Maandelijks archief: december 2018

Vannacht slecht geslapen. Het was te warm. De meesten gaan me niet geloven als ik zeg dat ik hier in Ushuaia met het raam open moet slapen, omdat het anders te warm is. 😅😳

Vandaag staat er een excursie op het programma naar Tierra del Fuego Nationaal Park. Om half negen zijn we alweer weg. Onze eerste stop is de trein naar het einde van de wereld. Eigen weinig aan te zien, maar mega veel volk. Je kan ook nog een ritje maken in de trein, en daarvoor staat de rij van wachtenden bijna tot buiten. Gelukkig doen wij dat niet. 😀

Onze volgende stop is een wandeling bij het meest zuidelijke postkantoor. Je kan hier een stempel krijgen (tegen betaling uiteraard). Vermits ik er toch al eentje heb van het toeristenburo in de stad, ga ik hier ook nog eentje halen. Fenny is voor mij. Dus die meneer weet dat zij van Nederland is. Hij ziet mij praten met Fenny, denk ik, waardoor hij denkt dat ik ook Nederlander ben. Als ‘dank’ krijg ik ook een stempel met ‘We love Maxima’ in mijn paspoort. Ja, dat was echt niet de bedoeling. Kan er helaas ook niets meer aan doen. Het zijn vandaag alleen maar korte wandelingen van een half uurtje of zo. De eerste wandeling is echt mooi, met mooie vergezichten. Hier zou ik wel wat langer kunnen blijven zitten, maar onze tijd is beperkt… 😬

Ondertussen begint het weer te overtrekken. Weg met de zon. De komende twee wandelingen zijn niets speciaals. Ook al omdat de gids zo mega interessant is… NOT 😝

Mijn gedachten zijn er ook niet helemaal bij. Gisteren toen ik de eerste keer mijn Facebook opendeed in Ushuaia kwam bij de evenementen een cruise naar Antarctica tevoorschijn. Ze zochten nog 1 vrouwelijke persoon. Dat is natuurlijk ook een manier om in Antarctica te geraken. Het van hieruit regelen. Ik laat dat al lachend vallen en zo is de bal aan het rollen geraakt. Gisteren bij het visrestaurant hing ook een aanbieding voor een cruise van 10 dagen voor 5.500 dollar. Dat is de helft van de prijs bij ons. En dan begint de molen te draaien. Wat als het wel kan, dat er nog 1 plaats ergens vrij is. Wat doe ik dan? Ga ik mee? Doe ik het toch niet? Op zo’n moment had ik graag naar huis gebeld om mama haar mening te horen. Maar dat gaat natuurlijk niet. 😢

Ondertussen is ook de groep op de hoogte, dus iedereen komt me vragen of ik naar Antarctica ga…Na de excursie gaan we terug naar het hotel en begin ik met Montse rond te kijken. Zij stuurt een aantal mailtjes en paar telefoontjes. Maar ofwel nemen ze niet op, ofwel weten ze van niets ofwel is de verantwoordelijke net op reis. Dus we geraken geen stap verder. De kans is waarschijnlijk klein dat het me wel gaat lukken, maar het is afwachten wat de mailtjes opleveren. En ondertussen draait de molen nog steeds op volle toeren. Omdat we toch niet verder komen, laten we het even rusten. Tegen vijf uur ga ik samen met Ad, Sandra en Ingrid weer naar beneden, met de taxi deze keer. We gaan naar hetzelfde restaurant/kroeg van gisteren.

Het is een beetje komen en gaan. Eerst gaan Ad en Ingrid een stempel halen in hun paspoort en komen weer terug. Dan gaan Sandra en ik op verkenning in de Montagne winkel. Daar is het morgen uitverkoop. En daarna weer terug. We lopen ook nog even verderop de straat in. Daar staan nog een paar schilderijen van de schilder van gisteren in de art gallery. En als we allemaal aan tafel zijn, kunnen we eten. Het wordt een gezellige avond. Wel geen live muziek vandaag. Na de koffie rijden we weer met de taxi naar het hotel. Het is nog steeds licht. De zon komt hier op om 4.48u en gaat pas onder tegen 22.45u. Ik ga nog even in bad en dan mijn bed in. Het is wederom te warm in de kamer en dus gaat het raam maar weer open. 😅😂

Heb alle uren van de nacht gezien. Pijnlijke zaak als je om half zeven in de bus moet zitten. We vliegen om 8.35u normaal naar Ushuaia. Het is niet zo ver naar de luchthaven. Dus we zijn vrij snel aan de check in. Ondertussen is bekend dat de vlucht al een uur vertraging heeft. Dus ook de check-in begint later dan gepland. Al bij al gaat het toch nog vrij vlot. Snel door de douane en dan is het wachten. De luchthaven is hier niet zo groot, dus veel kan je niet doen. Ik schrijf dan maar wat bij en loop wat rond. Uiteindelijk boarden we tegen 10 uur. Dat zou anders het uur geweest zijn dat we zouden landen.

