We beginnen aan ons laatste weekend van de vakantie. Op zaterdag rijden we naar de Catlins. Het is een mooie route. Het voert ons langs de groene velden met daar de bekende schapen op. Er staat vandaag niet echt iets op het programma. Vanavond delen we weer huisjes. Deze keer deel ik het huisje met Dirkje en Nel. Vermits we eigenlijk in een motel zitten en er niet echt iets in de buurt is, gaan we zelf koken vanavond. Over de middag worden er inkopen gedaan voor de pasta van vanavond. Ook voor de lunch dienen we iets mee te nemen. Vermits er niet echt nog iets op de planning stat, kunnen we een extra lange lunchstop inlassen. Dat doen we aan het strand. Een paar bikkels van de groep wagen zich toch in het koude water. Ik hou het maar bij de foto’s maken. Het weer begint langzaam te veranderen.

Na het strand rijden we door naar Nugget Point. Hier kan je een kleine wandeling doen naar de vuurtoren voor het uitzicht. Ik sla deze over. Er staat mega veel wind en mijn oren draaien nu al overuren. 😖 Van Nugget Point rijden we door naar onze accommodatie in Kaka Point. De huisjes worden ingedeeld, en Evelien begint aan de pasta. Samen met Cionne, Jan en Gertie steek ik een handje toe. Ik probeer wel groenten te snijden, maar voor de volksgezondheid te sparen, hou ik het daarna maar bij de afwas. 😉 ik krijg deze keer een eigen versie van de pasta (lees: zonder de kaas en groenten ☺️) Tegen dat wij klaar zijn met de pasta, heeft de rest van de groep zich in onze living gewrongen. Met 18 in zo’n kleine ruimte: dicht bij elkaar is lekker warm. Daarna loop ik nog even samen met Gertie terug om het toetje af te werken. Het wordt zo nog een gezellige avond. Er wordt veel gezeverd en gelachen. Een deel van de groep is al gaan slapen als evelien erachter komt dat ze nog haar wensballonnen heeft. Die had ze eigenlijk gekocht voor nieuwjaar, maar die zijn toen niet gebruikt. Samen met de laatsten laten we de 3 wensballonnen op. Is wel een mooi zicht, zo 3 van de lichtpuntjes in een donkere hemel. Dan wordt het hoog tijd om te gaan slapen, want morgen alweer een lange dag. Vanaf nu slapen we overal maar 1 nacht in plaats van 2.

Om half negen zijn we alweer paraat in de bus. Vandaag leidt de route ons naar Oamaru. Het weer van gisteren heeft zich vandaag voortgezet. Echt warm kan je het niet noemen. De koffiestop wordt gehouden in Dunedin. Is een moeilijke bevalling want zo goed als alles is dicht. We vinden toch een leuk huiskamer cafe waar we dan ook wat langer blijven zitten dan anders. We lopen nog wat rond in het dorp en rijden dan weer verder. 

Tegen de middag komen we dan aan bij de plaats waar we de groepsfoto gaan nemen. Helaas werkt het weer dus niet mee. Op een onverklaarbare reden zijn hier op het strand een hoop ronde stenen te vinden: de Moeraki boulders. Niemand die weet hoe ze er komen maar het is wel duidelijk dat het een goeie commerce is. Nadat de foto’s genomen zijn, gaan we daar nog snel lunchen. Gezien het weer neem ik de soep. Op de vraag een kleine of een grote, antwoord ik overtuigd: doe maar een grote! Ja man, het kost me 17 dollar die soep. Gelukkig is zo toch een beetje lekker. Vervolgens door naar het hotel. Het regent nog steeds.

De bedoeling was dat we vanavond eerst naar de geel oog pinguïns gingen kijken en dan zouden doorrijden naar de blue pinguïns. Helaas heeft er een ziekte geheerst de afgelopen maanden en zijn er geen geel oog pinguins meer te vinden hier in Oamaru. Dat maakt onze namiddag wat langer. Het weer is nog steeds niet wat het moet zijn, dus we lopen snel naar de winkel om dan de rest van de namiddag internettend door te brengen. Om half zeven eten we dan in het hotel.

Tegen kwart na acht brengt Geoff ons naar de blue pinguïns. Elke avond komen die daar aan wal. We hebben premier seats dus we moeten daar op tijd zijn. Hoe dichter we erbij zitten, hoe meer je kan zien. Ondertussen, het geraakt afgezaagd, regent het nog steeds. Is echt koud en die beesten zijn niet direct geneigd om snel aan aan wal te komen. Het is half 10 voorbij voordat de eersten aan land komen. Ze zijn echt kleinen zijn super grappig met hun gewaggel. Sommigen gaan zo snel, dat ze over hun eigen ‘voeten’ strompelen. Dan is het effe wachten maar al snel komt een tweede, veel grotere groep aan land. En dan nog een derde…

Ondertussen is het gestopt met regenen en lopen we toch te voet naar ons hotel. Binnen mocht je absoluut geen foto’s maken, geen video, geen gopro. Niets, alleen kijken. Want ze willen de pinguïns zo’n rustig mogelijk verblijf gunnen. Maar eens je dan buiten over straat loopt, kom je dus nog wel eens een gestrande pinguïn tegen en die wordt dan natuurlijk wel uitgebreid gefotografeerd, en met flits. Is bijna elf uur of zo wanneer we aankomen aan in het hotel. Ik kijk nog even mijn mail na. Jep, het is zover. De tgv wordt door de staking gewoon helemaal geschrapt. Hij rijdt gewoon niet. Er dient een plan b opgesteld te worden om van Schiphol thuis te geraken. Het is dan maar te hopen dat enkel de Waalse bonden staken en niet heel het land. Dan zou het misschien nog wel moeten lukken om met de trein thuis te geraken. Afwachten… Maar het verstoort wel redelijk mijn nachtrust… 😴