Maandelijks archief: maart 2022

Na een niet al te beste nacht in mijn tent, is het tijd om mijn rugzak te maken. We gaan 3 dagen de jungle in en kunnen onze grote bagage niet meenemen. Wordt dus een “dagrugzak” maken voor ” dagen. Het wordt alleen maar warmer, dus is niet evident om licht te pakken.

Het is een dikke 2 uur rijden naar het dorpje Sierpe. Vanaf hier gaan we de boot op naar onze locatie. Het is half elf als we daar aankomen. Het is op zich te vroeg (mag vanaf 11 uur), maar het is het weer om een ijsje te eten. Dus dat doen we dan ook. Ik ben zeker niet de enige ☺️ We nemen voor 3 dagen afscheid van Andres en stappen de boot op. De speedboot brengt ons via mangroves naar de open zee. Vandaaruit is het nog een dik half uur over de zee. Waar we dan toekomen, is straffer dan wat we hadden durven verwachten.

Het is echt een expeditie robinson strand. Het is te mooi voor woorden. De zee is te wild voor de ingang van het hotel, dus we worden een beetje verder op het strand afgezet. Het is een wet landing ☺️ Gelukkig heb ik slippers gevonden een paar dagen geleden. Na een dikke 10 minuten wandelen over het geweldige strand met palmbomen, komen we aan bij onze lodge. Het bestaat allemaal uit kleine huisjes. Ik “woon” boven cecile voor de komende dagen, en kijk uit op de zee. Zalig, basic, maar zalig. Ook hier geen echte ramen, maar gewoon kippengaas. En slechts 1 stopcontact voor de ventilator. 😁 Vermits er geen bewoonde wereld in de buurt is, is het hier lokaal eten in de lodge. Om 13u zitten we alweer aan tafel. In tegenstelling tot de vorige keer, is het deze keer geen buffet vorm. Het is eten wat de pot schaft. Wordt nog spannend in mijn geval 😂 Deze middag valt het mee. Het is alweer rijst 🙈

De rest van de namiddag staat er niets meer gepland. Het is alweer behoorlijk warm. Tel daar de nabijheid van de zee bij, en je weet al wat onze tijdverdrijf wordt deze namiddag. Inderdaad, genieten van het zalige water en de schitterende omgeving. Regelmatig vliegt de Costa Ricaanse luchtmacht over (lees een vlucht pelikanen), de ara’s (lees Jommeke’s papegaaien) vliegen ons rond de oren. En daarnaast nog allerlei andere vogeltjes en beestjes.
Na een douche om het zand uit alle gaatjes te wassen, nog een beetje netflixen. En dan is het tijd om terug naar het strand te gaan en een hangmat op te zoeken voor de zonsondergang. Het is helemaal niet bewolkt, dus het wordt alweer een sprookje. 😍 Om zeven uur is het alweer etenstijd en dan zit onze eerste jungle dag erop.

Op onze 2de jungle dag staat het snorkelen op het programma. Met een deel van de groep stappen we terug de boot op en varen een dik half uur naar het eilandje Isla del Cano. Hier is het duidelijker veel drukker qua toeristen. Er liggen meerdere bootjes voor anker. We gaan niet tot op het strand om vandaaruit te vertrekken. Maar het is beginnen van op de boot. Benen overboord en springen. ☺️
We moeten allemaal een zwemvest aan, zodat de achtergebleven kapitein ons in het oog kan houden. Het maakt het ook een stuk makkelijker voor het snorkelen op zee. Je blijft gewoon drijven en moet enkel maar in het water kijken en blijven ademen. Tijdens de eerste 45 minuten zien we een paar schildpadden, waarvan er eentje in het midden van onze groep naar boven komt. Als één van de enige van onze groep zie ik ook de witpunthaai. 😁 En uiteraard een hele hoop vissen. Echt veel meer dan de vorige snorkel momenten (behalve op de Galapagos natuurlijk 😄) En ze zwemmen ook redelijk dichtbij.
Na 45 minuten is het een gevecht met de boot en de zee, om weer aan boord te komen. We varen even naar het strand om wat te drinken en fruit te eten. Daarna kan wie wil, nog een 2de duik maken. Dat laten we ons geen 2 keer zeggen. We zien geen spectaculaire dingen meer. Na alweer 45 minuten in het water, is het weer de boot in en terug naar de lodge. Het middageten staat al op ons te wachten.

Na alweer een deugddoende maaltijd, staat er niets op de planning deze namiddag. We herhalen onze bezigheid van gisteren. Gewoon genieten van onze prachtige locatie en het heerlijke water. Ik ben normaal geen strand mens, maar is toch een zalige bezigheid hier. 😁 We zijn weer op tijd in de hangmat om te genieten van de zonsondergang. Het is bewolkter dan gisteren, maar dat kan ons niet veel schelen. Gewoon genieten van het moment!!
Die avond komt mijn vrees uit: vissoep en daarna vis met rijst en bonen. Gelukkig heb ik de afgelopen dagen al meer dan voorraad aangelegd, dus kan wel verder met wat minder eten deze avond.
Er is hier totaal geen bereik, maar wifi is er wel. Dus nog even wat kijken wat er in de wereld gebeurt, en dan kunnen we weer ons (harde) bed opzoeken. 😴🥱