Ik ben deze keer zo slim geweest om achter een raamplaats te vragen. En heb die ook gekregen. Heb zelfs een plaats aan de nooduitgang. Helaas is het vandaag bewolkt en is er niets te zien aan het raam. Pas als we gaan landen, komt er iets te voorschijn. Ik maak nog een paar foto’s met mijn telefoon. Dan heb ik toch iets. De bagage komt ook weer vrij snel. Dat is het voordeel van zo’n kleine luchthaven natuurlijk. Want ondanks dat hier toch veel expedities naar Antarctica, is het maar een mini luchthaven. Eens je buitenkomt, voel je de kou schieten. Het wordt hier frisjes, zoals gedacht. We worden opgewacht door onze bus. Deze keer hebben we een luxe bus. Hij is zo groot dat iedereen alleen kan zitten. Ons hotel ligt een eindje uit het centrum en het is hier redelijk heuvelachtig. Als we toekomen in het hotel, blijkt dat alle kamers klaar zijn behalve de mijne. Ik leg mijn spullen dan maar bij bij Montse op de kamer. Iedereen even bagage lossen en dan kunnen we naar het dorp/stad. Het is een dik half uur lopen. Gelukkig is de heenweg bergaf. 😅

Aangekomen in de hoofdstraat, gaan we eerst iets eten bij Tante Sara. Ik neem voor de verandering een toast ham/kaas. En hij is lekker en veel. Na het eten verspreidt iedereen zich een beetje. Ik loop samen met Ad en Sandra naar het museum maritimo. Dit zijn 5 musea in 1, gevestigd in een gevangenis. Dus ik verbreek hier de regel: geen musea op vakantie. 🙈🙈🙈

Bij de eerste zaal ben ik nog braaf alle bordjes aan het lezen. Het gaat over alle boten die hier ooit zijn aangemeerd. Met daarbij een maquette in het klein bij. Maar de aandacht verslapt al snel. Het tweede museum is de gevangenis. In de oude cellen hebben ze van alle informatie opgehangen over het toen allemaal in zijn werk ging. Ook hier worden de eerste bordjes gelezen, maar tegen de helft van de gang, verslapt de aandacht weer. Niet alleen bij mij. Ook bij Sandra 😀 We lopen dan maar naar de giftshop om iets te gaan halen om te drinken. Ad die zien we voorlopig niet komen. In een derde gang is een kunst galerij. Dus dan lopen we daar maar binnen. De eerste zaal zijn allemaal lelijke schilderijen. Als we in de 2 de zaal komen, worden we aangenaam verrast. Het zijn schilderijen van een Argentijnse schilder. Ze pakken je direct en sommige komen binnen. Het zijn allemaal maatschappelijke thema’s. Sommige oud, sommige hedendaags. We brengen hier bijna evenveel tijd door dan in het museum zelf. 😀😊

Er zijn nog 2 gangen waar we niet zijn geweest. Dus die doen we dan maar snel. En ook achter de giftshop staat nog een collectie pinguïns waar we langslopen en wat foto’s maken. We vinden ook nog de lighthouse, maar ook daar zijn we vrij snel weer weg. Ik keer nog even terug naar de 2de zaal. Ze blijven me integreren, die schilderijen. Het is ondertussen bijna tijd om te gaan eten, dus we lopen stilaan richting Tante Sara waar afgesproken wordt. Ze gaan eten in een kreeften restaurant. Er zou ook nog vanalles anders op de kaart staan. Maar dat is niet echt veel soeps. Hier ga ik dus niet eten. Ingrid is van dezelfde mening. Dus wij gaan op zoek naar iets anders. Zij heeft in de namiddag ergens gezellig gegeten, dus we gaan weer terug naar daar.

Het is een gezellig café, met 1001 dingen op de planken. Allemaal oude spullen. Op,de kaart staat tagliatelle bolognaise, dus mijn keuze is snel gemaakt. Het wordt een gezellige avond. Het plaatselijke oudjesverbond zit in het stukje achteraan te zingen. Is heel leuk en ze kunnen ook nog zingen. We laten de anderen meegenieten via een filmpje in de what’sapp groep. Niet heel veel later staat de rest hier ook. Het is nu aardig druk, en wij gaan richting hotel. We lopen niet heel die weg weer naar boven en gaan met de taxi naar het hotel.

