Maandelijks archief: april 2022

What else is new? Ook mijn laatste nacht wordt alweer een rot nacht. Laat ons hopen dat al mijn afgelopen slechte nachten een goeie invloed hebben om mijn slaap in het vliegtuig. 🤞🏻🤞🏻
Om half zeven loop ik al even naar beneden om Cecile uit te zwaaien. Zij gaat nog een dikke 6 weken door Amerika rondtrekken om dan samen met haar dochter naar huis te keren in mei. Toen waren ze met nog ééntje minder. Echt slapen zit er daarna niet meer in. Wordt dus nog wat Netflix kijken, inpakken en de laatste keer een verkoelende douche. Na het ontbijt nemen we nog afscheid van Rima. Ook zij heeft nog een avontuur voor de boeg, met een heuse wandeltocht in Amerika. Al de anderen reizen mee naar Amsterdam.

Het is vrijdagmiddag en net zoals bij het aankomen, is het een fameuze onderneming om op de luchthaven te geraken. Het is superdruk in het verkeer. Gelukkig hebben we alle tijd. Het is effe wachten om in te checken. Het is een heus gedoe met alle nodige papieren te tonen om te mogen vliegen. Covid pas, reispas, negatieve test,… En niet iedereen is zo goed voorbereid als ons… Gelukkig geraken we allemaal vlot ingecheckt en veilig door de douane. En dan kan het wachten beginnen. We lunchen nog met een hamburger (je weet nooit wat je op het vliegtuig krijgt) en dan is het rondlopen totdat het tijd is en onze laatste colones opdoen. Dat doe ik met een frappuccino van Starbucks. Heb ik weer ontdekt, lekker 😍😊😊

Voordat we naar Amsterdam vliegen, maken we nog een korte tussenstop in Liberia. We mogen het vliegtuig niet uit. En ik vlieg geen business zoals in het opgaan. Dus wordt zoveel mogelijk rek en strek werk in de hoop straks wat te kunnen slapen. ik heb in ieder geval pilletjes genomen om nooit meer wakker te worden… Maar helaas, dat heeft niet mogen baten. Ik slaap echt niet en loop bijna de ganse nacht rondjes in het vliegtuig. Mijn benen willen echt niet mee en kan niet blijven zitten. Laat ons dan ook nog eens vertraging hebben, dus we landen meer dan een half uur later dan gepland. Ik ben doodop en heb nog wel een trip te doen voordat ik thuis ben.

Nadat iedereen door de douane geraakt, is het wachten geblazen op de bagage. Gelukkig is het niet zo druk op Schiphol en hebben we al snel onze bagage. Tijd om afscheid te nemen. Het was alweer een fijne groep.
Samen met Mary, Cor en Ruben neem ik de trein richting Den Bosch. Was niet helemaal voorzien, want normaal ga ik altijd eerst een broodje halen met americain en rijd ik rustig in mijn eentje naar huis/Den Bosch. Nu heb ik nog even gezelschap. In het station van Den Bosch neem ik voor de laatste keer afscheid en rijdt de rest door naar hun eindbestemming. Ik stap over op de bus naar Empel. Rond 14u sta ik, na 3 weken, weer aan de deur bij Peggy. Mijn auto’tje is hier 3 weken op vakantie geweest. Nog even iets drinken en dan nog de final ride home. Tegen 17u ben ik moe, maar voldaan weer in mijn eigen stekje. Rugzak uitpakken, en dan zeteltje in. Normaal ga ik direct naar de frituur, maar deze keer toch niet. Niet alleen is de frituur dicht op zaterdag, ik heb ook echt geen zin om te eten. Dat gaat nog een paar dagen duren vrees ik. Net als het aanpassen aan het uurverschil van 7 uur.

