Maandelijks archief: maart 2023

De vlucht valt goed mee. Tis te zeggen, ik slaap een groot deel van de reis. En dat is wel nodig, want de afgelopen 3 weken waren de nachten niet top. Gelukkig heb ik nog 2 dagen weekend voordat ik moet gaan werken.
We landen mooi op tijd op Schiphol. Samen met Maartje, Niek en Wendy moet ik dezelfde trein nemen richting Den Bosch.

Wegens staking van de treinen zijn er een heel aantal treinen afgelast. Gelukkig dat we met 4 zijn en dat de anderen weten welke trein we dan wel moeten hebben. Tegen half 13 sta ik op het perron van Den Bosch. Peggy is zo lief om me op te pikken. Zo ver zijn we al. Nog even de fritpan aanzetten en de eerste snacks eten. Ze smaken na 3 weken van kip met rijst, of vlees met rijst 🤪😰

Tegen 14uur rijd ik dan richting huis. Het is vrijdag en ik weet niet hoe het verkeer zal zijn. Op zich gaat het vrij vlot en om 16u steek ik de sleutel in de deur van mijn appartement. Na 3 weken in groep is het toch zalig om terug thuis te komen in de rust. 🙂 Ik roep al 3 weken dat ik fritten ga eten als ik terug ben, maar dat haal ik niet. De vermoeidheid slaat toe. Nog even de rugzak uitpakken en de was klaar maken en dan ga ik genieten van mijn waterbed…. Zalig…. 😴😴😴😴

En zo zit de vakantie er alweer op. Het was wederom een mooie reis. Een heel mooi land en heel vriendelijke mensen. Weer een pinnetje bij op mijn wereldkaart. 🙂 Nu weer even een serieuze tijd zonder vakantie en dan kunnen we weer uitkijken naar een nieuwe bestemming. Er is er eentje afgevinkt, maar er zijn een heel aantal bestemmingen bij op het lijstje gekomen.

Nog genoeg te ontdekken dus de komende jaren ⛺️🏜️🏖️🛕⛩️🛤️

De nacht was iets beter dan de vorige. We vertrekken al om 7.15u. Ik heb al zoveel gegeten de afgelopen dagen, 2 weken, dat ik deze keer toch het ontbijt oversla. In de plaats daarvan ga ik 10 minuten op het strand zitten terwijl de zon verder opkomt. Dit was helemaal geen goed plan. Op 10 minuten tijd ben ik helemaal overbeten door zandvlooien of zandvliegen. En ik heb ze helemaal niet gezien 🧐😰 Ik heb net de mazelen op mijn benen. En jeuken dat dat doet. En niets dat helpt, geen ceterezine, geen costa ricaanse anti jeuk zalf. Het wordt een lange, moeilijke rit…

Tegen 14u zijn we dan eindelijk in ons hotel. We worden hier weer gesplitst over 2 hotels. Vermits er 5 single kamers zijn in het andere hotel, hebben we het al met Mieke geregeld dat wij met onze bende in het andere hotel zitten. En zoals we het al gewoon zijn: we zijn te vroeg en dus zijn de kamers nog niet klaar. Dat wordt dus in de hal wachten totdat het 15u is. Want dan staat de stadstour op de planning. We verzamelen aan de anderen hun hotel en vertrekken vandaar uit voor onze tour. De gids heeft redelijk haast en begint zijn uitleg al zonder dat heel de groep is aangesloten. Uiteraard loopt Marijke als één van de laatste om foto’s te kunnen maken en heb ik dus niets van de uitleg gehoord. Cartagena is ook een stopplaats voor heel wat cruise boten. Dus het is alles behalve rustig in de stad.

Het is ontzettend warm en ik ga kapot van de jeuk. Niet mijn beste namiddag. De tour loopt uit en we zijn heel blij als we iets voor zes eindelijk in onze kamers kunnen. Ik heb de achterste kamer van de gang en het is net een bunker. Er is geen natuurlijk daglicht. Gelukkig moeten we hier enkel slapen. We frissen ons even op en dan gaan we op pad. We moeten niet ver lopen. Op het einde van onze blok is er een klein pleintje, met wat terrasjes rond. We kijken even op de kaart en er is voor elk wat wils. Deze keer op het menu : lasagne 😍
Terwijl we aan het eten zijn, passeert de ene straatartiest na de andere. Eerst een zanger, dan saxofonist, dan weer een moeder met kind om te zingen. We krijgen ook een kort dansoptreden. Het wordt een fijne avond (op de jeukende beten na 🤦🏻‍♀️🤭 ) Tegen half tien zijn we weer in ons hotel. Eindelijk wat airco en rust… Morgen een volledig vrije dag.