Het was, onverwacht, een gezellige avond. Nu lekker slapen in de mega hete kamer. Hier zelfde verwarmingsysteem als bij de andere hotels. En hier, ondanks dat de verwarming zou uitstaan, blijft het warm. Ze hebben hier namelijk vloerverwarming… 😳😅

In tegenstelling tot gisteren heb ik vannacht niet al te denderend geslapen. Ondanks de lange, pittige wandeling van gisteren. Maar ik ben niet alleen. Als ik iedereen zo hoor, heeft er niemand echt denderend geslapen. Raar, maar waar…

We hebben vanochtend toch de vroege ontbijtshift, want we hebben ook de vroege bus. Om iets voor negen begroeten we Julio opnieuw en kunnen we met onze eigen bus terug richting El Calafate. Onderweg komen we niet veel meer tegen en na een kleine 2 uur zijn we weer aan de Chileense grens. 2 dagen terug heb ik hier een sjaal gekocht van alpaca wol. Ingrid, die even zot is van sjaals als ik, is jaloers en wil er ook eentje. Ik ben zeer blij met de mijne en wil graag ook nog eentje bij kopen. Voordat we de grens overgaan lopen we snel naar het winkeltje. Het is allemaal snel gefikst. En dat is goed, want blijkbaar kan de rest van de groep zich ook niet uitschrijven zolang de groep niet volledig is. Oeps… 😳 Maar wij hebben toch onze sjaals 😊😊🥰

Hop, naar de Argentijnse kant van de grens. Ook hier hebben we geluk. We zijn de eerste en net voor een grote bus jappaners. 😅 Op de verdere terugweg kijk ik een beetje netflix en dommel een paar keer. Niet zo handig met lenzen aan.

Tegen twee uur, half drie zijn we weer in het hotel. Dit is zo’n beetje onze thuisbasis geworden. We zijn hier nu voor de derde keer. Gelukkig heb ik deze keer weer zo’n kamer als de eerste keer, en heb ik geen last van de buren. Er wordt maar om zeven uur afgesproken om te gaan eten. Voor de rest niets meer vanmiddag. Ik heb eigenlijk ook niet veel fut om nog iets te doen. Of om naar het dorp te lopen en dan weer terug, om dan voor het eten weer eens terug te lopen. Ik houd me dan maar bezig en prul de rest van de namiddag. Ik doe een poging om toch eens 1 van mijn minute soup te eten. Maar niet makkelijk uit zo’n kleine tas… Nog een beetje schrijven, mijn broek uitwassen en mijn geld tellen. En langzaam maar zeker gaat de tijd voorbij. Montse heeft iets gereserveerd in het dorp en we lopen met een aantal er naartoe. Onderweg komen we ook nog Ad en Sandra tegen. Ook zij lopen mee.

Wanneer we aan het restaurant komen en we zien de menu vind ik niet direct iets waar ik zin in heb. Ad en Sandra gaan pizza eten en Ingrid en ik sluiten aan. We lopen weer de hoofdstraat in en zoeken een plekje om te eten. Waar we binnen gaan, is de keuze in pizza zeer beperkt, maar er staat ook schnitzel op de kaart. Dus het wordt dat met fritten. En het smaakt me. Is een van de weinige keren deze vakantie dat mij echt iets smaakt, buiten de ijsjes uiteraard 🍦😂🙈

Het wordt ook gewoon een gezellig avond. Is niet nodig van elke avond met de volledige groep te eten. In een beperkt gezelschap is ook wel eens leuk. Na het eten, gaan we nog een ijsje halen naast de deur. Een lekker 🍨🍨

Nog even een tussenstop in de winkel voor wat proviand. En dan kunnen we terug naar het hotel. Deze keer niet te voet, maar met de taxi. Kost hier echt niets om je te laten thuis brengen door een taxi. Voor het geld dat je hier betaalt, kan je bij ons zelfs nog niet instappen.

Terug in het hotel is het tijd om de rugzak te pakken. We vliegen morgen naar Ushuaia, de laatste stop van onze vakantie en voor we terugvliegen naar Buenos Aires.

Ik heb beter geslapen dan ik gehoopt had. Dat valt goed mee. Ik heb niemand horen snurken. 😂 Om acht uur moeten we aan het ontbijt zitten. Ik ga toch maar, want het is betaald en moet toch zien dat ik een beetje stevig om mijn voeten sta. En dan kunnen we aan de wandeling beginnen. De wandeling vertrekt van aan de refugio. Het eerste stuk is nog relatief plat. Maar dat verandert al snel. Bij het echte begin van de wandeling gaan de eerste 2 km bergop. En hier is bergop ook effectief bergop… 🤪😅 Denk niet dat we in Oostenrijk ooit zo steil geklommen hebben. De anderen schieten uit de startblokken en die verdwijnen al snel uit het zicht. Montse, Sharmilla en ik hebben iets veel langzamer tempo. En ook als de rest van de mensen die hier zijn. Iedereen is hier om deze wandeling te doen. Dat is echt de reden van ieders verblijf hier. We stoppen regelmatig voor een ‘fotostop’ 😂😅

