Vandaag de laatste volledige dag van de vakantie. Om 4.30u wake up call. Het doet pijn, maar het is voor het goede doel. Wanneer we beneden bij de receptie komen, blijkt dat het regent. Nochtans ik dacht dat de zonsopgang er bijna altijd is 🙂 Vermits de groep weer naar het hotel komt om te ontbijten, kruipen Jonie, Liesbet en ik opnieuw ons bed in. We zien de rest straks wel. In mijn bed heb ik niet veel gelegen. Ik heb de 2 extra uren op de wc gezeten. Ik zie het dan ook niet zitten om mee te gaan op excursie. Heb geen zin om met buikkrampen boven een franse wc te hangen of in het slechtste geval in de weide natuur te zitten. Het is niet hoe ik mijn laatste dag had voorgesteld, maar het kan niet anders. Ik vraag aan Bob hoe laat ze ongeveer aan het landmijnenmuseum gaan zijn. Dat zou ik eigenlijk toch graag zien. Hij kan dat niet zeggen, maar normaal tegen 12uur zouden ze er wel moeten zijn. Ik laat weten dat ik, indien ik beter ben, misschien wel met de tuc tuc tot daar kom.
Ik zie de anderen vertrekken en ga maar weer naar de kamer. De darmen zijn precies gekalmeerd, dus ik maak dan maar van de gelegenheid gebruik om mijn blog te gaan bijwerken in het internetcafe. Ondertussen is ook de kamer gedaan en kan ik verder van de ‘rust" genieten. Ik probeer nog wat te slapen en rond half één ben ik op. De rest kan nu ieder moment terug zijn, en liesbet kan niet binnen als ik de sleutel heb. Om de tijd te overbruggen, begin ik al mijn rugzak in te pakken. Eén uur voorbij, nog geen gr toch oep te zien. Dus dan nog maar mijn dagboek bijwerken. Ik ben nog niet echt buitengeweest, dus ik ga maar schrijven aan het zwembad. Vermits liesbet me niet zou zien zitten als ze binnenkomt, laat ik de sleutel achter bij de receptie met een briefje "ik zit aan het zwembad".
Kwart voor drie zijn ze eindelijk in het hotel. Een geluk dat ik dus niet aan het landmijnenmuseum had gestaan om twaalf uur, want ze waren er maar tegen twee uur. De wandeling naar het meer van de 1000 linga’s had ik ook nooit op mijn slippers kunnen doen. Een geluk bij een ongeluk dus! Vermits mijn darmen rustig zijn, het weer goed is en we een 2dagenpas hebben, gaan we deze namiddag toch nog op pad. Felix en Eddy wisten ons te zeggen dat de trap in Angkor Wat toch open was gisteren, besluiten we terug te gaan naar Angkor Wat. Eerst snel iets eten en dan de tuc tuc in. Ondertussen is het helemaal opgeklaard, dus de kans op een mooi zonsondergang is ook groot. We beginnen bij Angkor. Onze tuc tuc wilt ons ook naar Phnom Bakheng brengen voor de zonsondergang.Dus moeten we om 17.10u terug bij de tuc tuc zijn. Het wordt dus een race tegen de tijd. We snellen naar de centrale tempel en zoeken de ingang van de trap. Alleen vandaag is hij alweer gesloten wegens "cleaning". No, not today!!!!!!!!!!!!!! We zullen de foto’s van boven dan maar bestellen bij Felix en Eddy. Terug naar de tuc tuc die ons een kilometer verder afzet bij Phnom Bakheng. Dit is de tempel op de berg waar je perfect zit om de zonsondergang te zien. Je moet wel eerst de berg omhoog. Na half 6 mag je niet meer naar boven. Gelukkig zijn we op tijd en vatten de wandeling aan. Boven aangekomen zijn we zeker niet alleen die het plan hadden om daar de zonsondergang te zien. We zijn nog niet helemaal boven, want we moeten de tempel nog op. En dat kan nog tellen. De trappen zijn behoorlijk smal en daarbij nog eens behoorlijk steil. Bijna loodrecht naar omhoog. Eens boven zoeken we dan maar een goed plaatsje, want er komt nog zeer veel volk achter ons. Dan kan het wachten beginnen. Het duurt toch nog een dik uur voordat de zon enige beweging maakt. Maar dan gaat het snel. En het was zeker de moeite om de klim te maken en te wachten. Al de afwezigen hebben ongelijk. Eens dat de zon zo goed als onder is, wordt iedereen van de tempel gejaagd. Eens je aan de afdaling van de trappen begint, dan snap je wel waarom ze iedereen beneden willen vóórdat het volledig donker is. Er ontstaat een kleine file op de trappen. Om zeven uur moeten we klaar staan voor het laatste avondmaal. Dus dat wordt nog een kleine race tegen de tijd. Maar uiteindelijk komen we toch, beide gedoucht, op tijd aan de receptie; Het laatste avondmaal gaat door in The Red Piano, blijkbaar een restaurant met Belgische eigenaar. Het is gezellig met lekker eten. Tim houdt ook nog een afscheidsspeech, maar rond 21uur begint de vermoeidheid toch een beetje op te komen. Al 2 dagen achter elkaar om 4.30u op. Kan tellen!!
Liesbet haar broer Steven zit ondertussen ook in Siem Reap. We hebben op internet nagekeken in welk hotel ze logeren, en blijkt dat het het hoekje om is bij ons hotel. Na het avondeten lopen we dus nog even langs het hotel om te kijken of ze toevallig daar zijn. Toeval wil dat ze daar inderdaad net zijn toegekomen. We bellen eerst een verkeerde kamer wakker als daarna blijkt dat ze op het terras zitten. Blijkbaar hebben ze net als ons zitten rond kijken bij het restaurant en hebben we elkaar op een haar gemist. Ze zaten een 100 meter verder dan ons te eten. We drinken nog iets op het terras en de ervaringen worden uitgewisseld. Ondertussen is het twaalf uur voorbij als we terugkeren naar ons hotel. Het is open hemel en de kans op een goeie zonsopgang morgenvroeg is natuurlijk groot zo. De twijfel is er vermits we dan maar 4 uurtjes kunnen slapen, maar het is once in a lifetime dat je hier bent natuurlijk. Dus ook op onze laatste vakantiedag gaat de wekker om 4.30u. Om vijf uur zitten we in de tuc tuc (met dvd over Angkor Wat). De zonsopgang komt er weer niet helemaal door, maar we hebben zeker geen spijt dat we opgestaan zijn. Hij was veel beter al dan de voorbije dagen. Rond zeven uur zijn we voldaan terug in het hotel. We kunnen dan nog een 2tal uurtjes rusten en dan is het tijd voor ontbijt en de rugzak verder inpakken. Het einde is nu wel heel dichtbij.
Om 11uur verzamelen we aan de receptie voor de korte rit naar de luchthaven.
Om 11uur verzamelen we aan de receptie voor de korte rit naar de luchthaven.
Mijke's reizen 