Maandelijks archief: januari 2016

Voor de laatste dag kunnen we nog uitslapen. Nu ja, lees: Marijke slaapt uit en de anderen gaan toch op tijd ontbijten. Om 9u moeten we gepakt en gezakt staan om naar de luchthaven te vertrekken. Dus nog alle tijd om een douche te nemen en de laatste dingen in mijn rugzak te duwen. Hij weegt toch verdacht zwaarder dan in het opkomen. Hoe zou dat nu toch komen?? 🙂

Arno heeft nog een verlenging van zijn vakantie en vertrekt pas later naar de luchthaven. Hij is wel zo lief om toch op te staan en afscheid te komen nemen. Ook Eveline gaat al mee naar de luchthaven. Zij gaat nog even rustig genieten van het strand voordat haar nieuwe groep in Auckland staat.
De luchthaven is niet zo ver en we zijn al snel ter plaatse. De luchthaven van Christchurch is nu ook niet de meest grote luchthaven van Nieuw Zeeland. Al snel is iedereen ingecheckt en kan het wachten beginnen. Er moet nog wat geld opgedaan worden, want hier ben je natuurlijk niets met Nieuw Zeelandse dollars. Ik vind niet direct iets naar mijn goesting, dus ik wissel alles gewoon terug om naar euro’s. Kunnen we dan al opzij leggen voor de volgende vakantie.

Om iets na twaalf op de middag vertrekken we dan richting Singapore. Een vlucht van 8413 km en net geen 10u vliegen. Ik had gehoopt van eigenlijk te slapen, maar dat zat er deze vlucht niet in. Beetje schrijven, spelletjes spelen en toch af en toe wat dommelen. Tegen half zes in de avond, plaatselijke tijd in Singapore, raken we de grond. Voor onze biologische klok is het ondertussen bijna 10 uur in de avond. Singapore luchthaven is al beetje groter dan die in Christchurch, maar om je hier nog 6 uur bezig te houden, moet je toch moeite doen. We doen de winkeltjes maar een paar keer, nog iets drinken en samen met Gertie en Cheryl reizen we dan maar van Terminal 3 naar Terminal 2 en dan verder door naar Terminal 1 om terug te eindigen in Terminal 3. In elke terminal zijn de winkels gewoon dezelfde, dus we zijn ook alweer snel rond. Het wordt alsmaar later en later en de slaap begint ook harder en harder te komen. Het is zaak van wakker te blijven totdat we vliegen.

Redelijke tijd voor dat we mogen boarden zitten we al aan de gate. Ik loop nog even rond, vind gratis internet, en hou me effe bezig. In het teruglopen zie ik dat de gate gewijzigd is en al snel zie ik ook de anderen te staan trappelen om te vertrekken. We moeten helemaal van gate A10 naar de B…nog iets. In ieder geval eigenlijk bijna heel de terminal door. Het wordt crossen wat de boarding is al begonnen. We hebben gelukkig nog tijd om effe een snack in onze mond te steken en het slaappilletje te nemen. Dan mogen we eindelijk aan boord. Het is ondertussen 4 uur in onze Nieuw Zeelandse tijd. Ik verwacht dus ook moe genoeg te zijn om heel de vlucht te slapen. Helaas zit het er ook in deze vlucht niet in. Ik slaap wel, maar geen hele uren aan een stuk. Het worden lange 13 uren tot Amsterdam.

In Amsterdam landen we mooi op tijd. Ondanks alle turbulentie en tegenwind. Nu wordt het spannend om te zien hoe ik ga thuis geraken en wanneer. Normaal zouden de Vlaamse treinen wel moeten rijden.
De bagage komt vrij vlot de band op en al snel is het tijd om afscheid te nemen van de laatste groepsleden. Het was een aangenaam gezelschap.