We geraken met ons drieën boven. Vanaf hier zou het dan effe plat zijn en dan 1 km naar beneden voor de eerste stopplaats. Ik denk dat het eerder Chileens plat is. Want het blijft op en af gaan… Maar ok, uiteindelijk halen we samen met de rest de eerste stopplaats. Van hieruit is het dan nog eens 3,5km glooiend naar de splitsing, om vandaar dan nog 1 km steil naar omhoog te gaan voor het uitzicht punt. We besluiten om toch nog verder te gaan en te zien waar we geraken. Onderweg moet Montse terugkeren met Jorijn. En lopen wij verder met de 2de gids die mee is. Onderweg denk ik een paar keer aan omdraaien. Niet zo zeer omdat ik niet meer kan. Maar het blijft in mijn hoofd spoken dat ik ook nog heel die weg terug moet. En zeker die 2 km afdaling. Mijn knieën zijn niet meer wat het geweest zijn, heb ik bij de wandeling in El Chalten gemerkt. Maar ok, we zetten door. Want volgens de gids is het nooit nog ver. We geraken uiteindelijk tot aan de splitsing. Volgens mijn fitbit 11km gelopen al. We eten ons broodje op en dan wordt er beslist wie wat doet. De meesten lopen verder naar de top. Maar is voor mij helemaal geen optie. Het is maar 1 km naar de top, maar gemiddeld doen ze er een uur over omdat het zo steil is. En ook niet echt een denderend pad. Een paar gaan naar het alternatieve uitzichtpunt, 10 min wandelen. Ook dat laat ik aan mij voorbij gaan. Ik wil graag al aan de terugweg beginnen. Maar Sharmilla wil me niet alleen laten gaan. Maar zij wil wel graag naar het alternatieve uitzichtpunt. Dus we spreken af dat ik een iets minder winderige plek op zoek en daar op hun wacht. Wil ik eigenlijk niet echt, maar ok. Samen uit, samen thuis. Na een half uurtje zie ik ze inderdaad al weer verschijnen en we lopen samen naar beneden.

En die terugweg die duurt en die duurt. Eerst die 3,5 km glooiend opnieuw. Dan 1 km terug omhoog om dan de 2 km die daarstraks zo zwaar omhoog was, nu naar beneden te lopen. Eens beneden ben je er nog niet. Het is dan nog een heel stukje terug naar de refugio. Redelijk kapot komen we toe. Voordat ik me neerzet, loop ik toch nog even achter een frisse sprite. Dat heb ik nu wel verdiend. En eens ik me zet, kom ik vandaag niet meer overeind. Moe, maar voldaan kruip ik onder de douche. Die doet heerlijk deugd. Nadien zitten we nog even buiten met wijn en chips. Na een tijdje krijg ik toch koud, en ga binnen nog wat schrijven. Het is vanavond weer om 20u eten.

Strompelend lopen we naar de eetplaats. Vandaag eerst soepen daarna kip met rijst. Ok, dat lust ik wel. Maar als de kip op tafel komt, is mijn honger eigenlijk al over. Ik proef nog wel, maar het is echt niet lekker. Dus ik sla het maar over. De dessert is rijstpap, dus die laat ik ook aan mij voorbij gaan. Het heeft lang geduurd, maar het is de eerste keer dat ik commentaar krijg over mijn eetgewoontes. En daar heb ik effe geen zin in. Ik ontsnap vrij snel aan tafel en kruip om half tien mijn bed in. K heb het even gehad voor de rest van de dag.

Morgen steken we weer de grens over naar Argentinië. Het is maar een tweedaagse in Chili…

Vandaag gaan we de grens over, naar Torres del Paine.

Om zeven uur zitten we in de bus richting de Argentijnse grens. We rijden weer door niemandsland. Je komt geen huis of dorp tegen. Het enige dat er is, is La Esperanza. Hier stoppen we dan ook voor koffie. Ze hebben hier ook goeie wifi 😊😊

Van hieruit is het niet zo ver meer naar de grens. We komen mooi op tijd aan. En er is geen file. We gaan vrij vlot door de douane allemaal. Daarna weer een stukje door niemandsland naar de Chileense grens. Hier is de controle een pak strenger. Je moest een document invullen en ook de bagage moet door de scanner. Je mag een heleboel producten niet mee de grens over nemen. Ook de grote bagages worden doorsnuffeld door de hond. Al bij al gaat het hier ook behoorlijk vlot. De lunch nemen we in het restaurant net naast de grenspost. We moesten in de bus al kiezen wat we wilden eten, en Montse geeft het nu in 1 keer door. Gelukkig dat we het zo gedaan hebben, want er is hier behoorlijk veel volk. Ik heb voor de hamburger gekozen, maar die stelt niet zo heel veel voor. Daarna rijden we door naar de plaats waar de bus van onze slaapplaats ons komt ophalen.