Op onze laatste volledige dag in de jungle, staat er een wandeling op het programma in Corcovado National Park. Vermits het snel heel warm is, en behoorlijk vochtig, gaan we al om 7 uur op pad. Uiteraard eerst een wandeling over het strand naar een plek waar de zee wat rustiger is voor de boot. Op een dikke tien minuten zijn we bij de ingang van het Nationaal Park. Het eerste deel van de wandeling doe ik mee. Maar heb ontzettende rugpijn van de harde bedden van de afgelopen dagen en de schokken op de boot van de afgelopen dagen. Daarbij komt dat we 3 stappen doen en dan weer stilstaan. Is echt een hel voor de rug. Heel veel zien we ook niet. Buiten 2 vogeltjes ergens in het bos, waar we dan een half uur staan op te kijken, maar eigenlijk weinig zien. Dan keren we terug naar de verzamelplaats om wat te drinken en te eten en dan is het tijd voor het 2de deel van de wandeling. Ik heb het een beetje gehad, en sla het 2de deel over. Ik blijf gewoon op mijn gemak bij de verzamelplaats. Ik loop wat over het strand en heb een heel fijne tijd. De ara’s zitten hier gewoon in de boom, en op een hoogte die toch nog op de foto is te zetten.

Als ik op een boomstronk van de zee zit te genieten, hoor ik achter mij in het struikgewas iets ritselen. Daar ligt iets over het zand te rollebollen, maar kan niet zien wat het is. Het blijken 2 miereneters te zijn, die aan het rollebollen, of aan het vechten zijn. Het is een mooi spektakel. Uiteindelijk kruipen ze allebei de boom in, nog steeds aan het rollebollen. Eentje valt plat naar beneden op het zand, de andere blijft aan één poot hangen aan de tak. Laat de foto’s maar rollen. En laat de anderen maar gaan wandelen 🙈
Onder een boom zit ook nog een dinosaurus hagedis. Is waarschijnlijk niet de originele naam, maar hij lijkt er gewoon op 😄😄
Als de rest terug is, kunnen we weer de boot op naar onze lodge. De rest van de dag is hetzelfde als de afgelopen dagen. We zijn net op tijd terug voor de lunch. En de rest van de tijd is het chillen, zwemmen en op tijd in de hangmat liggen voor de zonsondergang. Alweer een moment om te genieten. ❤️

Morgen zit onze tijd in de jungle erop en varen we weer naar de bewoonde wereld. En gaan vandaar naar onze op één na laatste bestemming van de reis : Manuel Antonio.

Op zich nog een redelijke nacht achter de rug. Om 8u ontbijt en het is al behoorlijk warm. Het is te warm om iets te doen. Dus het blijft voorlopig bij wat internetten en chillen. Ik loop even naar een tuintje verderop waar er een hoop vlinders en vogels zouden zitten. Maar ik ben redelijk snel terug. Niet veel te zien en behoorlijk warm. Om een beetje af te koelen lopen we terug naar de waterval van gisteren. Het water is heerlijk. Is effe fris als je erin komt, maar daarna is het zalig ☺️ Het is behoorlijk druk, zowel mensen van onze groep als lokale mensen.

Als onze body temperatuur wat gezakt is, lopen we terug naar de lodge. We hebben nog tijd om wat te chillen voordat we naar het strand gaan deze namiddag. Dus nog wat tijd om te schrijven en te genieten van de omgeving.
Om 15u staat de bus ons weer op te wachten om ons naar het strand te brengen. De rest van de namiddag staat er alleen maar genieten op het programma. Het water van de zee is heerlijk. Het water is wel degelijk even zout als bij ons. 😂 Wat zwemmen, wat opdrogen, wat zwemmen. Zo komen we de namiddag wel door. Nog even de zonsondergang mee pikken en dan kunnen we lekker gaan eten. De zonsondergang is niet op de foto te krijgen zoals het er echt uitziet. Jammer, maar het staat op ons netvlies gebrand.

We zijn redelijk vroeg in de lodge. Morgenvroeg vertrekken we voor 3 dagen naar de jungle. Het is een beetje te donker om nog mijn rugzak te maken, dus kruip dan maar op tijd in mijn bed. Ondanks de ramen van kippegaas, is het behoorlijk warm in de tent. Hopelijk kunnen we toch een beetje slapen…

In alle vroegte staan we alweer paraat om naar onze volgende bestemming te rijden : San Gerardo de Dota. Dit is ook de langste reisdag van de vakantie. Om half acht zijn we op pad. Zoals altijd rijden we aan 1 stuk door. Ik moet na een uur al plassen, maar er wordt niet gestopt. En dan staan we ook nog eens in de file… Ondanks dat ik dorst heb, durf ik niet meer te drinken, want weet niet hoe ver het nog is. Gelukkig moeten er nog een aantal dringend, dus dik tegen Raffa zijn goesting stoppen we snel bij de mc donalds voor diegenen die het niet meer kunnen ophouden. Pijoe, dat lucht op… 😅😅

We stoppen onderweg nog voor de lunch en tegen 15u zijn we dan eindelijk in het hotel. Mooie huisjes aan een vijvertje. Helaas is er iets met de single kamers en wij moeten dus verkassen naar een ander hotel een beetje verderop. Volgens Raffa is het maar een paar 100 m, maar dat blijkt al eerder een dikke kilometer te zijn. En zoals gezegd: Costa Rica is niet vlak 🤪😓 Het zijn mooie kamers, maar is toch niet helemaal evenwaardig aan het andere. Omdat we moesten verhuizen, krijgen we deze avond wel een gratis diner aangeboden. Is toch al iets.

