Ik heb beter geslapen dan ik gehoopt had. Dat valt goed mee. Ik heb niemand horen snurken. 😂 Om acht uur moeten we aan het ontbijt zitten. Ik ga toch maar, want het is betaald en moet toch zien dat ik een beetje stevig om mijn voeten sta. En dan kunnen we aan de wandeling beginnen. De wandeling vertrekt van aan de refugio. Het eerste stuk is nog relatief plat. Maar dat verandert al snel. Bij het echte begin van de wandeling gaan de eerste 2 km bergop. En hier is bergop ook effectief bergop… 🤪😅 Denk niet dat we in Oostenrijk ooit zo steil geklommen hebben. De anderen schieten uit de startblokken en die verdwijnen al snel uit het zicht. Montse, Sharmilla en ik hebben iets veel langzamer tempo. En ook als de rest van de mensen die hier zijn. Iedereen is hier om deze wandeling te doen. Dat is echt de reden van ieders verblijf hier. We stoppen regelmatig voor een ‘fotostop’ 😂😅

We geraken met ons drieën boven. Vanaf hier zou het dan effe plat zijn en dan 1 km naar beneden voor de eerste stopplaats. Ik denk dat het eerder Chileens plat is. Want het blijft op en af gaan… Maar ok, uiteindelijk halen we samen met de rest de eerste stopplaats. Van hieruit is het dan nog eens 3,5km glooiend naar de splitsing, om vandaar dan nog 1 km steil naar omhoog te gaan voor het uitzicht punt. We besluiten om toch nog verder te gaan en te zien waar we geraken. Onderweg moet Montse terugkeren met Jorijn. En lopen wij verder met de 2de gids die mee is. Onderweg denk ik een paar keer aan omdraaien. Niet zo zeer omdat ik niet meer kan. Maar het blijft in mijn hoofd spoken dat ik ook nog heel die weg terug moet. En zeker die 2 km afdaling. Mijn knieën zijn niet meer wat het geweest zijn, heb ik bij de wandeling in El Chalten gemerkt. Maar ok, we zetten door. Want volgens de gids is het nooit nog ver. We geraken uiteindelijk tot aan de splitsing. Volgens mijn fitbit 11km gelopen al. We eten ons broodje op en dan wordt er beslist wie wat doet. De meesten lopen verder naar de top. Maar is voor mij helemaal geen optie. Het is maar 1 km naar de top, maar gemiddeld doen ze er een uur over omdat het zo steil is. En ook niet echt een denderend pad. Een paar gaan naar het alternatieve uitzichtpunt, 10 min wandelen. Ook dat laat ik aan mij voorbij gaan. Ik wil graag al aan de terugweg beginnen. Maar Sharmilla wil me niet alleen laten gaan. Maar zij wil wel graag naar het alternatieve uitzichtpunt. Dus we spreken af dat ik een iets minder winderige plek op zoek en daar op hun wacht. Wil ik eigenlijk niet echt, maar ok. Samen uit, samen thuis. Na een half uurtje zie ik ze inderdaad al weer verschijnen en we lopen samen naar beneden.

En die terugweg die duurt en die duurt. Eerst die 3,5 km glooiend opnieuw. Dan 1 km terug omhoog om dan de 2 km die daarstraks zo zwaar omhoog was, nu naar beneden te lopen. Eens beneden ben je er nog niet. Het is dan nog een heel stukje terug naar de refugio. Redelijk kapot komen we toe. Voordat ik me neerzet, loop ik toch nog even achter een frisse sprite. Dat heb ik nu wel verdiend. En eens ik me zet, kom ik vandaag niet meer overeind. Moe, maar voldaan kruip ik onder de douche. Die doet heerlijk deugd. Nadien zitten we nog even buiten met wijn en chips. Na een tijdje krijg ik toch koud, en ga binnen nog wat schrijven. Het is vanavond weer om 20u eten.

Strompelend lopen we naar de eetplaats. Vandaag eerst soepen daarna kip met rijst. Ok, dat lust ik wel. Maar als de kip op tafel komt, is mijn honger eigenlijk al over. Ik proef nog wel, maar het is echt niet lekker. Dus ik sla het maar over. De dessert is rijstpap, dus die laat ik ook aan mij voorbij gaan. Het heeft lang geduurd, maar het is de eerste keer dat ik commentaar krijg over mijn eetgewoontes. En daar heb ik effe geen zin in. Ik ontsnap vrij snel aan tafel en kruip om half tien mijn bed in. K heb het even gehad voor de rest van de dag.

Morgen steken we weer de grens over naar Argentinië. Het is maar een tweedaagse in Chili…