Lekker lang geslapen. Ondanks dat ik vroeger wakker ben, blijf ik toch wat langer liggen. Ik ga nog even tot aan de rivier, maar ondanks dat het nog niet echt laat is, is het al pokke warm. Dus toch maar terug mijn bikini aan en toch nog even het zwembad in. Heerlijk! Veel beter dan gisteren namiddag. 😄 Wordt dan wel een natte bikini in de rugzak.

Na een dik uur rijden, stoppen we voor de lunch. Ik heb een lekkere koffiekoek en een iced coffee (lekker). En in de tuin zitten een paar pappegaaien. Zo van die Jommeke papegaaien, groot en rood. Ze zijn niet echt heel wild. Denk dat ze hier al effe zitten. Na de lunch kunnen we verder naar ons hotel. Tegen half vier komen we aan in Monteverde waar we 3 nachten blijven. Nog even de was wegdoen en dan is het een beetje gezellig buurten met Cor en Mary. Ondertussen nog een beetje aan mijn blog werken. Om half zes verrekken we naar de night walk. Het is nu echt in het donker en niet zoals in Tortuguero waar er nog lantaarnpalen staan langs het pad. Heel veel dingen zien we niet. We zien wel wat insecten, een slang en wat vliegjes. Uiteindelijk zien we dan nog wel Samantha, de tarantula die al 25 jaar in dat bos woont. We zijn veel te laat in het restaurant. Waar er dan ook nog eens heel veel lawaai is. Tegen kwart na tien zijn we thuis. We zijn van heel de vakantie nog niet zo laat thuis geweest. 🤫🙃🤭

Vandaag is het een vrije dag. We hebben dan maar een excursie geboekt naar de hangbruggen. Ik ben niet zo scheutig om dat te doen wegens hoogtevrees. Maar het zouden vrij stabiele bruggen zijn. En op zich is het allemaal niet zo hoog of diep. Want je zit tussen de bomen. Het is dus niet zo steil naar beneden. 😊😅 Uiteindelijk blijkt dat het niet enkel de hangbruggen is, maar er hangt ook een wandeling aan vast. En die valt toch een beetje tegen. Het is een heel mooi bos, maar we zien niets spectaculairs. Op het einde van de wandeling is er nog kolibrie voederplaats. Hier kan je een poging doen om ze op de foto te zetten. Maar ze zijn ontzettend snel. Dus of er staat niets op je foto, of hij is bewogen. 🧐

Tegen 11 uur vertrekken we richting het ziplinen. Ik zou het heel graag doen, maar vrees dat helemaal geen goed plan is met hoogtevrees. Maar ik ga even informeren. En het blijkt dat je kan afhaken na zipline 2 en zipline 7. Er is dus een escape mogelijkheid en dat overtuigd me om het toch te doen. Ook Conny die nog twijfelde, gaat mee. Nadat we betaald hebben, en getekend dat het op eigen risico is, is het tijd om alles in de lockers te steken en ons harnas aan te doen. Ik word gevraagd of ik in de superman houding ga zippen. Nope, ik dacht het niet. Zal al blij zijn als ik de eerste overleef. 🥺😓 Na de instructies van hoe te ziplinen, kunnen we door naar het eerste platform. Het is er eentje van 38 m. Dat zou nog moeten lukken. En zo geschiedt het: marijke aan een katrol naar de overkant. Lukt nog wel. Weet alleen niet heel goed war ik met mijn handen moet doen. Maar we geraken er. 😅

