Om half acht staan we klaar om te vertrekken. Vandaag een lange reisdag. Ben extra vroeg opgestaan om toch maar te zorgen dat ik vandaag eindelijk op de eerste rij van de bus kan zitten. In de hoop van veel onderweg foto’s te kunnen maken. Ik beklaag het me echter al snel, want er is geen plaats om je voeten te zetten. Je zit bijna met je knieën in je nek. Nu snap ik waarom dat je daar niet met / kan zitten. 🤔

Onderweg stoppen we nog eens bij een brug over de rivier. Deze keer de Zwarte Volta. Te voet de brug over en dan weer de bus in naar de lunchplek. We hebben het eten al gisterenmiddag besteld, waardoor het nu behoorlijk vlot gaat. Iedereen is snel bediend. En dus kunnen we weer snel verder richting de apen. Het is nog een dik uur en half rijden over een niet altijd even goeie weg. We komen aan bij Boabeng Fiema Monkey reservaat.

In dit reservaat zitten 2 soorten apen: de Mona en de black and white colobus. De Mona lopen gewoon rond in het dorp en zijn ondertussen deel van het dorp. Ben koopt een hoop bananen. De Mona’s zijn het zo gewoon dat ze alles uit je hand komen halen. 😃 Gisteren was er door sommigen commentaar dat we zo ver moesten omrijden om naar apen te gaan kijken. Maar die dat gisteren het hardste riepen, staan nu constant op de voorgrond en foto’s te maken. Tja, altijd dezelfde mensen dus…

De black and white colobus laat zich niet zo makkelijk zien. We zien er wel eentje, maar die zit verstopt tussen de bladeren. Je ziet zijn kop wel, maar de staart is verborgen tussen de bladeren. Op de foto krijgen is moeilijk. Een beetje verder hebben we het apen kerkhof. Blijkbaar Voelen de apen wanneer ze gaan sterven en daardoor blijven ze dichtbij het dorp. Wanneer de bewoners de overleden aap dan vinden, wordt deze op het apen kerkhof begraven. Zoals gezegd, ze zijn een deel van het dorp.

Tegen kwart voor zes zijn we dan eindelijk aan het hotel. Het is duidelijk dat we week 3 naderen. Er komen lichte irritaties naar boven bij sommige mensen. Ik heb een grote kamer, maar een plank van een bed. De voorbije harde bedden waren hard, maar gaven nog een beetje mee. Deze is echt zoals je op de grond gaat slapen. Dat belooft weer… 😬

Tegen zeven uur is het alweer tijd voor het avondeten. Buffet deze keer. Het is helemaal geen gezellig restaurant en op de koop toe is er niets van koude drank. Eigenlijk geen drank. Buiten water en 1 cola. Het gemor wordt luider en Ben loopt de benen onder zijn lijf uit. Maar hij kan hier ook niets aan doen natuurlijk. Voordat we kunnen eten, moet Ed ook zo nodig nog iets zeggen. Blijkbaar zouden de eersten aan het buffet iedere keer te veel opscheppen, waardoor de laatsten bijna niets meer hebben. Misschien moet hij er dan voor zorgen dat hij niet altijd als laatste gaat. Natuurlijk durft niemand nu nog op te scheppen en blijft er behoorlijk wat eten over… Bij gebrek aan koude drank, ga ik maar weer naar de kamer en schrijf mijn dagboek nog wat bij. Het was een lange dag. 😓