Maandag 14 december: vandaag doen we de cliffs en caves excursie. Om kwart voor acht moeten we beneden aan de haven zijn, want we moeten nog betalen. Om iets na acht, zwemvest aan en de boot op. Het is een speedboot. Eerst pikken we nog wat mensen op in Russell, aan de overkant van het water. Dan gaan we op pad. We varen langs 1 grot, en dat waren dan de caves. Daarna worden we gedropt op een eilandje. Van hier vertrekken veschillende wandelingen. Met een aantal nemen we de korte wandelingen. Diegene die graag wandelen en dat gewoon zijn, nemen de lange wandeling. In Nieuw Zeeland is niets vlak. Dus het wordt toch nog een pittige tocht. Ook de zon maakt het zwaar. En als je dan nog een beetje verkeerd loopt… Vijf minuten voordat de boot vertrekt, komen we aan. Helemaal bezweet, toch beetje voldaan. Nu een lekker cola light voor de tocht terug naar Russell.
Daar stappen we uit. Samen met Dirkje en Nel ga ik wat eten. De stappers onder ons vertrekken van hier te voet terug naar Paihia. Een wandeling van een uur of vijf. Daar pas ik voor. We nemen gewoon de ferry terug. Nog iets drinken op de pier, boodschappen doen. Tegen dan is het een uur of vier. Vanaf nu rust, gewoon wat rommelen, wat schrijven… Tegen zeven uur vertrek ik dan samen met Gertie, Sheryl en Willy terug naar Russell voor de zonsondergang. Zo druk als het er deze middag was, zo rustig is het hier nu. Ondanks dat het wat bewolkt is, wordt het toch een mooie zonsondergang. Met de laatste ferry om 22u gaan we terug naar de overkant en het hotel.
Op dinsdag gaan we naar het uiterste puntje in het noorden. De eerste stop is alweer een kauri boom. We hebben de bomen nu wel gezien. Maar ze zijn natuurlijk belangrijk voor de Maori. Dus ze zijn niet over te slagen als de buschauffeur een maori is ☺️
Vervolgens rijden we door naar de pipistop. Daar kan ook koffie gedronken worden indien nodig. Dan rijden we naar het eerste hoogtepunt  van vandaag: het sandboarden. We hadden dat al eens gedaan in Peru, maar hier pakken ze het een beetje anders aan. Je krijgt een soort surfbord, maar dan de helft zo groot. Je legt het board neer, je legt je met je buik erop, handen vanvoor aan het board, en gaan.

Als ik de zandduin zie, weet ik het toch niet helemaal zeker af ik het ga doen. Is toch behoorlijk stijl om met je gezicht eerst naar beneden te gaan. Maar eens moet je dat eens doen. Dus zal dan vandaag zijn… ☺️ eerst komt de zwaarste opdracht: tot boven boven op de duin geraken. Niet evident, want je zakt iedere keer weg, en iedereen wil naar boven. Ik neem de kortere en tragere route. Ik leg me neer, krijg de laatste instructies en dan is het gewoon gaan. Met je voeten moet je sturen en afremmen. Is een fijne ervaring geweest. Gelukkig stop ik op tijd voordat ik de harde grond verder op donder. Want diegene die de hogere en dus de snellere route hebben genomen, die schuiven nog een heel stuk verder na het zand. Daar blijf ik van gespaard. Ik ga nog een tweede keer, daarna heb ik de moed niet meer om de duin op te klimmen. Was een ongelooflijke ervaring, kunnen we ook weer op het lijstje van “heb ik toch maar gedaan” komen. ☺️ 

Voor de lunch tijden we verder naar het strand. We hebben hier niet ongelooflijk veel,tijd, dus ik gebruik mijn tijd om gewoon te genieten. Je kijkt naar die Australische series en denkt dat zo’n stranden niet bestaan. Wel hier bestaan ze zeker en vast. De foto’s gaan hard! 🎞 allemaal weer de bus in en dan rijden we helemaal door naar het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland: Cape Reinga. Hier komen de Stille Oceaan en de Tasmaanze zee samen. Net zoals in kaapstad, zie je een duidelijke lijn waar ze elkaar raken. Is echt een fantastisch zicht van daarboven. Eerst lopen we de berg op en daarna nog even naar de vuurtoren.

we hebben een strak schema. We moeten zeker op het juiste moment aan het strand zijn. We gaan met de bus over het zand rijden, maar dan moeten we rekening houden met het tij. Het lukt ons en is raar om te zien dat een bus toch zo’n snelheid kan ontwikkelen op het strand en deels door het water. We maken nog 1 pipistop en daar worden ook de fish en chips besteld. Tegen dat we dan aankomen, zijn ze allelaal klaar en kunnen we snel eten en verder rijden. Dit was de laatste stop van de dag en we rijden terug naar Paihia. Vermits we zo laat gegeten hebben, loopt er niemand meer naar het dorp om te eten. Samen met Gertie probeer ik de filmpjes van de GoPro op de tablet en externe harde schijf te krijgen. Het lukt niet meteen en ook Arno komt erbij. We zitten ondertussen met 3 op de grond voor de kamer. Ook paul komt eens kijken, maar het lijkt niet te werken. Wanneer Paul achter een kabeltje gaat om het laatste te testen, werkt het ineens wel. Dus alles kan overgezet worden. Tegen dat we klaar zijn en nog iets willen gaan drinken, is de bar al gesloten. Dat wordt dan maar bedtijd.