Onderweg zien we nog een bende condors. Ze zijn niet heel dichtbij maar je kan ze wel herkennen als condors. Beetje verderop zitten een aantal guanaca’s (trekt veel op de lama en alpaca) Ze hebben net kleintjes gekregen. Eentje is zelfs net geboren als we ze zien. We zien nog net de placenta eruit komen. Dus net te laat om de effectieve geboorte te zien. Aangekomen aan de plaats, moet er eerst de ingang betaald worden, en dan is het wachten op onze bus. Blijkbaar is er een misverstand en verwachtte men ons veel vroeger. We moeten dus een dik half uur wachten. Ze zijn er net aan het verbouwen dus is niet echt een rustige omgeving om te wachten. Jammer, want we hadden net bij een leuk uitzichtpunt gestopt. Dan hadden we daar wat langer kunnen blijven. 🤔

Uiteindelijk komt de bus toch en in een dikke tien minuten zijn we bij onze slaapplaats. We verblijven de komende 2 nachten in een refugio, een herberg-achtig iets. We hebben hier 3 kamers van zes. Onderweg werd er wel al een beetje gefezeld over hoe de kamer verdeling er zou uitzien. De rokers komen op 1 kamer terecht. Ik slaap met Jorijn, Ad, Sandra, Arno en Cobi. Dit zouden de niet snurkers van het gezelschap moeten zijn 😴🤔

Om zes uur is het dan de briefing over de wandeling van morgen. Want de wandeling naar de Torres is de reden waarom we hier zijn. Het is een behoorlijk pittig wandeling met een hoop klimmen. Ik twijfel, Sharmilla ook. Maar als wij niet meegaan, kan Montse ook niet mee, want zij moet dan met ons mee… Samen besluiten we om toch een poging te wagen en zien waar we stranden. We volgen de anderen niet, we gaan op ons eigen tempo. Na de briefing hebben we nog effe tijd voordat we aan tafel moeten. Er zijn hier 2 shiften voor het eten. Eentje om zeven uur en eentje om 20.15u. Vermits je je bij de eerste shift moet haasten voor de volgende shift, heeft Montse gekozen voor de tweede. Goeie keuze. We staan mooi op tijd in de rij, maar er loopt een en ander mis van timing. Het is bijna 21u voordat we kunnen eten. Er is hier ook maar 1 menu. Te nemen of te laten. Vandaag op het menu: auberginesoep 🤔, zalm en iets van mousse als dessert. Mja, dat wordt ne moeilijke, maar er is geen andere keuze. Wordt zalm eten. En op zich smaakt hij me wel. Het voordeel van een paar keer bij Karine gegeten te hebben… 😋 Ik eet zelfs mijn bord leeg.

Na het eten is het bedtijd, want morgen de belangrijke wandeling. Hopelijk slaap ik een beetje goed, zo met 6 op een kamer, en in stapelbedden. Afwachten dus….

Het is een klein uurtje rijden naar het nationale park. Nadat de entree betaald is, kunnen we verder voor de eerste aanblik van de gletsjer. Van ver is hij al indrukwekkend. Na de eerste aanblik rijden we verder naar de plaats waar je dichterbij de gletsjer kan komen. Hier hebben wat vrije tijd. Ze hebben allemaal loopplanken gemaakt, zodat je de gletsjer van alle kanten kan bekijken. Het mooiste zou natuurlijk zijn dat er een mega stuk ijs afbreekt. Helaas we horen enkel het gedonder. En als je het gedonder hoort, ben je al te laat. Dan is het ijs al in het water gedonderd 😬 Ook het weer zit niet helemaal mee, dus het is een bewolkte gletsjer op de foto’s. Is moeilijk foto’s maken met het sneeuwwitte van de gletsjer en het donkere van boven de bergen. Zal nog wat werk zijn, vrees ik, om de foto’s toch beetje deftig te krijgen.

Om 13u moeten we terug verzamelen, want in de namiddag staat onze gletsjer wandeling op het programma. We hebben wel een lunchpakket meegenomen, maar ik check toch nog even de cafetaria. Hier hebben ze fritten en chicken nuggets. Dus dat wordt mijn lunch van vanmiddag, en het smaakt. 😍 Ondertussen is het weer nog steeds niet gebeterd. Integendeel zelfs.

We worden met een bootje naar de overkant gebracht. Daar worden we in groepen verdeeld om de berg op te gaan. Eerst de stijgijzers aanbinden, en wat oefenen. Dan kan het echte werk beginnen. Ondertussen regent het ook dat het giet. Dus het fototoestel blijft dan maar in de rugzak. De weinige foto’s die ik maak, worden dan gemaakt met de iPhone. Niet ideaal, maar het kan nu eenmaal niet anders. Het is een leuke tocht op zich, maar het weer maakt het niet fijn meer. Blijkbaar is mijn broek en jas enkel een beetje winddicht, maar niet echt helemaal waterdicht. Het weer is guur en ik krijg toch wel kou.