Ondanks mijn donker kot, heb ik toch redelijk geslapen. Vandaag kan alles en moet niets. Het wordt een lang ontbijt en dan kunnen we beginnen aan het afvinken van de lijstjes. We gaan naar het Hardrock Café voor t-shirts, de havana winkel voor slippers en de Starbucks voor de laatste frappochino van de vakantie. Ik heb nog wat geld op te maken dus we gaan de meeste souvenirswinkeltjes binnen. In 1 van de winkeltjes is er een vrouw die op mijn schouder tikt. Gelukkig is het in het engels. Blijkbaar is de oplossing voor mijn beten op mijn benen, verse aloe vera. Te koop in één van de supermarktjes in de buurt. Ik dacht dat ze het eigenlijk over een creme had 🤷🏻‍♀️

Wij dus naar de supermarkt. En daar ligt inderdaad verse aloe vera. Maar dat is een behoorlijk grote en dikke plant. Geen idee hoe ik dat ga moeten snijden. En morgen vliegen we terug naar huis. Dat is toch niet het beste plan. Gelukkig staat er naast de verse aloe vera een zakje met het sap en vlees van de plant. Is net wat makkelijker om mee te nemen naar het hotel en nog te gebruiken de volgende 24 uur. Tot mijn grote verbazing geeft het ook verlichting. Zalig, eindelijk van de jeuk vanaf… 😊😅

Het is vandaag de laatste avond van de groep en dat wordt traditioneel gevierd op restaurant. We gaan deze keer iets chiquer eten dan de afgelopen paar dagen. Voor mij een spaghetti carbonara, en dat smaakt. Samen met een mooi speech van Joop, wordt het een mooie avond en mooie afsluiter van de vakantie.

We vliegen pas deze avond om 19u. Dus we hebben nog tijd zat voordat we naar de luchthaven vertrekken. We ontbijten weer lang en nemen dan onze tijd om de rugzak in te pakken. Om 12u moeten we uit de kamer. Geen optie om er toch eentje langer te houden zodat we nog kunnen douchen voordat we naar de luchthaven vertrekken. De bagage wordt gestockeerd aan de receptie en we gaan alweer de stad in op zoek naar iets om te lunchen. We stoppen ook nog eens in de havana winkel voor de laatste paar slippers op de kop te tikken.

Terwijl we aan het eten zijn, is het ook tijd om in te checken. Er zijn geen business plaatsen meer, maar we kunnen wel upgraden naar premium comfort. Samen met Niek en Maartje doe ik dat. Geeft toch wat meer rust en plaats om de nachtvlucht te overleven. Tegen drie uur zijn we weer aan het hotel waar we opgepikt worden om naar de luchthaven te gaan. En dan is het tijd doden. Er is echt 2 keer niets op de luchthaven. Een winkeltje met snoep en sigaretten, eentje met drank en souvenirs en dat is het. Dus wordt wat kletsen en nog even de benen strekken. De terugvlucht is gelukkig een uur korter dan de heenvlucht. Is niet veel, maar het is iets 🤩🤩

Vandaag vliegen we naar het Noorden, naar Santa Marta. Om half negen staan we op de luchthaven. Het inchecken gaat vrij vlot en al snel zitten we te wachten aan de gate. Er is ook een Starbucks op de luchthaven. Ik hoor de frappochino al roepen, maar eigenlijk is mijn regel dat je geen ijsjes eet voor elf uur. Maar hé, ergens is het al 11uur, dus ik ga er toch eentje halen. En hij smaakt alweer 😍🧋

Op een uurtje tijd staan we alweer aan de grond. De tijd heb ik nuttig besteed en heb mijn dagboek bijgeschreven. Hebben we dat ook weer gedaan. Iedereen zijn bagage is toegekomen en dat is ook al een overwinning. Als we buiten komen, is het verschil in temperatuur goed voelbaar. Het water begint spontaan te lopen 😅 Gelukkig een grote bus met airco. We rijden direct door naar Playa los Angeles waar we 2 dagen op de camping gaan doorbrengen. Daarom stoppen we onderweg even bij de supermarkt om wat snacks in te slaan. Dit alles duurt te lang volgens de chauffeur. En dat zullen we geweten hebben. De snelheidsbeperkingen tellen niet. We rijden bijna constant 100 km per uur. En als je dan weet dat de wegen niet altijd even goed onderhouden zijn, kan je je al inbeelden dat we niet heel gerust zijn op een goeie afloop. Maar het lukt om allemaal heel en wel toe te komen bij de camping.

Bij de boeking van de reis moest je doorgeven hoe je de nachten ging doorbrengen. Standaard is het in hangmatten slapen. Dat was zowiezo geen optie 🙂 Helaas waren de glamping tenten al bezet, dus ik heb omgeboekt naar een cabana. Een klein huisje… Ik deel een huisje samen met Wendy. Ons huisje ligt boven op een bergje met de nodige trappen om boven te komen. We hebben enkel een kamer, een gedeelde badkamer, maar ook een overdekt terras met een klein keukentje en 2 hangmatten. Wij zijn zeer blij dat we met elkaar de hut delen en niet met iemand anders… ☺️🤭

We zijn vroeger dan voorzien, dus uiteraard zijn de kamers nog niet klaar. We gaan dan maar lunchen op ons gemak. Ik vreesde dat het eten wat de pot schaft zou zijn, maar er is gewoon een restaurantje met een heel menu en snacks. Deze middag wordt het de hamburger. En die is zeer lekker. Is nog een optie om te herhalen de komende dagen. Daarna kunnen we ons even opfrissen en gaan we de anderen hun glamping tent bewonderen. En zij zitten echt op een bijzondere plek. Ze kijken gewoon uit op het strand en de zee. Er is toch eentje jaloers 🤷🏻‍♀️🤩 Daarna lopen we nog over het strand en begint de zon al te zakken. Tijd om het zand af te spoelen en terug ons bergje af te zakken voor het avondeten. Zo lekker als het deze middag was, zo minder lekker was mijn spaghetti nu. Ik was vergeten te zeggen zonder kaas 🤦🏻‍♀️