Ik dacht dat er nog een georganiseerde wandeling op het programma stond om de quetzal te spotten. Maar heb ik blijkbaar verkeerd verstaan. We lopen met de singles dan maar even naar de waterval. De afstand is weer Raffa afstand en tijd. 🙂🥴 Ondanks de hoogte, is het toch warm als je aan het wandelen bent. En dat zullen we ook daarna geweten hebben. Om die heuvelweg opnieuw te moeten doen om te gaan eten, besluiten we maar direct na de wandeling door te lopen naar het andere hotel voor het diner. Maar het koelt snel af en dan met een bezweet tshirt, wordt het al snel te koud. Is dus met onze dikke pull en regenjas (bij gebrek aan een andere jas) aan tafel. Ze serveren gelukkig soep, dus we kunnen toch een beetje opwarmen…

Na het eten lopen we met ons 4 terug naar ons hotel. En van de wandeling zelf krijg je het ook wel warm. Morgen gaan ze om half zes al op zoek naar de quetzal. Maar die afspraak sla ik toch maar even over. Ik heb hem al gezien en op foto. Dus morgen uitslapen. Nog een extra donsdeken voor de kou en we kunnen er weer tegen voor de nacht… 😴

Het was op zich wel een goeie nacht. Was wel fijn van eens terug onder de donsdekens te liggen, ipv onder een laken en de ventilator op de hoogste stand. Deze morgen staat er niets gepland en we vertrekken pas om 10u. Dus lekker uitslapen (lees : om 8uur ontbijt) en nog wat kolibries proberen op de foto te zetten. En dan kunnen we naar een van de laatste bestemmingen vertrekken. Nog even de rest van de groep oppikken in het andere hotel en we zijn weg.

We moeten van bijna 3000 m ( op zijn hoogst) afdalen naar zeeniveau. Is een behoorlijke tocht, zeker het eerste stuk. De wegen zijn hier niet allemaal gemaakt op een autobus formaat. Maar Andres is een heel goede chauffeur en brengt ons veilig naar beneden.

Doordat we achter zo’n Amerikaanse monstertruck hangen, en dus niet kunnen inhalen, komen we veel later aan op de lunchplek dan gepland. Heb eigenlijk helemaal geen honger, maar neem dan toch een bord frit. Je weet nooit wat er nog komt. Naast het restaurant zit nog een supermarkt en daar kunnen we dan nog wat water kopen, en uiteraard een ijsje 🤫🤭😊

Nog een klein uurtje rijden naar het hotel. Je vraagt je soms of waar we het gaan zoeken. Maar het is een super mooie locatie. Een tentenkamp midden in de jungle. Hier moet ik normaal een tent delen, want er is geen mogelijkheid tot een 1 persoons kamer. Maar Rima is zo vriendelijk van bij haar ouders te slapen ( alle kamers hebben hier altijd meer dan 1 bed) en zo dus heb ik een tent voor mezelf. Bij een volle groep, moesten er een aantal kamers gebruikt worden in het hoofdgebouw, geen tent dus. Ik stel Cecile toch voor dat ze in de tent mag komen slapen, maar ze blijft toch in de kamer die haar werd toegewezen. Dus toch een kamer alleen, zijnde een grote safari tent voor mij alleen. Was alweer een tijdje geleden dat ik nog in zo’n tent heb geslapen. Het heeft wel iets 😊

Het is echt mega warm en vochtig, eigenlijk geen weer om iets te doen. Toch lopen Ruben, Cecile en ik nog even naar de waterval, een eindje verderop. Gelukkig niet te ver, maar nog eens : Costa Rica is niet plat 😅

De rest van de dag doen we niets meer buiten zweten. Ik sla het avond eten over, ben echt overboefd. Heb effe geen zin meer in eten.

Dan maar effe aan de blog schrijven en dan kunnen wede warme safari tent trotseren. Morgenochtend is er niets gepland. In de namiddag gaan we naar het strand en de zonsondergang. Ben benieuwd 😎😎😊

Lekker lang geslapen. Ondanks dat ik vroeger wakker ben, blijf ik toch wat langer liggen. Ik ga nog even tot aan de rivier, maar ondanks dat het nog niet echt laat is, is het al pokke warm. Dus toch maar terug mijn bikini aan en toch nog even het zwembad in. Heerlijk! Veel beter dan gisteren namiddag. 😄 Wordt dan wel een natte bikini in de rugzak.

Na een dik uur rijden, stoppen we voor de lunch. Ik heb een lekkere koffiekoek en een iced coffee (lekker). En in de tuin zitten een paar pappegaaien. Zo van die Jommeke papegaaien, groot en rood. Ze zijn niet echt heel wild. Denk dat ze hier al effe zitten. Na de lunch kunnen we verder naar ons hotel. Tegen half vier komen we aan in Monteverde waar we 3 nachten blijven. Nog even de was wegdoen en dan is het een beetje gezellig buurten met Cor en Mary. Ondertussen nog een beetje aan mijn blog werken. Om half zes verrekken we naar de night walk. Het is nu echt in het donker en niet zoals in Tortuguero waar er nog lantaarnpalen staan langs het pad. Heel veel dingen zien we niet. We zien wel wat insecten, een slang en wat vliegjes. Uiteindelijk zien we dan nog wel Samantha, de tarantula die al 25 jaar in dat bos woont. We zijn veel te laat in het restaurant. Waar er dan ook nog eens heel veel lawaai is. Tegen kwart na tien zijn we thuis. We zijn van heel de vakantie nog niet zo laat thuis geweest. 🤫🙃🤭