Om half acht sta ik aan het loket voor een nieuw treinbiljet. Er gaat gelukkig een rechtstreekse trein van Amsterdam naar Mechelen. Het kost me wel 64 euro. Ik mag hopen dat mijn ander ticket van de tgv wordt terugbetaald.
Om negen uur zit ik op de trein en een mens wordt direct depressief als hij het weer ziet. We komen van 25-28 graden en zitten hier nu in de trein met een graad of 9 en regen. Kan ik niet gewoon de trein terug nemen en terug op het vliegtuig stappen?? 😦

Tegen de middag ben ik dan in Mechelen waar Karine me komt oppikken. Is niet zo’n heel lange rit naar huis en dan is het tijd om de sleutel weer in de voordeur te steken. Home sweet home, alhoewel…. 🙂

Het is zaak om zo lang mogelijk wakker te blijven om zo snel mogelijk van de jetlag af te geraken. Maar ik haal maar 17u. Ben echt doodop. Gelukkig moet ik op donderdag nog niet werken en tijd zat om te bekomen van de lange reis. Ik kroop wel vroeg in mijn bed, maar ben dus ook veel te vroeg wakker. Zeg maar rond een uur of 4…. Zucht…

We zijn nu ondertussen bijna 2 weken later en de vermoeidheid zit er precies toch nog een beetje in. Ondanks dat deze reis voor mij pure luxe was na 3 jaar Afrika. We sliepen hier zo goed als overal 2 nachten en de kwaliteit van de hotels was (uiteraard) ook wel ietsje beter. We hebben wel redelijk wat kilometers gedaan, maar toch niet veel van die hele lange reisdagen die je in Afrika wel hebt.

Conclusie van de reis: of het echt het mooiste is wat er bestaat op aarde… Voor mij niet helemaal, maar ik heb dan ook mijn hart verkocht in Afrika. Maar wie van natuur houdt, is het zeker te overwegen om de lange overtocht te maken. Nu is het weer tijd om te sparen en uit te zoeken waar de volgende vakantie naartoe gaat… Patagonie en Paaseiland, Tibet, Afrika….. Wie zal het zeggen? Maar dat zal hier natuurlijk ten gepaste tijde bekend gemaakt worden 🙂

Voor nu: alweer een land weggekrapt op de landkaart en een mooie ervaring rijker 🙂

Vandaag, maandag, vertrekken we om 8u15 naar onze laatste bestemming van de vakantie: Christchurch. Het weer werkt nog altijd niet helemaal mee. Het blijft wat bewolkt en er blijft een dreiging voor regen.

Het is geen lange reisdag. Tegen de middag komen we aan in de stad. De stad werd redelijk verwoest door een aardbeving in 2011. Heel wat gebouwen zijn ingestort en er vallen 185 doden. Onze eerste stop is dan ook het herdenkingsmonument voor de slachtoffers. Gewoon een bescheiden monument: 185 stoelen in alle mogelijke vormen en maten. Er waren ook baby’s bij, dus er staan een aantal kinderstoelen tussen en een maxi-cosi.
De kathedraal had ook grote schade opgelopen. Er is tot op vandaag nog steeds discussie of ze volledig gaat worden afgebroken, of toch gerestaureerd wordt. In afwachting van die beslissing (zit zelfs tot in de rechtbank) hebben ze een nieuwe, tijdelijke kerk opgericht in karton. Deze zou beter bestand zijn tegen een mogelijke aardbeving.

Christchurch is de thuisstad van Geoff dus hij rijdt ons met heel veel enthousiasme rond. En zo wordt ook de schade duidelijk. Na de mega citytour gaan we samen iets drinken in het nieuwe ‘centrum’, helemaal opgebouwd van containers. Vermits er niet direct geld en mogelijkheid was om alles opnieuw op te bouwen, zijn ze gestart met allemaal containers op elkaar te zetten. Deze gaven ze dan allemaal hippe kleuren en zo ontstond een gezellig plekje in de kapotte stad.