Tijd voor nummer 2: weer van zelfde. Heel vriendelijke jongens op het platform, proberen me gerust te stellen. Hakuna matata. Maar dan ben ik niet helemaal van overtuigd. Ook nummer 2 overleef ik, maar wederom niet echt zoals het moet. Onderweg ben ik te draaien omdat ik iets verkeerd doe met mijn handen. 🤷🏼‍♀️ Maar misschien baart oefening kunst. Dus ik stap er nog niet uit. We zien wel wat de komende vijf ziplines zijn. Ze worden iedere keer een beetje langer en sneller. En iedere keer geraak ik wel aan de overkant, maar echt genieten doe ik niet. Is vol spanning dat ik iedere keer de oversteek maak. Als ik op het 7de platform aankom, zie ik al direct wat er voor de volgende te wachten sta. Een redelijk lange en je ziet alleen lucht, dus hoog. De beslissing is snel gemaakt, ik ga niet verder. Bij die laatste ben ik ook bijna mijn vingers kwijt omdat ik mijn handen verkeerd zet. Dus het wordt gevaarlijk als ik doorga. Ook Ruben en Conny stoppen ermee. Het zijn de “oudjes” die wel doorgaan. En die doen zelfs de langste van 1,5 km in superman style. Maw op hun buik. Alleen maar diep respect. 😀😀😀 Een uurtje later is de groep weer compleet en worden we terug in het dorp afgezet. Nog wat eten en dan kunnen we de klim weer aanvatten naar ons hotel. Ja, Costa Rica is niet vlak… Nog even de verhalen delen met de rest en we zijn klaar om bij de italiaan te gaan eten.

Onze laatste dag in Monteverde gaan we het nationaal park in. Op zoek naar de Quetzal. Een uiterst moeilijke zoektocht naar de beroemde vogel. Dat is ook duidelijk te zien aan het tempo van de wandeling. We gaan niet vooruit. En ik blijf dan ook vrij snel achter. Het laatste punt naar het uitkijkpunt is behoorlijk steil. Cecile en ik komen als laatste aan bij de mirador. Tegen dat we er goed en wel zijn, begint de groep alweer aan de afdaling. Cecile en ik lopen nog effe met Tino mee, maar stoppen dan even om een foto te maken. En opeens is de groep weg. Geen idee naar waar. Er staat ook niemand ons op te wachten bij het kruispunt, en dus weten we ook niet welk pad we moeten nemen. We nemen dan maar hetzelfde pad terug, en lopen behoorlijk hard om de groep in te halen. Maar al snel hebben we door dat ze niet hetzelfde pad aan het lopen zijn dan wij. We bekijken nog even de andere routes en proberen nog een andere in de hoop iedereen tegen te komen. Niet dus. 🤷🏼‍♀️

Als we aan de uitgang komen, checken we even of iemand achter ons heeft gevraagd en of er een groep is gepasseerd. Blijkbaar niet. Dus we ilaten een boodschap achter dat we nog leven 😊 We lopen dan nog maar een andere route. En dan gebeurt het. We passeren een groep met gids die de quetzal gespot hebben. We lopen even mee, en kunnen dan via de telescoop een foto maken en kijken. We zijn helemaal door het dolle heen. Laat nu de groep hem niet gezien hebben. 🙈😍🤭 Wanneer we weer aan de uitgang komen, heeft er nog steeds niemand achter ons gevraagd. We gaan er dan maar vanuit dat ze nog in het park zijn. We zetten ons dan maar in het restaurant vlak tegenover de uitgang, dat we zien komen. We hebben even wifi en dan blijkt dat onze bus binnen 2 minuten vertrekt. Dus ze zijn wel uit het park. Wij ons haasten naar de kolibrie tuin waar blijkbaar iedereen is. En daar blijkt dat niemand ons gemist heeft. Niemand had door dat er 2 mensen ontbraken. Ja, daar sta je dan…. 😢🤷🏼‍♀️ Maaaaaaar ze hebben de quetzal niet gezien. Dat verzacht ons leed toch wel een beetje. We gaan dan maar onder ons iets eten, nog naar de kolibrie tuin en dan met de bus naar huis. En daar blijkt nogmaals dat niemand ons gemist heeft 🤯🤫😢

Nog wat tetteren, schrijven en weer eten. Dan zit onze laatste dag in Montverde erop. We kunnen weer verder naar onze volgende bestemming.