Vandaag is het een vrije dag. We hebben dan maar een excursie geboekt naar de hangbruggen. Ik ben niet zo scheutig om dat te doen wegens hoogtevrees. Maar het zouden vrij stabiele bruggen zijn. En op zich is het allemaal niet zo hoog of diep. Want je zit tussen de bomen. Het is dus niet zo steil naar beneden. 😊😅 Uiteindelijk blijkt dat het niet enkel de hangbruggen is, maar er hangt ook een wandeling aan vast. En die valt toch een beetje tegen. Het is een heel mooi bos, maar we zien niets spectaculairs. Op het einde van de wandeling is er nog kolibrie voederplaats. Hier kan je een poging doen om ze op de foto te zetten. Maar ze zijn ontzettend snel. Dus of er staat niets op je foto, of hij is bewogen. 🧐

Tegen 11 uur vertrekken we richting het ziplinen. Ik zou het heel graag doen, maar vrees dat helemaal geen goed plan is met hoogtevrees. Maar ik ga even informeren. En het blijkt dat je kan afhaken na zipline 2 en zipline 7. Er is dus een escape mogelijkheid en dat overtuigd me om het toch te doen. Ook Conny die nog twijfelde, gaat mee. Nadat we betaald hebben, en getekend dat het op eigen risico is, is het tijd om alles in de lockers te steken en ons harnas aan te doen. Ik word gevraagd of ik in de superman houding ga zippen. Nope, ik dacht het niet. Zal al blij zijn als ik de eerste overleef. 🥺😓 Na de instructies van hoe te ziplinen, kunnen we door naar het eerste platform. Het is er eentje van 38 m. Dat zou nog moeten lukken. En zo geschiedt het: marijke aan een katrol naar de overkant. Lukt nog wel. Weet alleen niet heel goed war ik met mijn handen moet doen. Maar we geraken er. 😅

Tijd voor nummer 2: weer van zelfde. Heel vriendelijke jongens op het platform, proberen me gerust te stellen. Hakuna matata. Maar dan ben ik niet helemaal van overtuigd. Ook nummer 2 overleef ik, maar wederom niet echt zoals het moet. Onderweg ben ik te draaien omdat ik iets verkeerd doe met mijn handen. 🤷🏼‍♀️ Maar misschien baart oefening kunst. Dus ik stap er nog niet uit. We zien wel wat de komende vijf ziplines zijn. Ze worden iedere keer een beetje langer en sneller. En iedere keer geraak ik wel aan de overkant, maar echt genieten doe ik niet. Is vol spanning dat ik iedere keer de oversteek maak. Als ik op het 7de platform aankom, zie ik al direct wat er voor de volgende te wachten sta. Een redelijk lange en je ziet alleen lucht, dus hoog. De beslissing is snel gemaakt, ik ga niet verder. Bij die laatste ben ik ook bijna mijn vingers kwijt omdat ik mijn handen verkeerd zet. Dus het wordt gevaarlijk als ik doorga. Ook Ruben en Conny stoppen ermee. Het zijn de “oudjes” die wel doorgaan. En die doen zelfs de langste van 1,5 km in superman style. Maw op hun buik. Alleen maar diep respect. 😀😀😀 Een uurtje later is de groep weer compleet en worden we terug in het dorp afgezet. Nog wat eten en dan kunnen we de klim weer aanvatten naar ons hotel. Ja, Costa Rica is niet vlak… Nog even de verhalen delen met de rest en we zijn klaar om bij de italiaan te gaan eten.

Onze laatste dag in Monteverde gaan we het nationaal park in. Op zoek naar de Quetzal. Een uiterst moeilijke zoektocht naar de beroemde vogel. Dat is ook duidelijk te zien aan het tempo van de wandeling. We gaan niet vooruit. En ik blijf dan ook vrij snel achter. Het laatste punt naar het uitkijkpunt is behoorlijk steil. Cecile en ik komen als laatste aan bij de mirador. Tegen dat we er goed en wel zijn, begint de groep alweer aan de afdaling. Cecile en ik lopen nog effe met Tino mee, maar stoppen dan even om een foto te maken. En opeens is de groep weg. Geen idee naar waar. Er staat ook niemand ons op te wachten bij het kruispunt, en dus weten we ook niet welk pad we moeten nemen. We nemen dan maar hetzelfde pad terug, en lopen behoorlijk hard om de groep in te halen. Maar al snel hebben we door dat ze niet hetzelfde pad aan het lopen zijn dan wij. We bekijken nog even de andere routes en proberen nog een andere in de hoop iedereen tegen te komen. Niet dus. 🤷🏼‍♀️