De vakantie zit er weer op. Het was alweer een supermooie ervaring, met een mega fijne groep. Mijn stress was wederom nergens voor nodig. Ik weet het wel, maar toch. Altijd fijn om achteraf met een voldaan gevoel terug te kijken, op alweer een mooi stukje van de wereld, en een ervaring rijker. 🥰😎🤩

Laat de volgende bestemming en ervaring maar komen!!! 🥳🥳

Het was alweer geen goeie nacht, ondanks de airco. Om kwart na acht al uit mijn bed terwijl we eigenlijk konden uitslapen. Een aantal van de groep zijn er al op uitgetrokken. Samen met Cecile ga ik ontbijten op een plaats met geweldig uitzicht. Ongeveer de hele groep is er al langs geweest of zit er nog. Na de zoveelste eieren deze vakantie, kunnen we op pad. Vermits we niet naar het Nationaal Park kunnen, gaan we naar het strand. Er is één weg steil naar beneden. Het is ondanks het redelijk vroege uur al behoorlijk warm en we zoeken elk stukje schaduw op dat beschikbaar is op weg naar het strand. Onderweg komen we ook nog Kees en Yvonne tegen. Samen lopen we door tot op het strand. Daar komen we ook Cor en Mary tegen. We lopen nog een eindje verder tot aan een beach bar. Eerst even iets fris drinken. Op het strand is het zowaar nog warmer dan onderweg. Eens de dorst een beetje gelest, kunnen we gaan genieten van het water. Het zeewater is hier nog warmer dan de afgelopen dagen, maar het doet echt wel deugd. Ben deze vakantie meer in de zee gaan zwemmen dan de afgelopen vijf jaar denk ik. 😂😂

Rond 13u nemen we de bus terug naar ons hotel. Geweldige busdienst die ons afzet voor ons hotel. Vermits we onze bikini nog aan hebben, lopen we rechtstreeks door naar het zwembad. Nog even al het zand wegspoelen uit alle mogelijke gaatjes. Maar eigenlijk is het zwembad water gewoon te warm om je een beetje te kunnen afkoelen. We hebben deze middag nog niets gegeten, dus het wordt hoog tijd om de magen te vullen. Ik heb nog steeds niet mega veel honger, maar ik loop samen met Cecile naar de falafel bar. Daar komen we alweer Mary en Cor tegen. Ik hou het gewoon bij een cola terwijl de anderen genieten van een falafel lunch. Nadien is het tijd om nog een laatste keer de winkeltjes te doen en nog even langs de apotheker te lopen. De beten (mijn benen hebben precies de mazelen 😂🙈) jeuken voor zot en mijn medicatie is zo goed als op. Ook daar weer een misrekening (samen met de tekentang) in het aantal pilletjes dat ik mee moest nemen.

Deze avond is het ons eerste laatste avondmaal. Peter en Conny gaan morgen niet mee naar San José, dus dit is de laatste avond dat de volledige groep samen is. Het wordt het meest fancy restaurant van de vakantie en dat is ook duidelijk te zien aan de prijzen van de gerechten. Het is een BBQ restaurant dus er staat op het menu : vlees, vlees en nog eens vlees… en oh ja, ook wat vis….
Ilona heeft gisteren tijdens de busrit een liedje gemaakt over de vakantie, op de tonen van Vrolijke Vrolijke Vrienden. Als het een beetje rustiger is in het restaurant, is het tijd om de afscheidsspeeches te houden en om te zingen. De Nederlanders van de groep zijn al 2 dagen het melodietje aan het in oefenen, want zij kennen Nonkel Bob niet. Ilona neemt de stofes voor haar rekening en het refrein wordt door iedereen luid meegezongen. “In costa Rica is everything oke, we all are happy, walking our way” 🥳🥳🥳 Raffa is duidelijk ontroerd. Het wordt een fijne avond, met de laatste thuiskomst van de vakantie. Is voorbij half 11 tegen dat we in het hotel zijn. 😇

Na alweer een slechte nacht, van slechts een paar uur slaap, is het tijd om richting San José te vertrekken. Maar eerst nemen we afscheid van Conny en Peter. Zij reizen maandag door naar Guatemala voor de trouw van hun zoon.
Onderweg stoppen we bij de brug die beroemd is om zijn krokodillen die daar liggen te zonnen. Ik vind het niet zo spectaculair. Heb al grotere croc’s gezien dan deze. Daarna is het tijd om te lunchen. Aan de lunchplek is nog de laatste (mega) soevenier shop. Dus voor al wie nog cadeautjes nodig heeft, die ideale moment. De lunch zelf sla ik alweer over. Daarna de laatste kilometers in de bus. Rond 15u is de cirkel rond en staan we weer voor de deur bij ons eerste hotel. Waar alles begon zo’n 3 weken geleden. Voor mij is de cirkel helemaal rond, want heb ook nog eens dezelfde kamer als 3 weken geleden. 😊😊
Ik loop nog even naar de supermarkt voor mijn laatste shopping van de vakantie: koffie voor Kasia en alle mogelijke pikante sausjes voor Stijn. Nadien weer naar het hotel en stillaan beginnen inpakken. Om 17u moeten we allemaal paraat staan in de lobby van het hotel, want we moeten allemaal getest worden op Covid voordat we kunnen vliegen morgen. Gelukkig komt de dokter tot in het hotel en is alles op nog geen kwartier gefikst. Ik geloof nooit dat dat stokje ver genoeg in mijn neus is gestoken, maar 45 dollar later kunnen we alleen maar hopen op een positief resultaat, namelijk dat het negatief is 😄😄🙈