De rest van de namiddag staat er niets meer op het programma. Samen met Cheryl, Arno en Gertie lopen we nog wat rond in de stad. Het is een hele zoektocht om de juiste weg naar huis te vinden. Door de mega citytour zijn we lichtelijk onze oriëntatie kwijt. Nog voor dat we naar het hotel teruglopen, gaan we op zoek naar de Kathmandu. Het is een outlet shop dus de prijzen zijn behoorlijk laag. Daarna lopen we terug naar het hotel. We drinken nog even iets op het terras. En dan is het spijtig genoeg tijd om alles te beginnen inpakken en hopen dat alles in de rugzak gaat. 🙂

Om zeven uur hebben we dan met de ganse groep afgesproken voor het laatste avondmaal. Evelien heeft een tafel gereserveerd in een restaurant vlakbij. Het wordt een gezellige avond. Nel geeft een mooie speech in naam van de groep en Evelien verbaast de groep met een filmpje van de reis. Vandaar dus dat ze zoveel met haar gsm klaarstond 🙂 De verhalen van de vakantie worden opgehaald en vooral veel gelachen. Rond 22u zijn we weer in het hotel en zijn we klaar voor de laatste nacht in een ‘vreemd’ bed. Dit was de laatste volledige vakantiedag. 😦 Morgen gaan we naar huis…

We beginnen aan ons laatste weekend van de vakantie. Op zaterdag rijden we naar de Catlins. Het is een mooie route. Het voert ons langs de groene velden met daar de bekende schapen op. Er staat vandaag niet echt iets op het programma. Vanavond delen we weer huisjes. Deze keer deel ik het huisje met Dirkje en Nel. Vermits we eigenlijk in een motel zitten en er niet echt iets in de buurt is, gaan we zelf koken vanavond. Over de middag worden er inkopen gedaan voor de pasta van vanavond. Ook voor de lunch dienen we iets mee te nemen. Vermits er niet echt nog iets op de planning stat, kunnen we een extra lange lunchstop inlassen. Dat doen we aan het strand. Een paar bikkels van de groep wagen zich toch in het koude water. Ik hou het maar bij de foto’s maken. Het weer begint langzaam te veranderen.

Na het strand rijden we door naar Nugget Point. Hier kan je een kleine wandeling doen naar de vuurtoren voor het uitzicht. Ik sla deze over. Er staat mega veel wind en mijn oren draaien nu al overuren. 😖 Van Nugget Point rijden we door naar onze accommodatie in Kaka Point. De huisjes worden ingedeeld, en Evelien begint aan de pasta. Samen met Cionne, Jan en Gertie steek ik een handje toe. Ik probeer wel groenten te snijden, maar voor de volksgezondheid te sparen, hou ik het daarna maar bij de afwas. 😉 ik krijg deze keer een eigen versie van de pasta (lees: zonder de kaas en groenten ☺️) Tegen dat wij klaar zijn met de pasta, heeft de rest van de groep zich in onze living gewrongen. Met 18 in zo’n kleine ruimte: dicht bij elkaar is lekker warm. Daarna loop ik nog even samen met Gertie terug om het toetje af te werken. Het wordt zo nog een gezellige avond. Er wordt veel gezeverd en gelachen. Een deel van de groep is al gaan slapen als evelien erachter komt dat ze nog haar wensballonnen heeft. Die had ze eigenlijk gekocht voor nieuwjaar, maar die zijn toen niet gebruikt. Samen met de laatsten laten we de 3 wensballonnen op. Is wel een mooi zicht, zo 3 van de lichtpuntjes in een donkere hemel. Dan wordt het hoog tijd om te gaan slapen, want morgen alweer een lange dag. Vanaf nu slapen we overal maar 1 nacht in plaats van 2.

Om half negen zijn we alweer paraat in de bus. Vandaag leidt de route ons naar Oamaru. Het weer van gisteren heeft zich vandaag voortgezet. Echt warm kan je het niet noemen. De koffiestop wordt gehouden in Dunedin. Is een moeilijke bevalling want zo goed als alles is dicht. We vinden toch een leuk huiskamer cafe waar we dan ook wat langer blijven zitten dan anders. We lopen nog wat rond in het dorp en rijden dan weer verder. 

Tegen de middag komen we dan aan bij de plaats waar we de groepsfoto gaan nemen. Helaas werkt het weer dus niet mee. Op een onverklaarbare reden zijn hier op het strand een hoop ronde stenen te vinden: de Moeraki boulders. Niemand die weet hoe ze er komen maar het is wel duidelijk dat het een goeie commerce is. Nadat de foto’s genomen zijn, gaan we daar nog snel lunchen. Gezien het weer neem ik de soep. Op de vraag een kleine of een grote, antwoord ik overtuigd: doe maar een grote! Ja man, het kost me 17 dollar die soep. Gelukkig is zo toch een beetje lekker. Vervolgens door naar het hotel. Het regent nog steeds.