Als we aan de uitgang komen, checken we even of iemand achter ons heeft gevraagd en of er een groep is gepasseerd. Blijkbaar niet. Dus we ilaten een boodschap achter dat we nog leven 😊 We lopen dan nog maar een andere route. En dan gebeurt het. We passeren een groep met gids die de quetzal gespot hebben. We lopen even mee, en kunnen dan via de telescoop een foto maken en kijken. We zijn helemaal door het dolle heen. Laat nu de groep hem niet gezien hebben. 🙈😍🤭 Wanneer we weer aan de uitgang komen, heeft er nog steeds niemand achter ons gevraagd. We gaan er dan maar vanuit dat ze nog in het park zijn. We zetten ons dan maar in het restaurant vlak tegenover de uitgang, dat we zien komen. We hebben even wifi en dan blijkt dat onze bus binnen 2 minuten vertrekt. Dus ze zijn wel uit het park. Wij ons haasten naar de kolibrie tuin waar blijkbaar iedereen is. En daar blijkt dat niemand ons gemist heeft. Niemand had door dat er 2 mensen ontbraken. Ja, daar sta je dan…. 😢🤷🏼‍♀️ Maaaaaaar ze hebben de quetzal niet gezien. Dat verzacht ons leed toch wel een beetje. We gaan dan maar onder ons iets eten, nog naar de kolibrie tuin en dan met de bus naar huis. En daar blijkt nogmaals dat niemand ons gemist heeft 🤯🤫😢

Nog wat tetteren, schrijven en weer eten. Dan zit onze laatste dag in Montverde erop. We kunnen weer verder naar onze volgende bestemming.

Het is de ganse nacht blijven regenen en we gaan ook met regen weg. Om 8 uur stappen we in de boot om terug te varen naar de bus. Met al de regen staat de rivier wel ietsjes hoger, wat het varen wel ten goede komt. Tegen kwart voor tien zijn we weer aan de bus. Nog snel een sanitaire stop en we kunnen op weg naar La Fortuna. Daar komen we aan tegen 13u en het weer is er niet beter op geworden met de kilometers die we gedaan hebben. We hebben een uurtje om iets te vinden om te eten en dan kunnen we inchecken in het hotel. Deze namiddag staat er een wandeling op het programma. Maar met dit zeikweer heb ik eigenlijk helemaal geen zin om te wandelen en waarschijnlijk niets te zien.

Gelukkig ligt onze excursie daarna ook op de weg, namelijk de hot springs. Ilona heeft ook niet veel zin om te wandelen en komt met het lumineuze plan dat ze ons al kunnen droppen in de hotsprings en dat de rest dan na de wandeling ook naar daar komt. Zo gezegd, zo gedaan. Ilona, Cor en ik worden tegen 3 uur in de hot springs gedropt en de rest door naar de wandeling.

Het water is heerlijk. Ik heb helemaal geen spijt dat ik niet ben gaan wandelen. Het is ook goed water, want ik verrimpel zo goed als niet. Dat is in België wel anders als ik te lang in bad zit. 😂 Er valt ook geen druppel regen. Ideaal!!! 😍 Tegen zes uur zijn de anderen terug van de wandeling. En dan wordt het nog meer duidelijk dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ze hebben niets gezien, en zijn uitgeregend 🙈🙈 Na vier uur in het water ben ik toch een beetje verrimpeld en beetje uitgedroogd denk ik. Dus is tijd om te douchen en om te kleden. Ondertussen is het ook beginnen regenen. Hoeveel chance kan ne mens hebben?? 🤷🏼‍♀️ We hebben avond eten bij de hotsprings en dan kunnen we naar huis. En het blijft regenen. Hopelijk stopt het nog wel eens. Want morgen staat een van de hoogtepunten van de reis op het programma : de Canon Negro. En dat is niets als het regent. 😓

Het heeft de hele nacht nog geregend. Ik heb er geen goed oog op. Om half acht worden we opgehaald door Darren, onze gids voor vandaag. Het is nog een eindje rijden om bij de rivier te komen, en hoe verder we rijden, hoe harder de lucht opklaart. Onderweg stoppen we nog voor een sanitaire stop en een boom vol met hagedissen. De eerste foto’s van de dag zijn een feit. 😍 Daarna kunnen we weer verder, en de zon komt er zowaar door. Niemand die dat had kunnen denken. Tegen we aan de boot zijn, die zowiezo wel overdekt is, hebben we bijna volledige blauwe lucht. Onze dag kan niet meer stuk.

De boot is ook groot genoeg waardoor iedereen aan “het raam” kan zitten, en rondlopen. Ideaal dus. Door de ligging van de rivier zijn er behoorlijk veel beestjes te spotten. We zien een heleboel vogels en hagedissen. En ze zijn deze keer wel te vinden. Darren heeft een laser waardoor hij kan aanwijzen naar waar je moet kijken. ik zie dus deze keer wel wat ik moet zien, in tegenstelling tot in Tortuguero. 😅 We zien ook de Jesus Christ hagedis. Als je hem ziet op een tak en je doet hem schrikken, dan loopt hij over het water. Heel grappig om te zien. We zien ook nog een hoop kaaimannen en brulapen. Onderweg krijgen we ook lunch op de boot. Ik eet (uiteraard) alleen maar de rijst en de salade. Als we terugvaren aan een iets hoger tempodan we gekomen zijn, is het duidelijk dat we eigenlijk helemaal zoveel afstand niet hebben afgelegd. Maar hebben superveel gezien. Eens terug aan de bus, maken we nog even een sanitaire stop en kunnen terug op weg naar La Fortuna. En zowaar, hoe dichter we bij ons hotel komen, hoe donkerder het werd. En tegen dat we in ons hotel waren, regent het weer voor de rest van de avond en nacht. Nog even gaan eten en dan kunnen we weer naar bed. 😴

