Vandaag is het woensdag. Tijd gaat snel. Vertrek is gepland om 7.30u. Vermits het ontbijt pas vanaf zeven uur kon, werd er gezegd dat het vijf-tien minuten later ook goed is. Om half acht sta ik dus bij de bus en blijkbaar ben ik de laatste en is iedereen op mijn aan het wachten. Ik gooi het dan maar dat ik me overslapen heb. 😇
We rijden vandaag naar Kandy, met een tussenstop in Sigiriya en Dambulla.

We zijn nog niet zo heel lang op weg als het begint te regenen. En niet een beetje, maar echt goed doorregenen. Als we in dit weer de rots moeten beklimmen… Ook wanneer we zo goed als aan het complex zijn, blijft het druppelen. Je kan kiezen museum of klimmen. Vermits museum niet echt een optie is, zal het klimmen worden. Alhoewel de regen moet toch even doet twijfelen. Maar hoe dichter we bij de ingang komen om ons ticket te kopen, hoe klaarder het wordt. We vatten de klim aan met een stevig zonnetje. Dit maakt ook dat het zweet alweer begint te lopen. Het zijn ‘slechts’ 430 trappen. We hebben van heel de vakantie nog bijna geen toerist gezien, maar ik denk dat ze allemaal hier zitten. Het is gewoon file lopen om tot boven te geraken.

Voor de muurschilderingen moet je een ijzeren draaitrap naar boven. Naar boven is geen probleem, maar naar beneden is het een zelfde soort draaitrap, en voor mensen met hoogtevrees is dat niet echt ideaal. Gelukkig is het niet zo’n heel hoge trap. Via nog een hoop trappen komen we uiteindelijk bij een pleintje uit. Hier staan de leeuwenpoten. Om helemaal de rots te beklimmen, moet je nog eens een trap naar omhoog. En deze heeft wel een leuning, maar staat gewoon tegen de rots gebouwd. Ook hier is het niet voor mensen met hoogtevrees. Ik heb vanboven waarschijnlijk hetzelfde zicht als hier beneden, dus ik ga niet nog naar omhoog. 

Marcel blijft echter ‘zagen’. Als hij kan zorgen dat ik terug beneden geraak, wil ik wel mee naar boven. Want naar boven is geen probleem. Je moet niet naar beneden kijken. Ook hier is het file op de trap, maar we geraken wel boven. Ok, ik moet toegeven dat het zicht van hierboven beter is dan van beneden. Weet niet wat de spinning lessen me opleveren, maar ieder geval geen conditie om trappen te beklimmen. Na wat foto’s is het weer tijd om naar beneden te gaan. Nu ko’t de moeilijkheid. Maar Marcel doet wat hij beloofd heeft, en krijgt me heelhuids beneden. Oef! Nu nog de afdaling naar de parking. Deze is niet zo steil of met afgrond naast. Maar het blijven toch een hoop trappen dat je nog naar beneden moet. Het zweet blijft lopen. Van aan mijn oren tot aan mijn tenen… 😅 Wat zou een frit met een goei klots mayonaise nu toch smaken… 😋🙃 We pikken de mensen op die naar het museum zijn geweest, en rijden door naar de volgende beklimming, Dambulla. 

Het zijn weer eerst wat trappen en dan een serieus steile helling naar boven. Ik twijfel toch wel even of ik nog verder loop. Het is ondertussen al middag voorbij en ik heb nog niet meer gegeten dan een paar nic nacjes. Maar ik zet door en uiteindelijk toch blij dat ik het gedaan heb. We moeten uiteraard weer onze schoenen uitdoen, maar het is niet door het zand dat we nu moeten, het zijn gewoon gloeihete stenen. Er zijn vijf verschillende grotten met allemaal Boedha beelden. De ene al wat groter dan de andere. De ene is een andere houding dan de anderen. Het is een mooi iets om te bezoeken. Als iedereen terug beneden is geraakt, kunnen we verder rijden naar de lunch plek. Mmmmm, zou het eindelijk iets lekkers zijn? 🤔 Helaas het is weer buffet… Gelukkig liggen er deze keer ook wat patatten tussen, dus dan eet ik die maar. En, als dessert is er ijs. Daar schep ik me dan meer dan genoeg van op. Heb ik wel verdiend na al die trappen en steile beklimmingen. 

Het restaurant heeft ook een kruiden tuin. Dus hier worden we ook nog in rondgeleid. Ik heb al zo’n tuin gezien in Zanzibar, dus dit hoeft eigenlijk niet. Diegene die uitlegt geeft, is ook niet de meest fijne mens. Hij doet alsof hij alles beter weet, en onderbreekt iedereen. Uiteindelijk worden alle zalfjes en creme’kes nog eens uitgelegd, en worden er massages gedaan van nek en gezicht. Ik sla de eerste keer af, want wat als het daarna slechter is dan ervoor. De tweede keer neem ik toch maar het risico. Is niet slecht, maar het brengt ook niets bij. En zoals was te denken dien je nadien nog iets te geven aan die dat de massage deed. Daarna worden we naar de shop geleid. Maar niemand die iets koopt, het wordt je bijna opgedrongen. We rijden dan door naar ons hotel in Kandy. We liggen zogezegd een steenworp van het centrum van de stad, maar wie die steen heeft gegooid, kan zo het wereldrecord verbreken…

Als we op de kamer zijn, komt er een ventje langs met het buffet. Ik vraag of ik a la carte kan eten en dat is geen probleem. Tot als je beneden komt en iets wil bestellen. Ja, dat gaat niet of je moet heel lang wachten. Ze zijn nog met het buffet bezig. Dat zou klaar zijn tegen half 8. Het wordt half acht, het wordt kwart voor acht… uiteindelijk is het half negen voordat er iets op het buffet verschijnt en alles wzt er op ligt, staat me echt niet aan. Toen valt mijn frank: ik heb nog choco bij. Ik vraag dus achter een paar sneden brood. Daar kijken ze ook al bedenkelijk voor, maar ik krijg ze uiteindelijk wel. Wordt dus boterhammen met choco. Het noodrantsoen levert dan toch iets op. 

Daar kookt mijn bloed dus van he. Je weet dat er nieuwe gasten komen, en toch kan je niet zorgen dat dat buffet bij tijd klaar is. Kan nu toch niet zo heel moeilijk zijn. Maar heb de indruk dat de manager het met zo min mogelijk kosten wil doen. Op alles wordt beknibbeld. Morgenvroeg gaan we voor de city tour in Kandy.