Wanneer we na het eten terug naar onze kamer gaan, heb ik een bezoeker in mijn kamer. Een behoorlijke spin. Ze is net te groot om ze zelf te pakken en dood te slaan. Dus terug ons bergje af en gelukkig zitten er nog een aantal mannen op het terras. Jaap komt ons te hulp. Een zakje en grote zware voet en whoop, de spin is weg 😅😅🕷️🕸️10 minuten later lawaai vanuit de badkamer. Er zit een kakkerlak in de badkamer. Dit is iets kleiner en dat vind ik geen probleem om te pakken. Opnieuw een zakje en een voet en weg is de kakkerlak. Alle beestjes zijn nu weg, maar ik ben er helemaal niet meer gerust in. Voor het eerst in 2 weken haal ik toch mijn klamboe uit mijn rugzak. Er is geen haakje aan het plafond, maar gelukkig wel een kapstok langs mijn bed. Het wordt een hele constructie, maar geen beestjes onder de klamboe; Alleen heel weinig slaap die nacht…

Op onze 2de dag staat er een bezoek op de planning naar het Taironaka National Park. Een aantal gaan 8 uur wandelen, maar het grote deel van de groep gaat mee tuben. Na een korte wandeling (maar met het nodige zweet) komen we aan aan de rivier. Hier liggen de banden al klaar. We gaan in een oude, grote autoband de rivier af varen. Het is wel aangenaam om in het frissere water te liggen. Heel veel stroming zit er niet op de rivier, dus het gaat redelijk traag. Het is warm en duurt lang. Niet echt ideaal voor rug en nek spieren. Na een dik uur en half komen we aan bij het strand. Alle banden worden weer ingeladen in de boot, en we varen terug naar het beginpunt. De bus brengt ons terug naar de camping, waar we nog kunnen lunchen.

Ondanks dat iedereen zich drie dubbel heeft ingesmeerd, zijn de meesten onder ons toch verbrand. En dat allemaal op dezelfde plekken, je onderste stuk van je scheenbeen en je wreef… Geen idee waarom net die stukken, maar we zijn allemaal wel een beetje kreeft. 🙂 Nog even wat relaxen voor de tent van Maartje en C° en dan is het alweer etenstijd. Ik probeer nu de andere spaghetti op de menukaart en die is al lekkerder. En zo wordt onze laatste avond op de camping afgesloten. Gelukkig deze keer geen beestjes op de kamer 🙂 Ik zit nog wat buiten met een koude handdoek rond mijn benen. Hopelijk koelen ze zo wat af en kan ik beter slapen dan de nacht ervoor.

Morgen rijden we naar onze laatste bestemming van de vakantie : Cartagena

Gelukkig was de muziek iets vroeger gedaan dan de avond ervoor. We moeten vandaag al om 5.45u aan de jeeps staan met onze bagage. We moeten het eerste stuk terug met de jeeps, tot op het punt waar we de bus hebben achtergelaten een paar dagen geleden. Het is mijn beurt vandaag om vanvoor te zitten. En daar ben ik niet kwaad voor. Het is redelijk fris en miezerig deze morgen, en dan scheelt het tussen vooraan of vanachter zitten. Het is weer 2 uur wiebelen en hobbelen om aan de bus te geraken. Het is nu de bagage overladen naar de (comfortabele) bus, en dan kunnen we op weg naar Medellin.

We zijn nog niet tegoei de parking af, als we al in de file staan. Uiteraard zijn er hier ook wegenwerken, net zoals overal al deze vakantie. En het is niet effe stilstaan. Het is bijna meer dan een uur dat we stilstaan de eerste keer. En zo gaat het eigenlijk de ganse voormiddag door. Effe rijden en dan een heel lange tijd stilstaan. Ik mag toch voor één keer de noodwc gebruiken 😅 Gelukkig want had het niet gehaald tot de volgende stop. Om toch wat tijd te winnen, stoppen we ergens in een klein dorpje voor lunch te kopen en dan kunnen we weer verder. Na de middag gaat het ietsje beter op de weg. Maar nog steeds niet supervlot. Tegen 15u zijn we dan toch toegekomen in het gewessel van de grote stad. Het is toch effe aanpassen aan de drukte en het lawaai. We zitten aan Carrerra 70 en deze staat bekend als de feeststraat van Medellin. En dat zullen we geweten hebben de komende nachten.

De rest van de dag staat er niets meer op de planning. Met ons clubje gaan we op zoek naar de supermarkt en lopen we wat rond in de omliggende blokken. Normaal gezien was het vanavond de laatste avond van Alberto (onze chauffeur). Helaas heeft hij deze namiddag van zijn baas gehoord, dat hij ons moest droppen en dan direct moest doorrijden naar Bogota. 😢 Mieke had het restaurant al geboekt voor zijn afscheidsfeestje. Ook zonder Alberto gaan we naar dat restaurant. Het is een heel goed restaurant, met heel veel keuze volgens Mieke. Helaas is het een visrestaurant, met heel veel verschillende keuzes vis. Het enige gerecht dat op de menu kaart staat dat geen vis is, is de pizza Hawaï. Het wordt dus een pizza Hawaï, maar zonder de Hawaï voor mij 🤭 Tegen 21uur zijn we terug in ons hotel. Het wordt nu helemaal duidelijk waar we liggen. Het feestje is precies naast je bed. Van dubbel glas hebben ze hier nog niet gehoord denk ik. Ook muziek in mijn oren of mijn oordoppen helpen niet echt. Wordt een verschrikkelijke nacht…

Deze nacht was zoals te verwachten geen topnacht. Daarbij kwam nog bij dat er een lichte aardbeving was rond 4u20. Ik dacht effe dat ik droomde, maar het was dus echt. Het bordje aan mijn deur ging wel degelijk over en weer… Met een niet zo frisse kop, kunnen we aan de stadstour beginnen. Onze eerste stop is District 13.