De volgende dag vertrekken we om half acht naar Rincon de la Vieja. Het is een behoorlijke rit dus om tijd te besparen stoppen we onderweg voor een sandwish op te pikken. En kunnen we weer door naar het Nationaal Park. Eerst doen we een picknick en dan gaan we wandelen. Het is een aardige wandeling van een uur of 2. Onderweg komen we wat vulkanische plekken tegen. je ruikt het direct aan de geur van de rottende eieren. Na de wandeling kunnen we doorrijden naar het hotel. Tegen half vier zijn we in het hotel en er is niets meer gepland voor de rest van de namiddag. Ik plons even in het zwembad, maar ben er snel weer uit. Het is echt te fris. De rest van de tijd dus maar op het terras wat tetteren. S avonds is het een buffet, maar eigenlijk is het helemaal niet lekker. Maar was geen optie om a la carte te eten. Want er zit nog een grote groep nederlanders. Die wel a la carte gingen eten. Dus dat ging lang duren. Daarna tijd om te slapen. En morgen kunnen we uitslapen. 🥳🥳

Ondanks de wandeling gisteren, heb ik toch elk half uur van de nacht gezien. Om zes uur moeten de zakken al klaar staan, gelukkig heb ik gisteren alles klaar gemaakt, en heb ik niet zo veel werk meer. Voor het ontbijt loop ik nog even naar het strand voor de laatste foto. En op de terugweg gebeurt dan wat ik niet had gehoopt, mijn slippers kapot. Nog geprobeerd met tape te plakken, maar helaas. Het wordt dus de komende 2 dagen met mijn dikke wandelschoenen. Want alle bagage ligt al op het dak. Dju toch! Nog getwijfeld om mijn nieuwe slippers mee te nemen, maar niet gedaan. En daar sta je dan nog geen week in Costa Rica zonder slippers 🤪

Na het ontbijt kunnen we dan richting La Pavona waar onze boot wacht om ons naar de lodge te brengen. Het wordt alweer een lange rit, zonder stops. Op zich zijn het geen mega afstanden, maar ze zijn hier aan de weg aan het werken en dat doet het verkeer geen deugd. En het is niet zo maar een paar kilometer dat ze aan het werken zijn. Het is echt eindeloos lang. Niet 1 stukje afwerken, maar gewoon overal een beetje. Tel daar dan nog van die Amerikaanse monstertrucks bij, en dan weet je het wel 😓

Tegen half 12 zijn we eindelijk op onze bestemming, waar de boot wacht. Het water staat vrij laag, dus het is maar goed dat we niet alle grote bagage hebben meegenomen. Vrees dat we dan over de grond hadden gesleept. Meer dan een uur later is dan onze aanlegsteiger in zicht. Het roept herinneringen op aan Guatemala. Daar hebben we ook zo eens in de jungle geslapen. Gelukkig heb ik mijn bikini nu wel bij 😉😉😉 (inside joke, he liesbet 😀)

De komende 2 dagen zijn alle maaltijden in de lodge en buffet. Dus we beginnen met de lunch. Is al tijdje geleden dat we ons ontbijt hadden. Voor de namiddag staat er niets meet op de planning. Om zes uur gaan we voor de night walk. Er rest mij dus niets anders dan mijn bikini aan te doen en te gaan plonsen. Het is warm en vochtig, dus het is aangenaam vertoeven in het zwembad. Helaas wel geen zicht in bikini met je dikke wandelschoenen aan 🧐🤪 Dan is het tijd om op zoek,te gaan naar de bekende kikker, de roodoog kikker. Als je hem ziet, herken je hem direct. De vraag is alleen hoe je dat in het donker doet. Het is een spelletje : je hoort me wel, maar ziet me niet… 🤭 Na bijna een uur te lopen zoeken, komen we toch een mannetje tegen die een exemplaar weet zitten. Dus een bende van 20 man met zaklamp en fototoestel naar dat beestej. En ja hoor, hij zit mooi op een tak. Om iedereen de kans te geven hem op de foto te krijgen, wordt hij gepakt en op een blad gezet. Dit was geen goed plan. Het beestje schiet in stress houding en komt er niet meer uit. Zelfs na het diner en een uur en half later zit het beestje nog steeds in dezelfde houding… 🥴

De volgende dag staan er 2 excursies op het programma. In de voormiddag gaan we met 2 boten het water op, op zoek naar zoveel mogelijk beestjes. En we zien ook een hoop vogels. Alleen het is niet zonne klaar en het is een dichte begroeiing. Je ziet ze dus wel, maar zijn bijna onmogelijk (voor mij toch) om ze op de foto te krijgen. We zien ook nog een schildpad en een hoop kaaimannen. Tegen half elf zijn we weer in de lodge. Er is nog meer dan tijd genoeg om te zwemmen voor de lunch. En dat doen we dan ook. Het doet alweer zo,n deugd. 😊😍

Na de lunch varen we met de watertaxi naar het Nationale Park en gaan we te voet op zoek gaan naar de beestjes. Dit wordt toch een beetje een ontgoocheling. De groep is veel te groot om op een klein bospadje naar de uitleg van Ray Brown te luisteren. En er is eigenlijk niets te zien. Ondertussen wordt het wel zeer donker boven het dorp. Na de wandeling is er nog wat tijd om te shoppen, en jawel ik vind nieuwe slippers 🥳🥳🥳🥳 Oef, uit mijn dikke wandelschoenen. Snel nog iets drinken met Cecile en dan kunnen we terug naar de lodge. We zijn nog niet terug in de lodge als het begint te regenen. En dat zal vanavond ook niet meer stoppen…. 😓