De bedoeling was dat we vanavond eerst naar de geel oog pinguïns gingen kijken en dan zouden doorrijden naar de blue pinguïns. Helaas heeft er een ziekte geheerst de afgelopen maanden en zijn er geen geel oog pinguins meer te vinden hier in Oamaru. Dat maakt onze namiddag wat langer. Het weer is nog steeds niet wat het moet zijn, dus we lopen snel naar de winkel om dan de rest van de namiddag internettend door te brengen. Om half zeven eten we dan in het hotel.

Tegen kwart na acht brengt Geoff ons naar de blue pinguïns. Elke avond komen die daar aan wal. We hebben premier seats dus we moeten daar op tijd zijn. Hoe dichter we erbij zitten, hoe meer je kan zien. Ondertussen, het geraakt afgezaagd, regent het nog steeds. Is echt koud en die beesten zijn niet direct geneigd om snel aan aan wal te komen. Het is half 10 voorbij voordat de eersten aan land komen. Ze zijn echt kleinen zijn super grappig met hun gewaggel. Sommigen gaan zo snel, dat ze over hun eigen ‘voeten’ strompelen. Dan is het effe wachten maar al snel komt een tweede, veel grotere groep aan land. En dan nog een derde…

Ondertussen is het gestopt met regenen en lopen we toch te voet naar ons hotel. Binnen mocht je absoluut geen foto’s maken, geen video, geen gopro. Niets, alleen kijken. Want ze willen de pinguïns zo’n rustig mogelijk verblijf gunnen. Maar eens je dan buiten over straat loopt, kom je dus nog wel eens een gestrande pinguïn tegen en die wordt dan natuurlijk wel uitgebreid gefotografeerd, en met flits. Is bijna elf uur of zo wanneer we aankomen aan in het hotel. Ik kijk nog even mijn mail na. Jep, het is zover. De tgv wordt door de staking gewoon helemaal geschrapt. Hij rijdt gewoon niet. Er dient een plan b opgesteld te worden om van Schiphol thuis te geraken. Het is dan maar te hopen dat enkel de Waalse bonden staken en niet heel het land. Dan zou het misschien nog wel moeten lukken om met de trein thuis te geraken. Afwachten… Maar het verstoort wel redelijk mijn nachtrust… 😴

Het jaar zit er weer op. Vanavond is het oudjaar. Wat gaat de tijd weer snel. Om half acht zijn we alweer op pad. Ja, vakantie, is vroeg vertrekken. 😴 Na de gebruikelijke koffiestop is het niet zo ver meer rijden. Om half twaalf staan we in het stadje. Is de eerste keer dat we zo vroeg ter plaatse zijn. We rijden eerst naar het kantoor van Real Journeys. Hier moeten we de excursies voor vanavond en morgen nog betalen. Als dat gebeurd is, staat er niets meer op programma tot vanavond. Via de winkeltjes en de supermarkt lopen we naar het hotel. De rest van de namiddag rust. Ik be normaal niet de persoon van de rust, maar denk dat de afgelopen maanden zo druk zijn geweest, dat het me nu wel deugd doet en dat ik elke gelegenheid neem om gewoon niets te doen. Ook vanmiddag, nu wordt het een powernap. Ik wil zeker nog niet naar huis, maar het gemis van mijn bed begint toch wel door te wegen. 😩