Dit district is een deel van de stad dat tegen de berg opgebouwd werd. Niet zo heel mooi in blokken zoals de rest van de stad, maar kris kras door elkaar. De stad was hierdoor zo moeilijk bereikbaar (x- aantal trappen iedere keer), en dus ook afgesloten van educatie, gezondheid en veiligheid. In dit kader heeft de regering en plaatselijke overheid 6 roltrappen geïnstalleerd in de wijken. Hierdoor was het veel makkelijker om naar het lager gelegen deel van de stad te komen, en dus ook makkelijker toegang tot educatie,…Hierdoor werd het district veiliger en meer geciviliseerd. De moeilijke tijden worden uitgebeeld door de vele muurschilderingen in de straten.

Naast de roltrappen, werden er ook kabelbanen aangelegd. Ook dit vergemakkelijkt de toegang tot alles en verbetert het leven van de hoger gelegen gebieden. Een ritje met de kabelbaan kan dus niet ontbreken. Deze namiddag gaan we naar het straatkinderen project dat opgezet werd door een Nederlander en gesteund wordt door Sawadee. Dit ligt in één van de hoger gelegen delen. We nemen eerst de (bovengrondse) metro om dan over te stappen op de kabelbaan. Ik sta er niet voor te springen, maar er is geen andere oplossing. Ik moet naar boven. Met mijn rug naar beneden valt het op zich nog wel mee. Eens boven met de kabelbaan, moeten we nog een heel stuk met de lokale bus. Dat is ook al een avontuur op zich. De straatjes zijn hier zo steil en smal, dat je je soms afvraagt hoe het komt dat hier niet meer ongevallen gebeuren. We geraken allemaal levend en wel aan de stichting. Voor dat we een rondleiding krijgen, staat de tafel gedekt. Het wordt een beperkte lunch voor mij 😊 Een beetje rijst en dat is het. 🙃

Het project werd opgericht om de kinderen van de buurt uit de bendes te houden en te zorgen dat ze een opleiding kregen. Ze mogen enkel bij de stichting als ze ook naar school gaan. Het is begonnen met een voetbal project, maar ondertussen kunnen de kinderen er ook terecht voor muziekles, engelse les en voor de kleinste leren lezen en schrijven. Ondertussen zijn er 500 kinderen ingeschreven. De stichting draait volledig op vrijwilligers en giften. De rondleiding brengt ons naar de verschillende lokalen en het voetbalveld. Nu ja, voetbalveld… een stuk braakliggend terrein, met stenen, putten,… Er is geen geld om het op te knappen. Tegen dat we terug zijn aan het hoofdgebouw, is de voetbal training begonnen. Wie wil, mag meedoen. Met een aantal zien we het wel zitten en het wordt een match’ke gemengd… ⚽️😊 Daarna nemen we dezelfde transportmiddelen terug naar beneden.

Een deel van de groep neemt de metro terug naar het hotel, een ander deel neemt de metro naar het andere toeristische deel van de stad : Poblado. Ik ga nog mee naar Poblado. Maar het is zeer warm en mijn voeten doen echt pijn. Het is nog een stukje lopen van aan de metro naar het plein. Gelukkig kunnen we daar eindelijk iets koud drinken. Ondertussen is het etenstijd en dus kan de zoektocht naar een restaurant beginnen. We lopen dus nog wat verder rond (met pijnlijke voeten 🤪) Uiteindelijk vinden we dan toch een restaurant. Er staat niet mega veel voor mij op de menukaart, dus het worden deze keer Chicken Nuggets met fritten. Daarna met de taxi naar huis en zit de dag er eindelijk op.

De laatste dag in Medellin gaan we de rots El Penol beklimmen. Een rots met 675 trappen tegen de buitenkant. Ik zie het niet helemaal zitten om tot boven te gaan. Na mijn voeten, doen vandaag ook mijn knieën pijn. (oud worden zeker 🤷🏻‍♀️🤭 ) Er zou halverwege een ontsnappingsroute zijn, dus we beginnen toch aan de klim. De ontsnappingsroute blijkt een gesloten poortje te zijn. Dus zit er niets anders op dan de tocht verder te zetten naar boven. De terugweg is niet dezelfde weg, kan dus niet gewoon omdraaien. Maar we geraken boven en het uitzicht is er wel mooi. Spijtig dat het bewolkt is. Na de foto’s kunnen we aan de terugweg beginnen. Het wordt een pijnlijke tocht naar beneden, maar we geraken er zonder ongelukken.Vervolgens rijden we door naar Guatapé.

Guatapé is een klein en kleurrijk dorpje. Alle huizen zijn geverfd in een aantal kleuren en allemaal om het kleurijkst. Hier hebben we tijd om te lunchen en rond te lopen. We stoppen bij een bakkertje om empanadas en cake te koken. Deze eten we dan op op het centrale plein. Na de lunch gaan we nog een boottocht maken, maar het weer gaat echt bergaf. Tegen dat we aan ons bootje komen om aan de rondvaart te beginnen, is het helemaal grijs en begint het te regenen. De boottocht is helemaal niets spectaculairs. We varen langs een paar eilandjes waar huizen van bekende mensen staan, zoals van Shakira. Ook passeren we het afgebrande huis van Paublo Escobar. Maar meer dan een ruïne is het niet. Nee, dit was geen meerwaarde aan de dag. De bus pikt ons weer op en brengt ons terug naar het hotel. Het is ondertussen weer droog dus dat scheelt. Ik loop nog even met Jaap naar een winkeltje, maar het zijn de gebruikelijke souvenirs die er te vinden zijn. Dus niets voor mij.