Daarna is het tijd voor ons 2de laatste avondmaal bij de Italiaan om de hoek. Het wordt een drukke avond in een kleine eetplaats en veel lawaai. Gelukkig komt al snel het nieuws dat iedereen negatief getest is, en iedereen mag dus mee naar huis vliegen. En zo komt er een einde aan onze laatste volledige vakantie dag… 🥲🥲

Onze laatste nacht in de jungle is geen al te beste nacht. Om half 9 staan we klaar voor vertrek. Eerst moet ons vervoer nog zien aan het strand te komen om onze bagage op te pikken. Met de wilde branding is dit geen sinecure en soms vrezen we dat we gaan moeten zwemmen. Het bootje wordt een paar keer bijna gegrepen door een golf. Effe allemaal ons hart vast houden… 🤞🏻
Maar na een paar pogingen is onze bagage aan boord en kunnen wij ook instappen. Wij weer terug naar het vaste land. Na een dik uur en half varen zien we terug de bewoonde wereld waar Andres ons staat op te wachten met de bus. Tegen 10 uur zijn we en route richting Manuel Antonio.

Onderweg maken we de gebruikelijke lunchstop en daarna kunnen we weer verder. Het landschap en de drukte verandert hoe dichterbij we bij ons hotel komen. Van de rust en stilte (op de papegaaien na) komen we nu in het gewessel en drukte van een toeristisch dorpje. Manuel Antonio is voor veel jonge toeristen en backpackers te place to be.
Als we rond 14u bij ons hotel komen, blijken de meeste kamers nog niet klaar te zijn. Gelukkig de mijne wel. En nog meer gelukkig, er is airco. Want met de drukte is ook de warmte in temperatuur gestegen. Snel onze bikini aan en het zwembad in. Het zwembad zelf is warmer dan de jacuzzi. Dus al snel zitten we met een heel aantal mensen gezellig in de jacuzzi. Niemand heeft veel zin om iets te doen, dus het wordt gewoon kletsen in het water.

Wanneer we redelijk verrimpeld zijn van het water, besluiten Cecile en ik toch maar eens op verkenning te gaan in het dorpje. De andere groep Nederlanders die ons al heel de reis achtervolgen, vonden het hier geweldig. Maar ofwel missen we iets, ofwel hebben die duidelijk overdreven. Veel vinden we niet en we zijn dus al snel weer terug in het hotel. Nog een poging doen tot schrijven en dan is het alweer etenstijd. Ik ben precies nog steeds overboefd en echt niet veel honger. Cecile en ik gaan bij een paar restaurants naar de kaart kijken, maar echt iets naar onze goesting vinden we niet. Ik ga dan toch maar naar het sportscafe, terwijl Cecile iets van de supermarkt gaat halen.

Deze namiddag had ik er al iets van gehoord en nu weer aan het tafel. Alle wandelaars van gisteren hebben bijna allemaal teken gevonden. Dus doe ik toch maar eens een controle voor ik in de douche stap. En ja hoor, ik hoor ook bij de gelukkigen. 😏 Andere jaren heb ik altijd een tekentang bij, dit jaar om ene of andere reden niet… Het beestje zit ook op zo’n plaats dat ik handen tekort heb om het eruit te krijgen. Dus eerst de tekentang ophalen bij Peter en Conny en dan kloppen bij Ria en Ed. Het wordt een ‘operatie’ van meer dan een kwartier om dat stomme beest uit mijn buik te krijgen. Dit wordt goed in het oog houden, want 1 keer lyme in je leven is genoeg. Behoorlijk moe van de warmte en drukte is het tijd om te gaan slapen. Morgen toch geen Nationaal Park (tickets zijn allemaal op). Dus dat wordt een dagje strand bij gebrek aan iets anders.