Vermits we een dag vroeger naar Cahuita zijn gereden, hebben we 2 volle dagen op deze lokatie. Op de eerste morgen staat er een uitstap gepland naar de Bri Bri mensen. Zijn nog een aantal mensen van de bri bri stam die proberen om de tradities in stand te houden. Rond kwart voor tien zijn we daar. Eigenlijk stelt het niet veel voor. We lopen wzt rond in hun tuin en krijgen uitleg over een aantal,planten en het maken van chocola. Niets dat ik nog niet al een keer gehoord heb. 🤫🤭

We krijgen daar ook een lunch. Kip,met rijst en groenten in een bananenblad. Bedoeling is dat je met je handen eet, maar rijst is een beetje moeilijk. Hij kleedt hier helemaal niet zoals in Azië. ik eet de kip en de rijst en de groenten sla ik over. Tegen twaalf uur rijden we terug richting hotel. De rest van de namiddag zijn we vrij.

Samen met Ruben en Cecile spreek ik af om samen naar het dorpje te lopen. We starten langs het strand en zien wel hoe ver we gaan komen. Het is mooi weer, maar best wel warm. Op het strand lukt het nog, want je loopt onder de bomen door. Maar eens we op de grote weg komen, brandt de zon. In het dorpje aangekomen, hebben we wel iets fris verdiend. Na een welverdiend drankje lopen we terug naar het hotel. Mijn plan was om te gaan zwemmen, maar er zit behoorlijk wat volk in het zwembad. Het is tenslotte zondag en Cahuita is the place to be voor de locals op zondag. Het wordt dan maar wat schrijven een een koude douche (bij gebrek aan warm water 🤷🏼‍♀️)

Morgen hebben we een ganse dag vrij en er worden wat plannen gesmeed om terug naar het Nationaal Park te gaan en de wandeling af te maken die we de vorige dag hebben gemaakt. Alleen het is een 8,5km lange trail, en het is geen rondje. Dus het is die afstand op en dan nog eens terug. We krijgen het, na veel onderhandelen en plannen wijzigen, toch voor mekaar dat Andres ons afzet aan de andere inkom van het park en dat we zo teruglopen naar het dorp. Dus dan moeten we de afstand maar 1 keer afleggen. Dat is dan ook weer geregeld en kan de stress gaan liggen van : hoe en waar en met wie ga ik afspreken om die vrije dag op te vullen 😅

Op half tien brengt Andres en Raffa ons naar de andere kant van het park. Tot onze verbazing is het geen 15 dollar inkom, maar gelukkig maar 5 dollar. En die halen we er snel uit. We zijn nog niet zo heel lang vertrokken en we zien al een 2 vingerige luiaard, met kleintje. Ze zitten hoog in de boom, maar toch doenbaar om ze op de foto te zetten. Er lopen nog wat toeristen rond en die komen goed van pastig is er al iets gespot en moeten wij gewoon maar effe meekijken. Niet heel veel later komen we ook nog de 3 vingerige luiaard tegen. Deze hangt nog wat hoger in de boom en in het tegenlicht. Dus al iets minder makkelijk om op de foto te krijgen.

Het eerste stuk van de trail gaat over een houten pad. Het volgende stuk van de trail gaat langs een pad, langs het strand. Het is behoorlijk warm, maar daar staat er toch een windje. Het is ook wat bewolkt, dus dat maakt het ietsje draaglijker. Voor de fotos is dat iets minder mooi. De trail zou 8,5 km zijn, maar het lijkt toch wat langer te zijn.

Naast de 2 luiaards, zien we ook nog wat aapjes, wasbeertjes en een boom miereneter. Die laatste is heel,mooi om te zien. We wachten net lang genoeg om hem te zien oversteken via de boom boven ons.

Tegen 14 uur zijn we dan eindelijk aan de inkom van het park waar we eergisteren zijn vertrokken. We zetten ons op het terras om te eten. Vermits het al zo laat is, en we nog een ijsje gaan eten, eet ik enkel een bordje fritten. Tot mijn verbazing een van de beter gebakken fritten die ik al in het buitenland heb gegeten. Dan nog ons ijsje en we zijn klaar om terug te lopen naar het hotel. Tegen half vijf zijn we terug aan het hotel en is het tijd om een zwemmeke te doen. Het is echt warm en gelukkig is het vandaag rustiger in het zwembad.

Om zes uur moeten we samenkomen bij de receptie om te bespreken hoe het de volgende dagen gaat verlopen. Daarna blijft iedereen pizza eten in het hotel. Daar zijn ze nu niet echt op voorzien denk ik. Want het duurt een tijdje voordat iedereen zijn pizza heeft. Ik heb de meest eenvoudige, maar ben toch pas de voorlaatste die zijn pizza krijgt. En dan is bij eigenlijk nog niet heel lekker. Maar kom, we hebben gegeten. Nu terug naar de kamer en onze zak maken voor de komende 2 nachten. Het is enkel een dagrugzak die we mogen meenemen. De grote bagage blijft bij de bus.