Vanavond gaan we eten bij de Italiaan op de hoek van de straat. De andere van onze bende gaan voor de coctails waar ze al een week op wachten. Ik hou het bij een frappochino, lekker lekker. 🤩🤩

Daarna is het tijd om onze zak te maken, te douchen en ons bedje in te kruipen. Morgen vliegen we voor het laatste deel van de reis naar het noorden. Daar wordt het nog warmer dan wat we tot nu hebben gehad. Dat belooft…

We vertrekken alweer om 8u richting Salamina. Het is weer een behoorlijk ritje, dus we stoppen onderweg om de lunch te kopen. Deze keer stoppen we in een dorpje dat bekend staat om zijn Chorizo worsten. Heb net gegeten en heb geen zin in worsten. En zeker straks niet in een koude worst. Helaas is er niet veel anders te koop… Maar heb nog wel half gesmolten repen bij. Dus zal geen honger moeten lijden.

De bus kan niet mee tot in Salamina. We stoppen in de laatste plaats voor de weg naar Salamina. En hier stappen we over in jeeps. De zogenaamde Willy’s ☺️🙃🤩 Er zijn 4 jeeps ter beschikking voor 22 mensen, dus het is wat proppen. Alberto, onze chauffeur, hangt de 2 uur durende rit, vanachter aan de jeep. Is hier een gewoonte die ze al van kleins af aangeleerd hebben. Het wordt een hobbelige rit en niet heel comfortabel. Maar we halen het tot in Salamina. Ondertussen is het weer een beetje donker geworden. En begint het lichtjes te regenen.

Het is een zeer gehorig hotel. Wendy en ik hebben zelfs geen raam in onze kamer. De kamers zijn allemaal gelegen op de eerste verdieping. Maar in het midden is het helemaal open. En vanonder is er een terras en paar kleine winkeltjes. Je zit dus net in een shopping center. En zeker met de dikte van de muren en deuren. 😰🧐

Niek en Maartje zitten in het andere hotel. We pikken heb op en keuren ineens hun kamers. Ze zien er een beetje beter uit en zitten denk ik iets rustiger als bij ons. Daarna de inspectie bij ons en we kunnen beginnen aan de verkenning van het dorp. Rixt heeft een speciaal zeepje tegen de muggen, in de plaats van deet. Stinkt veel minder en is iets minder chemisch voor je huid. Iedereen wil een voorraad inslaan, dus we gaan alle drogisterijen van het dorp af. In ieder winkeltje verkopen ze het wel, maar ze hebben er telkens maar 1tje. En als je dan met 5 bent om een voorraad in te slaan. Dan moet je veel drogisterijen doen 🙈

Nog snel de supermarkt in, en dan is het alweer bijna etenstijd. De rest van het clubje gaat deze avond fancy eten bij een van de de bekendere koks van Colombia. Maar dat heb ik met mijn smaakpapillen toch maar overgeslagen. Samen met Jaap, Joop en Marjan zoek ik een plekje om te eten. Het heren clubje zit er ook. Het wordt een lekkere hamburger als afsluiting van de dag. Dan weer naar ons shopping center kamer. Nog wat Netflix kijken in de hoop dat de muziek snel wordt afgezet…

Onze 2de dag in Salamina vullen we op met een bezoek aan de Wax palmen. Een palmen soort die enkel in dit gebied voorkomt. Alweer de jeeps in en we kunnen op pad. We zitten met ons clubje in een andere jeep dan gisteren. Nu hebben we een heel rustige chauffeur die een leuk muziekje heeft opstaan. Onderweg stoppen we een aantal keren en lopen we een stukje. Het is hier heel mooi. Je krijgt het niet op foto vastgelegd. In San Felix is het koffie tijd, om vervolgens verder te hobbelen richting het uitzichtpunt. Daar aangekomen is het niet al te denderend weer. Het wordt geen foto van de Wax palm met blauw blauwe lucht helaas. De palmen kunnen wel 65 meter hoog worden. En hun kenmerk is het feit dat ze geen takken of bladeren hebben op hun stam. Ze hebben enkel de kruin.

Na de algemene uitleg kan je nog een wandeling maken naar een stukje bos en op zoek naar vogels. De wandeling begint met een stuk steil naar beneden. En dat is op dit moment met mijn knieën niet het beste plan. Zelfs Niek komt terug naar boven en maakt de wandeling niet af. Met een groepje lopen we terug naar het restaurant en wachten de anderen op. En alweer lunchtijd. Deze keer geen kip, maar vlees. Helaas weer geen voltreffer… Tijd om terug af te dalen naar het hotel. (Alweer in de regen)

We lopen weer een beetje rond in het dorp. Deze keer verder kijkend dan de drogisterijen ☺️🙃

Vanavond gaan we eten bij een sterrenchef. Deze keer ga ik wel mee. We vertrekken al om 18u. Het is een paar blokken verderop. Het is een huiskamer restaurant. We kunnen net met 10 mensen binnen. Het wordt een pasta met kip. En die is super lekker 🤩 Mijke kan dus toch eten als het wat fancy’er wordt 💪🏻 Deze kok heeft ook de Colombiaanse versie van Masterchef gewonnen. Om 20u zijn we weer in ons hotel. Nog wat schrijven en serie kijken. En dan pakken we alweer onze rugzak in. Morgen rijden we naar de grote stad Medellin. 🙃

