We hebben er weer lang op moeten wachten, maar bijna dag op dag van vorig jaar staat er nu de reis naar Colombia op de planning 😎

De stress begint wat later dan andere jaren. Is pas een kleine week voor vertrek dat ik stop met slapen. Overdag lukt het me vrijwel goed. Alleen de nachten zijn rot slecht. Na 2 maanden zonder pilletjes te slapen, heb ik er nu weer een hele hoop nodig…. 😳 Op donderdag is het dan mijn laatste dag op kantoor. Wordt nog weer druk genoeg en om 16u doe ik de deur achter me toe. Nog snel naar Torfs achter sandalen en dan kunnen we naar huis. Ik probeer nog zoveel mogelijk te genieten van zetel en bed. Want dat wordt de komende 3 weken afwachten wat voor bedden ik ga voorgeschoteld krijgen. 😅

Op vrijdag morgen kijk ik op de app van KLM en zie ineens de mogelijkheid om om te boeken naar business. Het kost wat geld, maar het geeft me wel rust dat ik 11 uur lang me vrij kan bewegen op het vliegtuig en me plat leggen als ik wil slapen. 😊

Daarna kan het inpakken beginnen. De meeste gewone dingen liggen al,Laar. Het moeilijkste, zoals elk jaar opnieuw, zijn mijn kleren. Je moet voorzien zijn voor koude temperaturen en voor warme, tot zeer warme temperaturen 🥶🥵

Vermoedelijk heb ik veel te veel mee, want mijn rugzak is behoorlijk zwaar. Ben benieuwd naar de kilo’s morgen. Dan nog mijn kleine rugzak, een laatste lekker douche en dan kunnen we vertrekken voor de eerste etappe van de reis: de rit naar Den Bosch. Ondanks dat het nog redelijk vroeg in de namiddag is, is er toch verschrikkelijk veel verkeer. Tegen vier uur sta ik bij Peggy op de stoep. Het wordt nog effe bijkletsen en lekker eten. Ik zou de trein nemen om 19u08 als ik ineens een telefoontje krijg van een 016 nummer. Ik neem toch maar op en het blijkt het rusthuis te zijn. 😮

Er is blijkbaar gebleken dat haar rode bloedcellen veel te laag staan en dat ze nu naar spoed wordt gebracht. Ja, dan sta je daar in Den Bosch, vertrekkensklaar voor 3 weken Colombia. Ik bel Stijn en ondertussen Googlen we wat om te zien wat het juist allemaal inhoudt. Ik bel dan nog eens naar de Vlindertuin en daar is de ambulance aangekomen. Voorlopig kan ik dus niets doen en neem dan maar een uurtje later dan voorzien de trein naar Schiphol. Onderweg krijg ik nog telefoon van de dokter van spoed om te zien wat en hoe. Ze gaan haar bloed bijgeven en dan kijken wat het geeft.

Tegen dat ik in het hotel ben, heeft Stijn terug gebeld en ligt ze ondertussen aan de transfusie. Die ging nog een uur lopen. Dus ze ging sowieso vanavond niet terug naar het rusthuis. Wat ik wel een geruststelling vind. Ondertussen is het bijna 22 uur, maar ik laat het bad toch nog vollopen. Dat heb ik de afgelopen dagen echt gemist, en kan ik nu wel gebruiken na zo’n avond. 😓 Nog effe wat tv kijken en dan wordt het tijd om een poging te doen om te slapen. Om zes uur moet ik alweer beneden staan om de shuttle te nemen terug naar Schiphol. Zo ver zijn we al 🙃