In alle vroegte staan we alweer paraat om naar onze volgende bestemming te rijden : San Gerardo de Dota. Dit is ook de langste reisdag van de vakantie. Om half acht zijn we op pad. Zoals altijd rijden we aan 1 stuk door. Ik moet na een uur al plassen, maar er wordt niet gestopt. En dan staan we ook nog eens in de file… Ondanks dat ik dorst heb, durf ik niet meer te drinken, want weet niet hoe ver het nog is. Gelukkig moeten er nog een aantal dringend, dus dik tegen Raffa zijn goesting stoppen we snel bij de mc donalds voor diegenen die het niet meer kunnen ophouden. Pijoe, dat lucht op… 😅😅

We stoppen onderweg nog voor de lunch en tegen 15u zijn we dan eindelijk in het hotel. Mooie huisjes aan een vijvertje. Helaas is er iets met de single kamers en wij moeten dus verkassen naar een ander hotel een beetje verderop. Volgens Raffa is het maar een paar 100 m, maar dat blijkt al eerder een dikke kilometer te zijn. En zoals gezegd: Costa Rica is niet vlak 🤪😓 Het zijn mooie kamers, maar is toch niet helemaal evenwaardig aan het andere. Omdat we moesten verhuizen, krijgen we deze avond wel een gratis diner aangeboden. Is toch al iets.

Ik dacht dat er nog een georganiseerde wandeling op het programma stond om de quetzal te spotten. Maar heb ik blijkbaar verkeerd verstaan. We lopen met de singles dan maar even naar de waterval. De afstand is weer Raffa afstand en tijd. 🙂🥴 Ondanks de hoogte, is het toch warm als je aan het wandelen bent. En dat zullen we ook daarna geweten hebben. Om die heuvelweg opnieuw te moeten doen om te gaan eten, besluiten we maar direct na de wandeling door te lopen naar het andere hotel voor het diner. Maar het koelt snel af en dan met een bezweet tshirt, wordt het al snel te koud. Is dus met onze dikke pull en regenjas (bij gebrek aan een andere jas) aan tafel. Ze serveren gelukkig soep, dus we kunnen toch een beetje opwarmen…

Na het eten lopen we met ons 4 terug naar ons hotel. En van de wandeling zelf krijg je het ook wel warm. Morgen gaan ze om half zes al op zoek naar de quetzal. Maar die afspraak sla ik toch maar even over. Ik heb hem al gezien en op foto. Dus morgen uitslapen. Nog een extra donsdeken voor de kou en we kunnen er weer tegen voor de nacht… 😴

Het was op zich wel een goeie nacht. Was wel fijn van eens terug onder de donsdekens te liggen, ipv onder een laken en de ventilator op de hoogste stand. Deze morgen staat er niets gepland en we vertrekken pas om 10u. Dus lekker uitslapen (lees : om 8uur ontbijt) en nog wat kolibries proberen op de foto te zetten. En dan kunnen we naar een van de laatste bestemmingen vertrekken. Nog even de rest van de groep oppikken in het andere hotel en we zijn weg.

We moeten van bijna 3000 m ( op zijn hoogst) afdalen naar zeeniveau. Is een behoorlijke tocht, zeker het eerste stuk. De wegen zijn hier niet allemaal gemaakt op een autobus formaat. Maar Andres is een heel goede chauffeur en brengt ons veilig naar beneden.

Doordat we achter zo’n Amerikaanse monstertruck hangen, en dus niet kunnen inhalen, komen we veel later aan op de lunchplek dan gepland. Heb eigenlijk helemaal geen honger, maar neem dan toch een bord frit. Je weet nooit wat er nog komt. Naast het restaurant zit nog een supermarkt en daar kunnen we dan nog wat water kopen, en uiteraard een ijsje 🤫🤭😊

Nog een klein uurtje rijden naar het hotel. Je vraagt je soms of waar we het gaan zoeken. Maar het is een super mooie locatie. Een tentenkamp midden in de jungle. Hier moet ik normaal een tent delen, want er is geen mogelijkheid tot een 1 persoons kamer. Maar Rima is zo vriendelijk van bij haar ouders te slapen ( alle kamers hebben hier altijd meer dan 1 bed) en zo dus heb ik een tent voor mezelf. Bij een volle groep, moesten er een aantal kamers gebruikt worden in het hoofdgebouw, geen tent dus. Ik stel Cecile toch voor dat ze in de tent mag komen slapen, maar ze blijft toch in de kamer die haar werd toegewezen. Dus toch een kamer alleen, zijnde een grote safari tent voor mij alleen. Was alweer een tijdje geleden dat ik nog in zo’n tent heb geslapen. Het heeft wel iets 😊

Het is echt mega warm en vochtig, eigenlijk geen weer om iets te doen. Toch lopen Ruben, Cecile en ik nog even naar de waterval, een eindje verderop. Gelukkig niet te ver, maar nog eens : Costa Rica is niet plat 😅

De rest van de dag doen we niets meer buiten zweten. Ik sla het avond eten over, ben echt overboefd. Heb effe geen zin meer in eten.

Dan maar effe aan de blog schrijven en dan kunnen wede warme safari tent trotseren. Morgenochtend is er niets gepland. In de namiddag gaan we naar het strand en de zonsondergang. Ben benieuwd 😎😎😊