Tegen vier uur lopen we dan weer naar het dorp. We gaan vrij vroeg eten want om 18.45u moeten we inchecken voor de Glow Worms. Met een bootje worden we naar de overkant van het meer gebracht. We zijn hier zeker niet alleen. De boot wordt opgesplitst in kleine groepjes, die elk op hun beurt de grotten in gaan. We blijven tot laatste over. Eerst dus de uitleg over het fenomeen. En dan mogen wij de grotten in. Het is een wandelingetje van een minuut of 10 denk ik door de grotten. Veel water en dus ook veel lawaai. Slecht voor de oren… Op een bepaald punt is het helemaal donker. Daar moeten we overstappen in een klein bootje. Dit wordt aan de hand van ren koord verder de grot ingetrokken. En hier zien we de eindelijk de Glow Worms aan het plafond hangen. Het is leuk om te zien, maar of het geheel zijn geld waard was, daar zijn de meningen een beetje over verdeeld. Tegen half tien staan we weer met beide voeten op het vasteland. Daar staan Evelien en Arno ons op te wachten. We gaan allemaal samen nog iets drinken. Heel veel is er nu nog niet te doen. Iets na tienen lopen we met een aantal terug naar het hotel. We spreken wel af van even bij elkaar te komen om 12u. Ik probeer me bezig te houden, maar de tijd gaat toch behoorlijk traag. Is echt aftellen, want de wekker gaat om 6u15 morgenvroeg.

Om 12u wensen we elkaar nieuwjaar, kijken naar het vuurwerk vanuit het hotel en om tien over twaalf lig ik in mijn bed. Dit was 2015!!

De eerste nacht van het nieuwe jaar kunnen we ook geen voltreffer noemen, en het doet dus behoorlijk pijn als de wekker afloopt. Om 7u zijn we op pad naar de Milford Sounds. Bij ons moeten ze nog aan het aftellen beginnen en wij zijn alweer op pad. 

Langs een mooie route (en uiteraard een paar stops 😀) rijden we in 3 uur naar Milford. Daar staat een boot op ons te wachten die ons door de sounds zal varen. Het is een mooie tocht, met geweldig weer. En zeker als je weet dat ze hier 200 dagen per jaar regen hebben. En het eigenlijk de natste plaats op aarde is. Ja, dat is dus niet België 😉 we varen door de fjorden, een stukje de zee op en terug. Het is een mooie tocht, maar deze 2,5 uur is voor mij toch genoeg. Tegen 13u zijn we alweer in de bus. De bedoeling was dat een aantal een redelijk zware wandeling gingen maken. Maar een paar pijntjes en de zware nacht doen de plannen een beetje wijzigen. Iedereen gaat voor de kortere wandeling. Het is echt heet op deze nieuwjaarsdag. 😓 Er trekt blijkbaar een hittegolf over Nieuw Zeeland. Ja, dat is zeker hier dan hier zeker het geval. En in het Noorden zou het stormen. Lijkt dat we reis in de juiste richting doen. Ik sla de wandeling over en blijf lekker in de bus en schrijf een beetje mijn dagboek bij. Tegen vijf uur zijn we dan weer in Te Anau. Is beetje vroeger dan voorzien, maar denk niet dat iemand dat erg vinden. Er is nu nog tijd voor een douche voordat we aar de ten dollar surprise party gaan. Tot op dan een welbewaard geheim.

Om half zeven staat iedereen klaar aan de bus. Geoff zet ons af in het dorp en Evelien loost ons naar de plaats van het gebeuren: een cinema. We krijgen een film over de fjorden. Is toch beetje moeilijk om mijn ogen op te houden. Gelukkig duurt het maar een half uurtje. Daarna eindelijk etenstijd. Veel heb ik nog niet gegeten vandaag. Met eigenlijk teveel gegeten, lopen we weer naar het hotel. Alweer rugzak inpakken… Het jaar 2016 is begonnen. 😀 En dat wil zeggen dat onze vakantie op zijn einde begint te lopen. Vanaf morgen blijven we overal maar 1 nacht meer. En dinsdag vliegen we… 😢

We zijn alweer dinsdag 29 december, het jaar zit er bijna op. Op half 8 vertrekken we richting onze volgende bestemming: Queenstown.Onze eerste stop van de dag is uiteraard een koffiestop 😀 Vervolgens rijden we door naar het strand waar we een Dune Walk maken. Een korte wandeling door een bosje en dat uitkomt op het strand. Hier maken we ook kennis met de zandvlooien. Ergerlijke beestjes, die je te snel af zijn en waarvan de beten ongelooflijk jeuken. We krijgen van Evelien ook de opdracht om allemaal een platte steen te zoeken, die in je handpalm past en waar je een fijn gevoel bij hebt. Rare opdracht, maar iedereen gaat naarstig op zoek naar de juiste steen. In de bus worden de stenen dan doorgegeven en genoteerd welke steen van wie is. Blijkt dat Evelien deze allemaal mee naar huis neemt en er thuis een matje van maakt voor in de tuin. Die hadden we niet kunnen verzinnen. 😀