Hier en daar is het toch zo mooi, dat ik af en toe toch mijn fototoestel uit mijn zak pak. En dan maar ter bescherming van de regen onder mijn jas steek. Niet echt ideaal voor een fototoestel, maar ja… Nood breekt wet…

Na een dik ander half uur is het weer tijd om de stijgijzers af te doen en weer naar de boot te gaan. Ik heb nu echt koud. Tegen zes uur zijn we dan weer in het hotel en ga ik een half uur onder de douche staan. En dat doet deugd. Daarna is het tijd om naar het dorp te lopen. Eerst langs de winkel en dan naar het restaurant. Het wordt laat, later dan we gewend zijn. En het is nog licht. In het hotel staat altijd, maar dan ook altijd de verwarming op. Het is 1 systeem voor het hele hotel. En dus kan je het niet zelf uitzetten. En zij zetten de verwarming niet af, je moet het raam maar openzetten als je het te warm hebt. Als dat geen verspilling is dan weet ik het niet meer. Dus slapen met het venster open…

Het was geen al te beste nacht. De laatste paar nachten verlopen een beetje moeilijk. Tegen 9u – 9u30 ga ik ontbijten. Nu niet dat het hier een groot ontbijt is. Alleen toast, een schel kaas en een schel hesp. (Ham zoals de nederlanders zeggen 😂) Een aantal zijn alweer vertrokken voor een lange wandeling. Anderen twijfelen tussen de ene wandeling, of de wandeling naar de condors. Ik dacht eerst mee te gaan naar de condors, maar volgens het schema doe je een uur over 1 km. Dat gaat dus steil omhoog.

Montse en Sharmilla gaan aar een waterval wandelen. Slechts 3km op en 3 km af. Laat ons dat maar doen. Niet te moeilijk maken. Er komen nog wandelingen deze vakantie. Het is een vlakke wandeling en staat toch weer wat wind. Op nog geen uurtje staan we aan de waterval. Net met een bende bejaarden. Voor de waterval ligt een grote rots waar een paar trutten van plan zijn om te eten, nadat ze eerst een half uur fotoshoot hebben gehouden. Montse jaagt ze weg. Dan hebben we de bejaarden natuurlijk nog op de foto. Maar ons wachten wordt beloond. Foto’s zonder toeristen… 😀

Terug in het dorp gaan we een terrasje doen. Het is daar zalig zitten in het zonnetje. We rijden deze namiddag weer naar El Calafate, dus we ‘moeten laat lunchen. Dus kan ik nu eerst een ijsje eten. Montse moet nog vanalles doen, maar Sharmilla en ik blijven nog even zitten. Mijn plan was na de wandeling rustig iets te eten en dan mijn dagboek bij te schrijven. Maar het is gezellig en de tijd verstrijkt. Is bijna drie uur dus we gaan lunchen 😊 We gaan weer naar de plaats waar ik mijn hamburger heb gegeten. Hij is niet zo lekker als de vorige keer, maar het smaakt wel. Om half vijf zijn we dan weer onderweg.

Tegen zeven uur zijn we weer bij onze thuisbasis. Zou zo je het toch kunnen noemen. We komen hier 3 keer. Met een aantal lopen we eerst naar het dorp om te gaan pinnen. De zuid Amerikaanse champions league is pgespeeld. Weet niet meer tegen wie, maar de Boca Juniors hebben verloren. 🤔 De supporters van de winnaars maken ontzettend veel lawaai in het dorp en zetten de wegen allemaal zo goed als vast.

Vermits we zo laat geluncht hebben, moeten we niet meer eten. Enkel nog even de supermarkt binnen en dan kunnen we teruglopen naar het hotel. Ik heb een andere kamer dan de vorige keer, en deze is voor mij minder goed dan de anderen. De muren zijn superdun, en dat is heel fijn als je buren hebt met een kleine. Die speelt ook nog eens tot bijna elf uur op de gang. Dus mijn plan om rustig en op tijd te gaan slapen, valt in het water. Beetje opgedraaid kruip ik dan maar mijn bed in. Morgen een van de hoogtepunten. De Perito Moreno gletsjer…. 🏔🗻

Gisterenavond hebben we nog het busje geregeld dat ons naar de beginplaats van de wandeling zou brengen. Dat busje staat om half tien voor de deur. Vermits we ook een lunchpakket moeten meenemen, loop ik voor het ontbijt nog naar de bakker. Die vind ik wel niet, dus worden het broodjes uit de supermarkt. Gisteren 2 stukken chocola gekocht om er tussen te leggen.