We hebben vandaag kunnen uitslapen, want we vetrekken maar om 9u 🙃 Het wordt een lange reis dag richting Armenia, de koffie streek. We lunchen onderweg in Tulua. Het is ruim 15u gepasseerd als we in het hotel aankomen. We logeren op een oude finca. We zitten wat verspreid over het terrein. Ik zit vlak aan het prieel waar we eten. De kamers zijn zeer gehorig. Je hoort de buren babbelen. 😵‍💫

De rest van de eerste dag is er niets meer voorzien. Er is een kleine waterval op het terrein van het hotel. Dus daar lopen we dan effe naar toe. Paar foto’s maken en dan naar het hotel waar Mieke zit een eindje verderop. Veel is er niet te doen, want we zitten een heel eind van het dorp. Samen met Maartje wacht ik op de zonsondergang. Het wordt niet de mooiste want het is redelijk bewolkt. Maar de nodige foto’s worden wel gemaakt 🤩 Op het menu vandaag staat, zoals je wel kan raden, kip met rijst. Op tijd naar de kamer en nog effe schrijven met de AirPods in de oren tegen het lawaai.

De 2de dag in de koffie streek staat er een bezoek aan de botanische tuin op het programma en een koffie plantage. Tegen half negen zijn we aan de botanische tuin. Het is niet echt een tuin, eerder een bos dat werd aangelegd door een rijke Colombiaan. Het zou hier vol moeten zitten met vogels, maar deze zijn met vakantie vandaag denk ik. 🤷🏻‍♀️ Nadat we de uitleg hebben gekregen over de verschillende soorten bomen, komen we aan bij een klein hutje. Hier kunnen we van achter het glas (lees vuil glas) naar de vogels kijken. Ook hier maar weinig vogels die zich laten zien. Enkel de Motmot. Die ken ik nog van vorig jaar 🤩 Heel veel foto’s kan ik niet maken, want sta op de 2de rij en er wordt niet echt doorgeschoven als de foto’s zijn genomen… 🤫

Daarna moeten we verplicht door het museum om aan de Vlindertuin te komen. Dit is het leuke stuk van de wandeling. In een overdekt deel vliegen de vlinders gewoon langs je oren. Je moet wel oppassen op het pad. Ik zet bijna mijn 39 op een schildpad die op het pad ligt te slapen… Sommige vlinders krijg je makkelijk op de foto en komen op je hand zitten. Anderen zijn niet op de foto te krijgen 😵‍💫. Vervolgens is het tijd voor de lunch. Alweer warm eten. Ik kies de kinder menu met vlees, maar dat was de misse keuze. Het is echt een schoenlap…

Als de magen weer gevuld zijn, kunnen we door naar de koffie plantage. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden. Als we toekomen, krijgen we een bekertje koffie. Maar die krijg ik niet opgedronken, is zonder melk en suiker. Dus de plantjes hebben koffie gedronken 😀🤫

Daarna krijgen we de uitleg van koffie boontje tot de koffie. Er is ook een verschil tussen de verschillende koffie struiken in verschillende landen. De beste koffie van Colombia wordt dan ook niet in Colombia gedronken, maar geëxporteerd naar Europe en VS.

Als de uitleg klaar is, krijgen we nog een koffie proef sessie. Van kijken, tot ruiken, tot proeven. Alles wordt afgesloten met een koffie naar keuze, een Ice latté. Helaas niet al te veel koffie smaak, maar het is koud. En dat doet deugd met deze temperaturen.

De dag zit er alweer bijna op. We rijden terug naar het hotel en kunnen nog wat relaxen voor het avond eten. Helaas vandaag ook geen prachtige zonsondergang. Er is onweer op komst. Deze keer geen kip, maar gehaktballen. Al wat erbij zit, is natuurlijk niets voor Marijke haar mond. Maar hè, we hebben weer gegeten… Morgen alweer richting een nieuwe bestemming. ☺️

Vandaag vertrekken we weer vroeg. Om 7u zitten we al in de bus voor een lange rit. En de dag begint met regen. Het zal ook niet meer stoppen totdat we bijna in Popayan zijn. Maar ja, maakt op zich niets uit, want in de bus word je niet nat 🙃🙈

Het wordt ook een vermoeiende rit. De enige weg richting popayan is over een hobbelweg van 30km. En dat duurt en duurt aan 10km per uur…

Tegen half 14 zijn we in het hotel. Niet alle kamers zijn al klaar. Gelukkig deze van de singles wel 🤩 Effe opfrissen en dan gaan de op pad in het dorp. Ondertussen is het gestopt met regenen. En is het alweer lekker warm. Heel veel is er niet te doen in het dorp. De kerk is dicht en voor de rest zijn het altijd dezelfde winkeltjes. We hebben ook de opdracht gekregen van niet meer dan 2 blokken van het hotel af te gaan en zeker niet de brug over te steken. Allemaal veel te gevaarlijk voor toeristen 😵‍💫

Dat wordt dan maar koffie drinken en nog wat rond struinen op zoek naar een eet adresje voor vanavond. De Mexicaan die Mieke noemt, is ondertussen vervangen door een fast food restaurant. Dus we maken een reservering bij de Italiaan. Net zoals bijna heel de groep blijkt.