Het was een goeie keuze om te upgraden naar business class. Heb toch redelijk wat kunnen slapen, was ook nodig na de erbarmelijke nachten van de voorbije dagen. Business class is natuurlijk ook business eten. Dat was zoals gebruikelijk voor mij wat minder. Maar was lekkere bloemkool soep en een stroopwafel ijsje. Om half tien belgische tijd en half drie in de namiddag costa ricaanse tijd, zet het vliegtuig zijn benen op de grond. De reis kan beginnen. Ondanks dat ik als een van de eerste uit het vliegtuig was, was ik niet de eerste aan de bagage band. Op zich geen probleem, want mij rugzak kwam ook niet als eerste. 🙃

Daarna kan ik op zoek naar de groep. Al snel vinden we elkaar, en blijkt dat ik niet de enige belg ben. We zijn met 3 deze keer. Nog een koppel uit Gent. Het is vrijdag namiddag en net zoals bij ons wil dit zeggen dat het een chaos in het verkeer is. Dus we doen er een tijdje over om in ons hotel te komen. Het is ondertussen 17u. We krijgen wat tijd om ons op te frissen en om zes uur worden we in de lobby verwacht voor de briefing. Het is met een presentatiebord en al. 😅

Tegen zeven uur is het dan tijd om te gaan eten. Gelukkig is dat maar om de hoek. Het worden chicken wings. Tegen half negen lig ik in lijn bed, maar wil dus eigenlijk zeggen half vier ‘s nachts belgische tijd… Wordt nu wel hoog tijd om te slapen. Zoals iedereen ben ik veel te vroeg wakker. Onze klok is nog niet omgezet. Om 8u zijn we weg richting Cahuita. Vermits we gisteren vroeger zijn geland dan normaal, hebben we geen extra dag in San Jose, maar rijden we direct naar de eerste bestemming. Maar eerst centjes pinnen natuurlijk.

Omdat we de lunch oberslaan, heeft Raffa onderweg een stop geregeld waar we allerlei soorten, gekend en ongekend, fruit kunnen proeven. Ja, dat begint al goed. Ik koop enkel wat water 😊 Tegen half een zijn we dan aan het National Park Cahuita. Hier lopen we 2,5 uur rond. We zien wasbeertjes, en wat aapjes. Tegen 4u zijn we in het hotel. Vermits we deze middag geen lunch hebben gehad, wordt het avondeten vervroegd naar zes uur. En ipv a la carte wordt er een bbq geregeld. Dan is het tijd om effe wat te rommelen en tot rust te komen.

Het avondeten is niet mega spectaculair, maar bon, we kunnen eten. Ik zit wel al een gezellige tafel, dus wordt nog fijne avond. We zitten nog steeds wat met de jetlag, dus tegen half 9 lig ik al weer in mijn bed. 😴🥱

Na 2 jaar corona tijd is het eindelijk weer de moment om terug te gaan reizen. De ellende heeft lang genoeg geduurd. Ondertussen gevaccineerd en geboosterd. Dus niets kan ons nog tegen houden. Of je nu hier met een mondmasker loopt of op vakantie. Beetje zelfde. Alleen wel vakantie. Dus ik op zoek naar een nieuwe bestemming. En dat is voor 2022 Costa Rica geworden. Heel lang niet op het lijstje gestaan, maar in deze tijden moet je een beetje kijken wat kan en niet kan.

Eens geboekt kan de voorbereiding beginnen en dus ook de stress. Het gaat op zich goed tot een week of 3 voor vertrek. Het begint veel vroeger dan andere jaren. En het is tot nachtmerries toe. 🥴 Het vertrek is op een vrijdag om iets voor tien. In deze tijden is het blijkbaar geen drie uur voor vertrek op de luchthaven zijn, maar wel vier uur. Ja dan wordt het wel wat vroeg om een slachtoffer te vinden om me naar Schiphol te doen. Het wordt een ander plan. Ik ga op donderdag met de auto naar Den Bosch en Peggy zet me op de trein naar Schiphol. Ik overnacht dan daar en kan dan met de eerste shuttle bus van zes uur richting de luchthaven.

Het plan was van tegen acht uur of zo de trein te nemen. Maar de zenuwen zijn te erg aanwezig, dus ik neem de trein van half zeven al. Hopelijk stoppen de zenuwen als ik op Schiphol ben, zoals gewoonlijk. Om acht uur ben ik in het hotel. Ik had gehoopt op een bad, maar dat is er niet. Op de hoek wel een McDonalds dus ga daar nog iets halen om te eten. Mijn maag is beetje gekalmeerd. Daarna kan het wachtten beginnen. Beetje tv kijken, beetje appen… en dan toch maar proberen om te slapen.

Om half zes de wekker, maar eigenlijk had ik die niet echt nodig. Heb elk half uur gezien van de nacht. Nog effe alles goed steken en dan kunnen we richting schiphol. Op een kwartiertje sta ik daar en er was dus helemaal geen reden om er zo vroeg te zijn. Is helemaal niet druk. Ik doe even langs de gewone check in om te vragen of er nog plaats is in business, maar die is helemaal vol. Dju toch. Om iets na half zeven sta ik al in de hal. En moet me dus meer dan 3,5 uur bezig houden. Wordt wat winkeltjes kijken, water kopen en dan naar de gate. Daar zit nog niemand, dus nog lekker rustig. Om de zoveel tijd check ik even hoe het zit met de stoelen rond mij. Totdat ik op een bepaald moment zie dat er stoelen zijn vrij gekomen in business. Ik twijfel een tijdje want is toch veel geld. Maar dacht : foert, heb al 2 jaar niet meer gereisd. Doen we. Nog even gedubbel checkt of alles doorgekomen was en dat was. Laat de vlucht van 11,5u maar komen nu. 🥳🥳