar het giet water. Dus het is niet zo erg om verder te reizen. Wel spijtig dat we zo weinig van de stad hebben kunnen zien door de omstandigheden. Aan de verhalen van de anderen moet het echt de moeite zijn.
Het is 5 uur tot Guyaquil en we gaan van 4.150m helemaal naar zeeniveau. Wordt een barre tocht voor de oren 🙂 Op een bepaald ogenblik gaan we gewoon door de wolken verder naar beneden. Daar komen we in een heel andere wereld terecht dan waar de afgelopen weken hebben gezeten. Hier wordt het drukkend warm, alleen maar velden (rijst, bananen, cacao) Iets voorbij de middag komen we aan in ons hotel. Dat niet mooi gelegen op een rustig plaatsje, maar gewoon knal naast een 4 baans snelweg en op 500m vogelvlucht of zo van de luchthaven. Hier kan je ervaren wat de mensen ervaren in Zaventem. Maar er is airco in de kamer en dat is ook wel welkom. Vermits het al een tijdje geleden is dat we ontbeten hebben, trekken we de stad in. Umberto zet ons af bij het leguanenpark in de stad. Heel grappig om te zien. Het is begonnen met 2 leguanen in het park en nu zitten ze er met een hele kolonie. Gewoon in de bomen, over het pad, in het gras. Ze komen blijkbaar niet meer uit het park uit. Vandaar lopen we door naar de Bolivar( een soort dijk aan de rivier.) Hier gaan we een hapje eten. Omdat het al redelijk laat in de middag is en we alweer snel moeten avondeten, wordt het een MC Donalds. Ook eens iets anders, alhoewel is weer pollo 🙂
 
Na de MC Pollo slenteren we de Bolivar af. Hier en daar de nodige fotostops,dan nog eens een terrasje.We moeten onze tijd vullen, want Umberto pikt ons pas op om 19u om te gaan eten. We hebben nog tijd om de 444 trappen te beklimmen van de Pena wijk. Gekleurde huisjes, de trappen omringd door allerlei barretjes, restaurants en discotheken. Was misschien wel leuk geweest om hier wat vroeger toe te komen. Maar goed, we klimmen tot boven en hebben daar een mooi zicht over de Bolivar, de stad en het vliegveld. Dit ligt, evenals in Quito, gewoon midden in de stad. Dat is ook duidelijk te merken in het hotel. Stipt op tijd pikt Umberto ons op om naar het restaurant te gaan. Het is zijn laatste avond met ons en het wordt iets chiquer als de andere avonden. Nu ja, dat zou het moeten zijn. Buiten dat de prijs hoger lag dan de voorbije avonden, vind ik het niet specialer of beter. Nadien drinken we nog iets in het hotel en hebben we nog een geschenkje voor Umberto. Het was een geweldige chauffeur waar je nooit bang hoefde te zijn, ondanks de soms redelijk slechte en smalle wegen. We zullen hem zeker missen de laatste dagen (na de eilanden). Dan nog snel de rugzak inpakken en dan bedje in. Morgen grote dag: Vertrekken we eindelijk naar de Galápagos Eilanden!!
 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 11 september 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 

Je moet van vanonder beginnen lezen he :-)

20 aug
De afdaling begint ook in de wolken en op een heel stuk ongeasfalteerd wegdek. In het begin is iedereen wat onwennig, maar al snel zie je de eerste mensen aan een behoorlijke snelheid wegrijden. Na een aantal meter moet je altijd even stoppen want het uitzicht veranerd elke keer weer. Elke keer ander licht. nderweg komen we ook vicuñas tegen en lama´s. Eens aan het tichetoffice is de weg geasfalteerd en kunnen de snelheden opgedreven worden. Thuis durf ik echt niet snel, maar hier leg ik me als een volleerd afdaller over mijn stuur. Is er is natuurlijk zo goed als geen verkeer. Na 43km geweldig kickken, kpmen we terug aan de bus. De bus is en weer richting hotel. Nog snel douchen en dn is het alweer tijd om te gaan eten. Deze keer bij de italiaan. Lekker, maar niet speciaal.
De volgende dag kan je kiezen tussen een excursie of een vrije dag in Riobamba. We kiezen voor de uitstap naar een hacienda vqn een ecuadoriaanse familie. We worden opgehaald in de veewagen. Dus rechtstaan in de achterbak. Onderweg begint het te regenen en dat zal het bijna een ganse dag doen.
We krijgen een lekker ontbijt en dan vertrekken we voor de wandeling naar een of ander gebergte. Zo goed als heel de wandeling regent het en zitten we in de mist. Veel is er niet te zin dus. ´s Middags een veel te uitgebreide menu. En dan is er alweer een wandeling gepland naar de orchideeen en de kolibries. Ik heb het niet echt warm en blijf samen met enkelen anderen in de hacienda, lekker warm bj het houtvuur. Achteraf gezien een goed plan wan veel hebben ze niet gezien. Nog even koeien melken en dan chase de berg af naar de warmwatrbron. We zijn de enie buitenlanders, dus wij hebben nu bekijk ipv omgekeerd. Het doet in ieder geval deugd. Vervolgens naar het huis in de stad van de familie, waar we nog pizza krijgen. Hans is al heel de dag niet goed en wat hij gegeten heeft komt er uit. Het teken om terug naar Riobamba te gaa. Ik heb nog een beetje honger dus we gaan nog ies kleins eten. Snel even internetten en dan weer snel het bed in . Om 6uur vertrekken we om zeker plaats te hebben op de trein naar de duivelsneus.
We komen goed op tijd aan en dan begnt het wachten. Komt hij of komt hij niet? Kunnen we er op(ondanks de reservatie) of niet? Alles komt goe den de 2de trein die in het station stopt is die van ons. Langs een diepe afgrond rijden we naar de plaats van de duivelsneus. Een redelijk spectaculaire rit, maar de duivelsneus is niet veel speciaals.
Dan waar naar het station en vandaar verder naar Cuenca. De 3e grootste stad van Ecuador. Even relaxn op de veeeeeeel te kleine kamers, eten en weer slapen. Morgen = vandaag dus een vrije dag. Nu komen de eilanden wel heel dichtbij. Het aftellen kan beginnen.
Waarschijnlijk tot eind volgende week zal het hier stil zijn
Hou jullie warm en tot de volgende.
 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 20 augustus 2009 in 2009 - Ecuador - Galagaposeilanden

 
← Oudere berichten