Onze laatste nacht in de jungle is geen al te beste nacht. Om half 9 staan we klaar voor vertrek. Eerst moet ons vervoer nog zien aan het strand te komen om onze bagage op te pikken. Met de wilde branding is dit geen sinecure en soms vrezen we dat we gaan moeten zwemmen. Het bootje wordt een paar keer bijna gegrepen door een golf. Effe allemaal ons hart vast houden… 🤞🏻
Maar na een paar pogingen is onze bagage aan boord en kunnen wij ook instappen. Wij weer terug naar het vaste land. Na een dik uur en half varen zien we terug de bewoonde wereld waar Andres ons staat op te wachten met de bus. Tegen 10 uur zijn we en route richting Manuel Antonio.

Onderweg maken we de gebruikelijke lunchstop en daarna kunnen we weer verder. Het landschap en de drukte verandert hoe dichterbij we bij ons hotel komen. Van de rust en stilte (op de papegaaien na) komen we nu in het gewessel en drukte van een toeristisch dorpje. Manuel Antonio is voor veel jonge toeristen en backpackers te place to be.
Als we rond 14u bij ons hotel komen, blijken de meeste kamers nog niet klaar te zijn. Gelukkig de mijne wel. En nog meer gelukkig, er is airco. Want met de drukte is ook de warmte in temperatuur gestegen. Snel onze bikini aan en het zwembad in. Het zwembad zelf is warmer dan de jacuzzi. Dus al snel zitten we met een heel aantal mensen gezellig in de jacuzzi. Niemand heeft veel zin om iets te doen, dus het wordt gewoon kletsen in het water.

Wanneer we redelijk verrimpeld zijn van het water, besluiten Cecile en ik toch maar eens op verkenning te gaan in het dorpje. De andere groep Nederlanders die ons al heel de reis achtervolgen, vonden het hier geweldig. Maar ofwel missen we iets, ofwel hebben die duidelijk overdreven. Veel vinden we niet en we zijn dus al snel weer terug in het hotel. Nog een poging doen tot schrijven en dan is het alweer etenstijd. Ik ben precies nog steeds overboefd en echt niet veel honger. Cecile en ik gaan bij een paar restaurants naar de kaart kijken, maar echt iets naar onze goesting vinden we niet. Ik ga dan toch maar naar het sportscafe, terwijl Cecile iets van de supermarkt gaat halen.

Deze namiddag had ik er al iets van gehoord en nu weer aan het tafel. Alle wandelaars van gisteren hebben bijna allemaal teken gevonden. Dus doe ik toch maar eens een controle voor ik in de douche stap. En ja hoor, ik hoor ook bij de gelukkigen. 😏 Andere jaren heb ik altijd een tekentang bij, dit jaar om ene of andere reden niet… Het beestje zit ook op zo’n plaats dat ik handen tekort heb om het eruit te krijgen. Dus eerst de tekentang ophalen bij Peter en Conny en dan kloppen bij Ria en Ed. Het wordt een ‘operatie’ van meer dan een kwartier om dat stomme beest uit mijn buik te krijgen. Dit wordt goed in het oog houden, want 1 keer lyme in je leven is genoeg. Behoorlijk moe van de warmte en drukte is het tijd om te gaan slapen. Morgen toch geen Nationaal Park (tickets zijn allemaal op). Dus dat wordt een dagje strand bij gebrek aan iets anders.