Tegen 10u zijn we aan de vertrekplaats. Het is behoorlijk winderig. We hebben een wandeling die glooiend is, en meer bergaf dan bergop. Het blijft tenslotte vakantie. Het eerste stuk van de route loopt door het bos. Het is in het begin toch een paar kleine klimmetjes. Maar het valt al bij al nog mee. Onderweg hebben we prachtige uitzochten op de Fitz Roy en één of andere gletsjer. Blijkbaar is het uitzonderlijk dat de Fitz Roy zonder wolken te zien is. Hebben wij weer geluk.

Tegen 12u komen we bij de splitsing. Ofwel kan je hier nu nog een uur naar omhoog. Maar je stijgt op 1km tijd 600 hoogtemeters of zo. Dus die laat ik aan me voorbij gaan. Sandra ook, maar Ad gaat wel naar boven. Wanneer hij vertrekt, blijven wij nog even zitten om ons broodje op te eten. Na een uurtje, afwisseling zon en stevige wind, zetten we de wandeling verder. De volgende 8 km zouden voornamelijk naar beneden moeten gaan. Op zich gaat het wel een beetje bergaf, maar voor de rest redelijk vlak. De afdaling begint eigenlijk mar de laatste 2km. En dan moeten alle hoogte meters gemaakt worden. Het gaat dus behoorlijk steil bergaf. Slecht voor mijn knieën. En die kilometers blijven duren. Niet te schatten… 😬 Ben je eindelijk beneden, moet je nog heel het dorp door om bij het hotel te geraken. Ik plof neer op het terras van het café voor het hotel. Sandra loopt nog even naar het hotel. We hebben 17km gewandeld dus we trakteren ons op een terrasje met een lekker drankje. 😎🍨

Ondertussen sijpelen ook de anderen terug binnen van hun wandeling. De meesten hebben een zwaardere wandeling gedaan dan die van ons. Na wat rust is het tijd voor een douche en kunnen we gaan eten. We gaan over de deur eten, want dat zou het restaurant zijn van een tante van een vriend van Jorijn. Maar blijkbaar heeft die tante het ondertussen verkocht. Maar dat horen we maar als we al zitten. 🤔🤪

Veel keuze is er niet op de kaart, dus ik neem dan maar de lomo met gegratineerde patatten. Tot mijn grote verbazing is het ook nog lekker. Het is een klein restaurantje, en daar met een bende Hollanders in…. Je kan je al voorstellen wat een lawaai er is. Mijn oren kunnen dat echt niet meer aan na zo’n lange dag en ik loop alweer naar het hotel. Ik heb geen zin om nog te wachten totdat iedereen zijn toetje op heeft en dan af te spreken voor de wandeling van morgen. Ik zal op tijd gaan ontbijten en dan wel zien wie wat gaat doen. En anders wordt het een dagje niets doen. Tenslotte: het is vakantie 😎😎🏔🍦🥰

Vandaag staat een van de hoogtepunten op het programma. We gaan vandaag met de boot richting de gletsjers. Om 7.15u staat de bus voor de deur. Het is een klein uurtje rijden naar de haven, en de boot vertrekt om half negen. We vertrekken met mooi weer, maar hoe verder we rijden, hoe donkerder het wordt. Onderweg zien we een regenboog, het is dus ergens aan het regenen… Opeens hebben we zelfs een dubbele regenboog… 🌈🌈

Mooi op tijd komen we aan in de haven. Nog even een pipi stop en dan kunnen we aan boord. Het is een catamaran en we zijn zeker niet alleen. Met wat vertraging gaan we dan toch op pad. Het eerste stukje moet je binnen blijven. Maar eens alle plichtplegingen gebeurd zijn, kunnen we wel het dek op. Er staat een stevig windje, maar in het begin schijnt de zon nog een beetje. Maar hoe verder we varen, hoe minder het weer wordt. En het wordt ook stevig koud met die wind. Hier en daar drijven er wat kleine ijsschotsen langs. We komen uiteindelijk bij de Upsala gletjser. Maar vermits deze niet stabiel is, blijven we op een serieuze afstand. Je krijg hem bijna niet goed op de foto. Maar ok, we hebben hem gezien. De boot legt de motor even stil bij een paar grotere ijsschotsen. Allemaal voor de foto. Maar het is moeilijk licht, dus geen idee of ze beetje deftig op de foto staan.

Als alle foto’s genomen zijn, kunnen we verder naar de volgende gletsjer. Het is effe varen, maar we krijgen waar voor ons geld. We komen aan bij de Glacier Spegazzini. Is een mega gletsjer. Meer dan 150m hoog. Is een imposant en ons bootje klein…

We hebben ruim de tijd op foto’s te maken. Het weer overtrekt helemaal, en er steekt een behoorlijke straffe wind op. Bij ons zou dat storm noemen. Wind en regen. Als alle foto’s genomen zijn, kunnen we terug keren naar de haven. Het is beetje koud om echt buiten te blijven staan. Als je in de zon kan staan, valt het wel mee. Maar ik zit toch een tijdje binnen. Tegen 14u zijn we weer in de haven. We rijden terug naar het hotel om Montse en Sandra op te pikken en dan kunnen we doorrijden naar El Chaltén.