Het wordt een lekker avondmaal: een spaghetti bolognaise, de grande versie. Dat bleek een beetje te overmoedig, zeker met het lekker me lookbrood vooraf ☺️Moe en ons buikje rond, lopen we weer naar ons hotel. Het was een korte stop in Popayan. Morgen rijden we naar de koffie streek ☕️☕️☕️☕️🧋

We zijn weer vroeg op pad. Om zes uur rijden we richting San Agustin. Het wordt een moeizame tocht. Op alle wegen in heel Colombia zijn ze bezig met wegenwerken. En niet voor een paar kilometer … Is een stuk rijden, wachten voor de eenrichtingsweg vrij is… Onderweg stoppen we een aantal keren om de benen te strekken en lunch te kopen.

Tegen twee uur komen we aan bij het Archeologisch Park van San Agustin. Volgens de reisbeschrijving staat dat pas morgen op de planning. Maar morgen hebben we een alternatieve dag. San Agustin staat bekend om zijn talloze stenen pre-Colombiaanse beeldhouwwerken. Veel is er niet bekend over de cultuur van toen. En het verhaal bij de diverse beelden is dus ook pure interpretatie. Het zijn vooral vooraanstaande mensen en mensen met een hoge sociale positie die zo’n beeld kregen. Een deel van de beelden is neergezet in het bos. Anderen staan beschut onder een houten afdak. Het is behoorlijk warm alweer. Elke stukje schaduw wordt benut 🥵

Als we de belangrijkste beelden hebben gehad, is het tijd om naar het hotel te rijden. Daar komen we rond 17u aan. Vermits het al zo laat is, gaan we vanavond in het hotel eten. Eerst even de kamers bekijken (lees: balzalen) en onze keuze doorgeven voor vanavond. Nog snel de was verzamelen, douchen en dan kunnen we al onze benen onder tafel schuiven. Een lekkere spaghetti voor Marijke 😍🤭 De rest hun eten loopt het een beetje in het honderd, maar uiteindelijk heeft iedereen zijn eten gekregen en kunnen we alweer een leuke dag afsluiten met wat Netflix en dagboek schrijven.

Onze 2de dag wordt gevuld met een rit in een Chiva, een typisch vervoersmiddelen van vroeger. Onze tour begint bij een uitzichtpunt over de omgeving. Vervolgens stoppen we bij mensen thuis voor meer uitleg over verschillende planten en koffie te drinken. Ook maken we, net voor de lunch, nog een stop aan de plaats waar de belangrijke rivier de Magadalena ontspringt. Nu ja, dat is relatief want het water komt uiteraard vanuit de bergen.

Voor de lunch worden. E in een klein dorpje gedropt. Hier hebben we een uur de tijd om iets te vinden om te eten. Met ons clubje van 5 vinden we een gezellig cafeetje waar je iets kan eten. We hebben 3 chicken sandwiches. Een hamburger en chicken fingers. Geen overdreven bestelling zou je denken. 🤷🏻‍♀️ We zien onze tijd wegtikken. En 5 minuten voordat we aan het verzamelpunt moeten zijn, komt ons eten. Hadden nochtans al paar keer duidelijk gemaakt dat we snel moesten gaan. Maar ja, wij geen Spaans en zij geen Engels. Snel betalen en een doggybag vragen. En dan snel naar de rest van de groep. Gelukkig waren er nog een paar áan het rondlopen, dus we waren niet alleen aan de late kant. Voordat we terug naar ons hotel rijden, lopen we nog even over een klein marktje. Ik weet niet wie het meeste bekijks had, zij of wij 🤦🏻‍♀️🤭

Op weg naar het hotel, laten we ons in het dorpje afzetten. Bespaart ons al 1 trip op de steile wegen. We lopen wat rond, en doen een terrasje. Ik heb een lekkere frappachino. Lekker met dit warme weer. We gaan op zoek naar de Italiaan die ons werd aangeraden. Iets voor zes staan we aan zijn deur. We mogen gelukkig al binnen, ondanks het te vroeg zijn. Het worden heel lekkere pizza’s in een authentieke oven gebakken. Zelfs de korsten zijn lekker om,op te eten.

Ondertussen is het al donker als we naar het hotel lopen. Het is nog vroeg dus we gaan nog wat op het terras zitten. Ik ga mijn rugzak wegdoen en denk dat er genoeg licht is. Helaas ga ik te vroeg van het padje af en sla nu mijn andere voet om. Ook hier hoorde ik iets krakken. Hoe loemp kan je zijn?? 🙃 Er is precies toch niet al teveel schade als ik mijn dikke schoenen uittrek. Dat is al 2 keer mijn geluk geweest, dat ik iedere keer mijn dikke stapschoenen aan had. Anders had ik misschien wel vroeger dan voorzien thuis gestaan…

Zak inpakken, douchen en hebben we weer een leuke dag gehad. Morgen rijden we naar Popayan.

