Vrije dag staat gelijk aan uitslapen. Vermits het toch een goed ontbijt is in het hotel, staan we wel rond 9 uur op. De laatste zijn we nog niet want Tim en Frans komen nog na ons. Na het ontbijt kunnen we op de pc van Bob naar de documentaire van Halong Bay kijken. Die hadden we nog niet gezien. Ik maak ook gebruik van de gelegenheid om mijn blog verder aan te passen. Net voor de middag steken we dan toch ons hoofd buiten. De eerste stop is onze lunch: een heerlijk ijsje bij Fanny’s. Super veel keuze en super lekker. We kunnen er weer even tegen. Nadien lopen we rond op de markt. Een doolhof van gangetjes, de ene lopen we 3 op en af en er zullen er zijn die we gemist hebben. De laatste souveniers worden gekocht. Rond 3 uur staan we weer op straat. Nog een aantal uur voordat we kunnen gaan avondeten. We besluiten dan nog maar iets te gaan drinken met zicht over de stad en het superdrukke rondpunt. Geweldig om van boven de wezzel te zien. De rest van de namiddag vullen we met spelletjes spelen. Vermits er geen briefje aan de lift hangt, spreken we zelf iets af voor vanavond. Tim en frans wisten een leuk plekje om te gaan eten: het New World Hotel. Een 5* hotel en de prijzen zijn dus ook in verhouding. De pizza is 2 keer zo duur dan die dat we gisteren hadden. En bijna 4 dollar voor een cola is er ook wel over. Maar we amuseren ons voor de laatste avond in Vietnam. We zijn nu helemaal blut van dongen en kunnen dus doorrijden naar Cambodja.
Op zaterdag vertrekken we richting Cambodja. We rijden niet direct door naar Phom Penh maar maken nog wat tussenstops. Om half 7 zijn we weg voor wat een zeer lange reisdag wordt. Na 2 uur rijden komen we aan de Cu Chi tunnels. Deze werden gebruikt door de Vietcong in de oorlog tegen de Amerikanen. Er waren zo’n 250km aan tunnels die in 3 niveau’s waren opgebouwd. Op het eerste niveua lagen de gebouwen zoals een hospitaal, een werkplaats voor de wapens en een shop. Het 2de en 3de niveau waren de verbindingswegen. Sommige doorgangen waren zo smal dat de amerikanen dachten dat het geen doorgang was. Ook waren er een heleboel boobytraps in de tunnels verwerkt. De amerikanen rekruteerden vietnamezen als tunnelratten om zo in de tunnels te vechten. We lopen naar een open plek waaar we de ingang van de tunnel moeten zoeken. Die ligt helemaal verstopt onder een hoop bladeren. Wanneer je het gat ziet zou je niet denken dat er een europeaan in kan. Maar Felix, Liesbet en Tim beweren het tegendeel. Straf dat er iemand groter dan een Vietnamees in kan. Daarna is het tijd om zelf de tunnel in te gaan.Ik wist al op voorhand dat ik er niet in ging gaan en bij de eerste aanblik werd dit al bevestigd. Ik kruip er toch een meter in voor de foto en dan kom ik er weer uit. Het is blijkbaar wel een hele belevenis om een stukje af te leggen via de tunnel. Ik geloof iedereen graag op zijn woord. Een beetje verder heb je de mogelijkheid om met oude wapens een aantal kogels af te vuren. Tim en Frans wagen zich er aan. Ik loop even mee om foto’s te nemen maar kom al heel snel daar op terug. Ondanks dat ik een koptelefoon had opgezet, barsten mijn trommelvliezen bijna uit mijn oren. Als je de oorlog overleefde, was je volgens mij wel potdoof! We komen ook nog een soldaat tegen (Cu Chi tunnels zijn in handen van het leger) die de sandalen maakt zoals vroeger. De Vietcong had een ingenieus systeem. De sandalen waren zo ontworpen dat ze voetsporen in de omgekeerde richting maakten. Gingen ze naar links, dan dachten de amerikanen dat ze naar rechts waren gegaan. Dit complex was echt een bezoek waard.
De volgende stop is de grote tempel van de Cau Dai in Tay Ninh. We komen net te laat om iedereen te zien aankomen maar we kunnen nog wel de dienst volgen. De Cao Dai is een mengeling van Boedhisme, Taoisme, Confucianisme en het Christendom. Die mengeling zie je ook terugkomen in het gebouw en binnen het gebouw. Het is echt een kakkefonie van de verschillende religies. Het gebouw is ook een mengeling van een kathedraal en een moskee. In de tempel zitten links de vrouwen en rechts de mannen allemaal in volgorde van stand. De priesters dragen gele, blauwe en rode gewaden als symbool van Boedhisme, Taoisme en confucianisme. Ze dragen ook een hoge mijter met het alziend oog op.