Onderweg zet ik mijn foto’s op de iPad. Beetje ontgoocheling. Zitten er geen al te denderende tussen. We rijden een beetje door niemandsland. De enige stopplaats is La Leona. Hier hebben zich een paar schurken schuil gehouden na hun bankovervallen, zo veel jaar terug.

Morgen staan er wandelingen op het programma. We hebben tijd genoeg om ze allemaal te onderzoeken. Maar het is allemaal een beetje chaos. De ene heeft over de rode wandeling, de andere de groene. Ik denk dat ik gewoon effe afwacht en kijk wat er afgesproken wordt. Zo kan ik toch niet volgen. Tussen alle chaos door zien we onderweg voor de eerste keer de bergtoppen van de Fitz Roy. Hiervoor gaan we naar El Chaltén. Eindelijk bij het hotel aangekomen, lijkt het niet helemaal op dat wat er op de app staat. Er klinkt wat gemor. Op zich zijn de kamers best ok. Het is geen luxe, maar dat hoeft toch ook niet. Je bent nauwelijks op je kamer. Voor de rest van de dag is er niets meer gepland. Michael, Ingrid en Nicole lopen het dorp in voor hun gebruikelijke terrasje. En ik loop even mee. Is echt wel zalig om in december op een terrasje te zitten. We lopen nog even naar de winkel, voor de voorraad voor de wandeling morgen. Ik heb besloten om mee te gaan met Ad en Sandra.

Na de winkel is het etenstijd. We gaan over de supermarkt een restaurantje binnen. We beginnen op het terras, maar eens het wordt later wordt, daalt hier ook de temperatuur. Het wordt een hamburger vandaag. En hij is lekker. Is de eerste keer dat mij het eten echt smaakt deze vakantie. Al de rest was op zich lekker, maar niet wow. Ligt natuurlijk aan mijn eet talenten. 😝😀

Ik loop op tijd terug naar het hotel om af te spreken met Ad en Sandra. Daar is het tijd om de zak te maken voor morgen en bedje in te kruipen. Wordt lange, zware dag morgen. 😅

Na een redelijke nacht is het tijd om Bariloche te verlaten en te vliegen naar El Calafate. Om 9.15u komt de bus ons oppikken om ons naar de plaatselijke luchthaven te doen. Is maar een half uurtje rijden. Daar inchecken en dan is het wachten. Iedereen heeft er over nagedacht om een plaats aan het raam te vragen, behalve Marijke. Zij is blij met haar gangpad, totdat ze even verder nadenkt. Zo goed ik zat op de vorige vlucht, zo verkeerd zit ik nu. Alle bergen zijn te zien langs de andere kant. Langs mijn kant zie je alleen maar een dorre vlakte. Moet ik toch onthouden voor de vlucht naar Ushuaia…

Het is voor de rest een rustige vlucht. We landen mooi op tijd. Daar staat de bus te wachten om ons naar het hotel te doen. gelukkig eindelijk weer eens een grotere bus waardoor iedereen een beetje comfortabel kan zitten. Eens aangekomen bij het hotel, worden de koffers in de kamers gedropt en wordt er een gezamenlijke uitstap gedaan naar het dorp. We zitten er net buiten. Het is al drie uur gepasseerd dus het is echt wel etenstijd nu. Een deel gaan naar het gletsjer museum (doe ik uiteraard niet aan mee 😉🙈) anderen gaan vogeltjes kijken. Samen met nog een paar anderen ga ik eerst iets kleins eten.

Het wordt uiteindelijk van het ene terras naar het andere. Wanneer mijn eetgenoten vertrekken, blijf ik met Montse en Ingrid nog wat verder babbelen. Na een tijdje gaan we nog even door het dorp lopen, en komen we Stijn tegen op een terrasje. Dus zetten we ons daarbij en daar zitten we dan ook nog wel een tijdje. Ik had een grote toasti, dus niet direct honger. We besluiten niet mee te gaan eten, maar gaan wel achter een ijsje. We gaan er alleen maar eentje eten als we er langs komen bij het teruglopen naar het hotel. En ja hoor, we passeren er eentje 😅🍦 dus met ons ijsje in de hand nog snel even boodschappen doen en weer naar het hotel. Rugzak maken en dan is het alweer slapenstijd. De dagen gaan op zich wel snel!! Morgen grote dag met een boottocht naar de gletsjers en ijsbergen 😎😃😃