Vanmorgen vertrek om 8u30. We gaan naar Elmina. Even van ver een foto maken van het Fort, en dan naar het dorp. We hebben van heel de vakantie nog geen regen gehad, en nu gaat het druppelen. Het is ook behoorlijk bewolkt, maar helemaal niet koud. Is echt allemaal klam. We lopen door het dorp waar we de posuban huisjes tegenkomen. Deze huisjes waren van de Asafo companies. En die gebruikten deze huisjes als hoofdkwartier tijdens de oorlogen, en ook als wapenopslag.

Voordat we het Fort bezoeken, stoppen we nog even bij het restaurant om onze lunch al te bestellen voor als we terugkomen. Nadat alles is besteld, kunnen we de brug over naar het Fort. Eerst mogen we even rondlopen in het museum voordat we aan de rondleiding beginnen. Ik blijf wat ronddraaien buiten als Ben me in het oog krijgt. Jep, ik probeer weer aan het museum te ontsnappen. Het heeft geen zin, want ben alles alweer kwijt tegen dat ik buitenkom. Als ik aan mijn fotoboek begin, begin ik ook met lezen. Is allemaal makkelijker als je kan lezen en er ondertussen een beeld bij plakken. Daarna kunnen we met de gids op pad in het Fort. Het Fort werd in de jaren 1482 gebruikt voor de slavenhandel. Van hieruit werden de slaven op de schepen geladen en weggevoerd. Het is een beladen gevoel van in de cellen te staan, alsook de verhalen te horen van de toestanden van toen. Alle vrouwen op een hoopje, geen sanitaire voorzieningen, en straffen bij ongehoorzaamheid. En dat allemaal in deze vochtige warmte. Moet hel geweest zijn.

Na de lunch rijden we terug naar het hotel en is het vrij. Is welgekomen voor sommige mensen. Het is duidelijk dat we week 3 bezig zijn. De irritaties lopen op. Ik doe de rest van de namiddag niet veel meer. Ik val zelfs effe in slaap. Om 17u moet ik aan de receptie zijn bij Ben. Ik ben de chineze vrijwilliger om de boekhouding na te kijken, samen met Gijs. Het is mijn job, dus volgens iedereen dus de beste keuze. Het is een gegraaf in ons geheugen. “Daar hebben we geluncht, daar hebben we gegeten,… ” Ja, dat zou kunnen. We kunnen ons dat niet echt meer herinneren. We hebben zoveel dingen gezien en gedaan. Er is niets afgesproken voor het avondeten, maar toch zit zo goed als iedereen weer om 19 uur aan tafel. We hebben allemaal het eten van deze middag al doorgegeven, maar is geen garantie om alles op tijd te komen.
Na het avondeten worden we door het hotel nog getrakteerd op een dansoptreden. Eerste dag zit er alweer op.

De laatste volledige dag benut ik door niets te doen. We zitten aan het strand. Het water is warmer dan dat we in sommige zwembaden hebben gehad. Dus bikini aan en het water in. Is een welgekomen afkoeling. Nog wat schrijven, nog wat opdrogen, nog terug in het water. In de namiddag is het tijd om wat te beginnen inpakken. Om 19 uur het laatste avondmaal. Ondanks dat er spanningen zijn, zitten we toch allemaal samen aan tafel. Voor de laatste avond gaan we het uur van diner niet meer aanpassen. Geraken we allemaal in de war.