Tijdens de dienst mag je niet voor het gebouw langslopen of je wordt teruggefloten. Sommigen onder ons lappen dit aan hun laars en gaan gewoon een foto nemen voor het gebouw. Ondanks dat er 4 ventjes zitten te fluiten dat hij daar niet mag komen. Nadien rijden we door naar de lunchplaats. Vandaar bel ik ook naar bompa om hem een gelukkige 90ste verjaardag te wensen. Daarna rijden we eindelijk door naar de grens. Cambodja: here we come!!
Op zaterdag vertrekken we richting Cambodja. We rijden niet direct door naar Phom Penh maar maken nog wat tussenstops. Om half 7 zijn we weg voor wat een zeer lange reisdag wordt. Na 2 uur rijden komen we aan de Cu Chi tunnels. Deze werden gebruikt door de Vietcong in de oorlog tegen de Amerikanen. Er waren zo’n 250km aan tunnels die in 3 niveau’s waren opgebouwd. Op het eerste niveua lagen de gebouwen zoals een hospitaal, een werkplaats voor de wapens en een shop. Het 2de en 3de niveau waren de verbindingswegen. Sommige doorgangen waren zo smal dat de amerikanen dachten dat het geen doorgang was. Ook waren er een heleboel boobytraps in de tunnels verwerkt. De amerikanen rekruteerden vietnamezen als tunnelratten om zo in de tunnels te vechten. We lopen naar een open plek waaar we de ingang van de tunnel moeten zoeken. Die ligt helemaal verstopt onder een hoop bladeren. Wanneer je het gat ziet zou je niet denken dat er een europeaan in kan. Maar Felix, Liesbet en Tim beweren het tegendeel. Straf dat er iemand groter dan een Vietnamees in kan. Daarna is het tijd om zelf de tunnel in te gaan.Ik wist al op voorhand dat ik er niet in ging gaan en bij de eerste aanblik werd dit al bevestigd. Ik kruip er toch een meter in voor de foto en dan kom ik er weer uit. Het is blijkbaar wel een hele belevenis om een stukje af te leggen via de tunnel. Ik geloof iedereen graag op zijn woord. Een beetje verder heb je de mogelijkheid om met oude wapens een aantal kogels af te vuren. Tim en Frans wagen zich er aan. Ik loop even mee om foto’s te nemen maar kom al heel snel daar op terug. Ondanks dat ik een koptelefoon had opgezet, barsten mijn trommelvliezen bijna uit mijn oren. Als je de oorlog overleefde, was je volgens mij wel potdoof! We komen ook nog een soldaat tegen (Cu Chi tunnels zijn in handen van het leger) die de sandalen maakt zoals vroeger. De Vietcong had een ingenieus systeem. De sandalen waren zo ontworpen dat ze voetsporen in de omgekeerde richting maakten. Gingen ze naar links, dan dachten de amerikanen dat ze naar rechts waren gegaan. Dit complex was echt een bezoek waard.
De volgende stop is de grote tempel van de Cau Dai in Tay Ninh. We komen net te laat om iedereen te zien aankomen maar we kunnen nog wel de dienst volgen. De Cao Dai is een mengeling van Boedhisme, Taoisme, Confucianisme en het Christendom. Die mengeling zie je ook terugkomen in het gebouw en binnen het gebouw. Het is echt een kakkefonie van de verschillende religies. Het gebouw is ook een mengeling van een kathedraal en een moskee. In de tempel zitten links de vrouwen en rechts de mannen allemaal in volgorde van stand. De priesters dragen gele, blauwe en rode gewaden als symbool van Boedhisme, Taoisme en confucianisme. Ze dragen ook een hoge mijter met het alziend oog op.
Tijdens de dienst mag je niet voor het gebouw langslopen of je wordt teruggefloten. Sommigen onder ons lappen dit aan hun laars en gaan gewoon een foto nemen voor het gebouw. Ondanks dat er 4 ventjes zitten te fluiten dat hij daar niet mag komen. Nadien rijden we door naar de lunchplaats. Vandaar bel ik ook naar bompa om hem een gelukkige 90ste verjaardag te wensen. Daarna rijden we eindelijk door naar de grens. Cambodja: here we come!!
Mijke's reizen 