We maken nog een aantal stops voor dat we i Queenstown zijn. Onder andere een stop bij de Thunder Creek Falls, een kleine waterval. Op weg komen we nog een aantal meren tegen ( de namen zijn me helaas voorbij gegaan 😉) en uiteindelijk komen we over bij onze excursie van de dag. Het wordt een damesuitje naar de Riverjet. Een supersnelle boot die tussen de rotsen doorscheurt. We moeten nog even wachten, maar geeft ons de tijd om de zonnebrand op te smeren. Wanneer het dan uiteindelijk onze beurt is, krijgen we de boodschap dat we ons moeten splitsen. We zojn met 1 persoon teveel in onze boot en er kan niemand anders gesplitst worden. We stribbelen nog wat tegen, maar er is weinig aan te doen. Is kiezen of delen. Gertie, Cheryl en Willy gaan dan maar in de 2de boot. Achteraf gezien misschien nog wel fijner dan dat we allemaal in 1 boot hadden gezeten. Nu kon je nog een zwaaien naar de anderen, en gefilmd worden met de GoPro. Een half uurtje kicken 😀 Nadien kan je ook het,filpmje van hun kopen en de fotos die werden gemaakt: 80 dollar. Ja, is allemaal fijn en wel, maar omdat we gesplitst moesten worden, moeten we nu 2 keer alles kopen. En was niet onze fout. Maar het was blijkbaar al gecommuniceerd en we krijgen de 2 voor de prijs van 1. Is wel een mooie compensatie.

De rest van de groep was reeds doorgereden naar het hotel en de stad. Een busje van de maatschappij brengt ons dan ook naar de stad. We gaan iets drinken om de fijne namiddag. De anderen zouden ook naar de stad komen en zouden we samen iets kunnen eten. Maar daar loopt iets compleet mis met de communicatie. Uiteindelijk beland ik met Gertie en Cheryl op restaurant, waar het lekker eten is. Daarna gaan we nog een ijsje eten bij Patagonië. De bollen van de Crocantino kunnen hier niet aan tippen. We zouden nadien al lopend teruglopen naar het hotel, maar eigenlijk weten we de weg niet. We doen een poging, maar al snel draaien we toch maar om en gaan met de bus naar huis. Achteraf gezien ook de beste oplossing want was een behoorlijke wandeling geweest. ☺️

Woensdag hebben we een vrije dag in Queenstown. De ene gaat wandelen, Gertie gaat paardrijden en ik doe niets. Buiten uitslapen 😴 Om half tien ga ik dan ontbijten met Cheryl en doen we niets buiten rommelen totdat Gertie weer thuis is. Dan nemen we de bus naar de stad. We pikken een broodje op en gaan shoppen. Het weer is een pak frisser dan gisteren. Boven op de berg ga je niet veel zien vrees ik. Het is niet echt ijsjesweer, maar toch. Die ijsjes van Patagonië mag je echt niet laten liggen. Dus we stoppen daar nog even voor een ijsje of een ijskoffie. Zo groot is Queenstown niet en tel daar nog het slechte weer bij en dan komen we al snel tot de conclusie: het is geen weer, we gaan terug naar het hotel. Terug de bus op en weg naar een warme douche. We eten dan maar in het hotel. We zijn er helemaal alleen. Maar het eten is wel lekker. Verder dan soep en lookbrood kom ik niet meer na mijn ijsje. 😋 En daarmee is er al weer een dag voorbij. De dagen gaan hier supersnel. Voordat je het goed en wel doorhebt, zitten we alweer aan het avondeten. Rugzak inpakken en slaaptijd. Morgen rijden we naar Te Anau en is het oudjaar. 🎉