We zijn hier weer, meer dan een jaar later. In 2017 ben ik iet het land uitgeraakt. Dus nu dan maar snel in februari naar de zon. Dit jaar wordt het Zuid Afrika, Swaziland en Lesotho. Het is daar zomer, dus 30 graden is het gemiddelde. Is een heel verschil met hier. Hier vriest het dat het kraakt en de sneeuw wilt heel graag vallen. Dat het nog maar wacht totdat ik morgen in de lucht hang.

Voor het eerst in jaren werk ik niet tot de laatste moment om dan snel in te pakken en te vertrekken. Donderdag is mijn laatste dag en dan heb ik vrijdag nog de ganse dag vrij om in te pakken en te stressen 😩😳

Vermits ik zaterdag redelijk vroeg vlieg, en ik niet direct iemand heb om me weg te doen (is echt ver om zo vroeg over en weer te rijden), rijd ik op vrijdag naar Den Bosch. En van daaruit word ik naar Amsterdam gevoerd op zaterdag. Is al iets minder ver, en moeten we iets minder vroeg vertrekken.

Donderdag avond nog even bij meter dag zeggen en genieten van de laatste momenten in mijn zetel. De anti stress pilletjes niet ver uit de buurt. De afgelopen dagen niet echt denderend geslapen, dus ik kruip om negen uur in mijn bed. Ook nog optimaal gebruik maken van de uren in mijn eigen waterbedje. Slapen kan je het niet helemaal noemen, maar toch…. heb toch een paar uur van de nacht gemist. 😴

Vrijdag morgen: ik kom ineens tot de conclusie dat mijn bankkaart niet open gezet is voor buiten Europa. Dus dat moet nog snel geregeld worden. Gelukkig kan dat via de telefoon. Daarna nog online inchecken en dan kan het inpakken beginnen. Het moeilijkste van alles zijn de broeken. Ze worden allemaal gepast en toch een paar mee in de rugzak. Ik heb precies te weinig mee, maar waarschijnlijk heb ik nog veel te veel mee. Dan nog de dagrugzak maken en we zijn klaar om te vertrekken richting Den Bosch. Nog eerst een tussenstop bij mama en de carwash. Voorlopig lukt het met de zenuwen. Iets later dan gepland vertrek ik. Gelukkig valt het verkeer en het weer mee. Op een deftige tijd sta ik bij Peggy voor de deur. Nog mijn rugzak terug doen naar de Media Markt en dan niets meer…. de stress komt toch weer al beetje op. Is niet te snappen dat het na al die jaren nog steeds zo erg is. Ne mens zou toch denken dat het na bijna 15 jaar zou beteren. Helaas…. 😢

Straks nog eten of op zijn minst een poging doen. En dan proberen toch een beetje te slapen. Indien dat niet werkt, ik moet toch bijna 12 uur vliegen. Dus tijd zat om te slapen. Hopelijk zijn we snel in Kaapstad en is er nog water over voor ons. Want het wordt een probleem… ☀️ en dan 3 weken rust en genieten van het zonnetje…

Verhaal wordt vervolg als er wifi is 😀👍🏻