Het wordt alweer een lange reisweg. Het is half vijf voorbij als we in ons hotel komen. In de buurt is er echt niets, dus het avondeten wordt ook in het hotel. Het hotel zelf heeft een mooie ligging. Tegen dat we goed en wel gesetteld zijn, is het beginnen regenen. Dus wordt dagboek schrijven, wat kletsen en de andere singles een warme douche aanbieden ☺️ Het avond eten bestaat uit cordon bleu vanavond en iets wat op fritjes moet lijken… Nog even de dag overlopen en we kunnen ons bedje in kruipen. Moe maar tevreden 🙃😴

Onze 2de dag in Tierradentro bestaat uit een wandeling in het National Park. We moeten er slechts 100m voor lopen. We gaan eerst naar het museumpje over de deur, maar ik sla dat uiteraard traditiegetrouw over ☺️ Daarna kan de wandeling beginnen. De rivier oversteken en dan boem naar omhoog. Beetje confronterend, want de jonkies worden eraf gelopen door de oudjes 😰

Boven op de berg aangekomen, zien we de hypogea al liggen. Allemaal met een dakje boven. De hypogea zijn tombes gemaakt door de indianen groep waarover weinig bekend is. Ze bestaan uit een kamer, de ene wat groter dan de andere. De ene wat meer trappen dan de andere. In de kamer kan je dan de urnen zien die gebruikt werden voor de 2de begrafenis. De eerste gebeurt heel sober in het dorp. Als er enkel nog botten overblijven, worden deze in urnen gestoken en boven op de berg opnieuw begraven. Hoe belangrijker de persoon, hoe groter de tombe 🙃

De eersten sla ik over, want het is toch behoorlijk klein allemaal en dat is niet zo handig voor mensen met beetje claustrofobie 😵‍💫 Er is er eentje met slechts 2 trappen naar beneden en je bent direct aan de kamer. Dit zou ook een van de mooisten zijn, en diegene waar de urnen nog het beste intact zijn. Ik, dan probeer ik die 🤞🏻 Het valt allemaal wel mee, en ik pak er nog een paar mee. We hebben nu de belangrijkste gezien, en hebben we de keuze. Ofwel ga je nog verder wandelen om andere tombes te bekijken. Ofwel ga je weet naar beneden. Dat wordt de keuze voor mij en voor nog een paar van de vrouwen. Het wordt met een vrouwenclubje terug naar beneden en wat chillen tot een uur of 13. Dan gaan we de anderen oppikken een beetje verder aan een kerkje.

Terwijl we aan het wachten zijn op de anderen, mogen we het schooltje bezoeken dat over de kerk ligt. Als de groep weer compleet is, gaan we terug naar het hotel en is het tijd voor de lunch. Is ondertussen bijna 14u. Op het menu staan croque monsieurs, of toasties zoals de Nederlanders ze noemen 🙈 De rest van de namiddag blijven we op het terras wat kletsen. Tegen vijf uur is het weer tijd voor een rij bezoekers voor mijn douche te verwelkomen. Vandaag eten we aan de overkant van de straat. Geen kip vandaag, maar varkensvlees 🤩 En dan bedtijd. Morgen volgende bestemming : San Agustin

Na geen al te beste nacht, rijden we vandaag naar de Tatacoa Woestijn. We zijn al vroeg op pad en tegen half 14 staan we aan de oevers van de rivier om over te steken.

Helaas is er 1 van de 2 bootjes kapot. Dus eerst wordt een deel effe rondgevaren op de rivier en naar de overkant gebracht. Daarna is het de beurt aan de anderen, terwijl wij in de schaduw wachten. Daarna is het tijd om in het volgende vervoersmiddel te kruipen, zijnde de tuc tuc. 🤩

We kunnen maar met 2 in 1 tuc tuc en ik beland met Stephan in 1 tuc tuc. Geen al te beste combinatie. Stephan is niet echt heel veel van zeg en het is een Welshman, dus moeilijk te verstaan. Na een stoffige rit komen we toe aan de Grijze Woestijn. Woestijn is eigenlijk niet het juiste woord voor wat we zien, maar zo wordt het genoemd. Het ziet er een beetje uit als Cappadocie 🤷🏻‍♀️ Normaal zou de wandeling hier een uur duren, maar deze wordt ingekort zodat een deel van de groep nog een plons kan nemen in het zwembad daar. Vervolgens is het tijd om naar het hotel te rijden. En dan komt er nog een verrassing. Het hotel is overboekt en er moet 1 iemand met Mieke mee naar een ander hotel. En rara, wie is dat?? Inderdaad bibi 😵‍💫😞

Het zou een gelijkaardig hotel moeten zijn, maar zo ziet het er niet uit. Het hotel is opgebouwd uit een aantal kamers, maar er is geen plafond. Je hoort dus wat de buurvrouw doet. En ik bedoel alles… 😜💩 Ook is er geen airco op de kamer. Enkel een ventilator. Het wordt dus een ellendige nacht. Ik zit tot bijna 12u buiten en kijk dan wat Netflix. Ondertussen slapen de buren al wel… Duidelijk hoorbaar 😝 we moeten de volgende dag vroeg op. En uiteraard gaat de wekker van de buurvrouw al om vijf uur en die doet het licht aan. Lees : iedereen wakker van het licht…

Op weg naar de bus lopen wat honden. Ik wil het afstapje nemen, maar ik sla mijn voet om. Ik hoor het kraken. Als dat maar goed komt. Kan er wel op lopen maar deugd doet het niet… 😰 We rijden een groot stuk van de weg van gisteren voor onze wandeling door de Rode Woestijn. Ook hier niet de woestijn zoals wij die kennen. Deze is mooier dan die van gisteren en de wandeling lukt me wel met mijn voet.

Tegen 8u zijn we terug in het hotel voor een (koude) douche en ontbijt. Als alles is ingeladen en iedereen is op gepikt, kunnen we vertrekken richting Tierradentro. Onze volgende bestemming 🤩