De meesten hebben hun visum al geregeld thuis. De anderen zijn ook redelijk snel gediend aan de grens. Langs de andere kant van de grens staat de gids ons op te wachten. Wanneer we nog maar 5 minuten weg zijn met de bus, begint deze te sputteren. We staan een tijdje langs de kant. Gelukkig duurt het niet zo lang want we moeten de ferry halen. De laatste gaat om 18uur en als we die missen moeten we wachten tot morgen. Alles geraakt geregeld en we komen op tijd aan bij de overzet. Dan kunnen we aan het laatste stuk naar het hotel beginnnen. De baan is opmerkelijk minder druk en na 13 uur komen we eindelijk aan in Phom Penh. We zijn doodop en eten niet mee met de groep. Snel een hamburger 2 huizen verder en dan bedje in.De nacht is toch een beetje kort precies wanneer de wekker afloopt. Vandaag hebben we een ganse dag excursie.
We beginnen met het Koninklijk Paleis. Een stuk van het complex wordt nog gebruikt als residentie van de Koning. Hij is ook thuis vandaag want de vlag hangt buiten. Net zoals bij ons dus. Het zijn allemaal indrukwekkende gebouwen. En allemaal zeer mooi binnen, alleen mag je geen fotos maken. Overal schoenen uit en deftig gekleed zijn. Via de noordelijke toegangspoort komen we bij de Zilveren Pagode. Langs buiten bezet met goud, maar de naam verwijsd naar de 5329 zilveren tegels die in de pagode op de grond liggen. We lopen verder het complex rond voorbij de stoepa’s voor de overleden koningen en een maquete van ankor wat.
Van het paleis en de pagode rijden we door naar het Tuol Sleng Genocide Museum. Deze school werd in april 75 onmiddellijk door het Pol Pot regime in gebruik genomen als gevangenis. Dit was bekend als S21, het grootste detentiecentrum van het land. Het lijkt effectief op een schoolgebouw, maar wanneer je door het eerste gebouw loopt, komt de werkelijkheid wel op je af. In gebouw A werden de gevangen een per een opgesloten in een cel. Er stond enkel een bed (als je dat al een bed kan noemen) een veredelde pisbak en eetbakje. Je kreeg net genoeg eten om niet dood te gaan. Ze mochten niks doen heel de dag, tenzij je iets gevraagd werd, Het middenplein deed dienst als folterplaats. Daar werden de gruwelijkste technieken gebruikt. Waterboarding, vingernagels uittrekken en met schorpioenen je tepels aftrekken. Niet te schatten. Eens je alles bekend had door de foltering, werd je naar de Killing Fields gestuurd om af gemaakt te worden. Van iedere gevangene werd een foto genomen en veel van die foto’s hangen nu tentoongesteld. Het zijn allemaal jonge mensen bijna, ook moeders met hun baby.Allemaal zeer raar gevoel. Zeker omdat je weet dat het geen 200 of 300jaar geleden is, maar slechts 30 jaar. Dat iemand zijn eigen volk kan uitmoorden. Hitler moordde een ander ras uit, maar Pol Pot zijn eigen mensen. Van een aantal miljoen inwoners in Phom Phen ging het aantal naar 25000 in een paar maanden tijd. Ze werden allemaal de stad uitgejaagd met de reden dat de Amerikanen de stad gingen bombarderen. Wie er intelligent uitzag( een bril dragen was al genoeg) werd afgemaakt. Van de 17000 gevangenen in S21 hebben er slechts 7 het overleefd. Deze werden persoonlijk gespaard door pol Pot om tekeningen en schilderijen voor hem te maken. Deze mensen hebben ook later voor de regering de schilderijen gemaakt van de gruwel die nu in het museum hangen. Alle opzichters en personeel van S21 is later ook afgevoerd naar de Killing Fields.Het museum laat een diepe indruk na.
Van hieruit rijden we door naar de KIlling Fields van Choeung Ek. Het ligt effe buiten de stad. Het eerste dat we zien is de stoepa waar alle schedels opgeborgen liggen van de opgegraven lichamen. 7 Verdiepingen aan schedels opgesteld via ouderdom. Ja, behoorlijk indrukwekkend. Vervolgens lopen we voorbij de verschillende massagraven. Veel graven zijn nog niet opgegraven en dat zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren. Een van de massagraven ligt naast een boom. Het is een graf voor moeders en baby’s. De babys werden eerst aan hun voeten vastgepakt en met hun hoofd tegen de boom doodgeslagen. Dan werden ze bij in het graf gegooid. Gruwelijk. Ook de palmboom die zoveel nuttige functies heeft, werd gebruikt als moordwapen. De bast is vlijmscherp en werd gebruikt om langzaam de nek over te snijden. Niet te snappen dat een mens zoiets kan doen. In het nuseun lezen we nog wat informatie aan de hand van fotos. De grote leiders staan nog steeds terecht, maar ze weigeren iets toe te geven. Wier habben het nigt gewust. Ongelooflijk!!!
Na de lunch lopen we nog naar het Nationaal Museum. We zijn snel uitgekeken en maken nog een praatje met onze gids. Via hem regelen we een tuc tuc van zijn beste vriend om ons een dag rond te brengen in Angkor. Het komt ons veel goedkoper uit dan via Aap en we kunnen het allemaal op ons eigen tempo doen. Jonie gaat ook mee. Na de citytour lopen we nog even naar de markt en het shoppingcentrum. s avonds gaan we eten met Felix en Eddy bij. Het wordt een hilarische avond. Ze verstaan zo goed als geen engels en we proberen dus duidelijk te maken wat we willen eten. Iedere keer wordt er gevraagd *one?* Ja, tuurlijk one. Zo’n grote honger hebben we ook niet. UIteindelijk krijgen we dus van elk gerecht 1. Dit wil zeggen dat liesbet en felix eten krijgen, maar wij met 3 niet. We doen dan nog eens een poging om de rest bij te bestellen en weer krijgen we de vraag *one?*. Nee, 3. Uiteindelijk krijgen Jonie en Eddy hun eten, maar het 3de wordt weer niet opgediend. Na nog een keer vragen krijg ik ook mijn eten. Een geweldig leuke avond is het geworden!!!
Maandag ondertussen: we gaan de laatste week in. Weer een reisdag naar Siem Reap. Om 7uur vertrekken we voor 350km. De eerste stop is de Spider Village. Hier kan je gefrituurde vogelspinnen eten. Enkel Jonie is moedig genoeg om eentje te proeven. Ze doet dit onder grote fotobelangstelling. Het is blijkbaar niet echt slecht, maar ik waag me er niet aan. Dan maken we een omweg naar een klein dorpje met wat tempels van voor de Angkor tijd. De groep heeft eigenlijk nog weinig zin en luistert niet meer met volle overgave. We worden ook weer constant gevolgd door kleine kindjes die hun sjaaltjes willen verkopen. Nee kennen ze blijkbaar niet. Na een uur lopen is het tijd voor de lunch en dan kunnen we een uur terug rijden naar de grote weg. Eindelijk goeie weg en naar Siem Reap. Dit dorpje was enkel tijdverlies in mijn ogen. Rond zes uur komen we dan eindelijk aan in het hotel. Als avondeten gaan we de beroemde pumkin soup eten. Ik proef even maar vind ze nu toch niet zoooo speciaal. Dan nog even onze gids bellen voor morgen en dan snel naar bed. Om 4.30u loopt de wekker af, want het is Angkor Wat tijd!!!!!!!!!!!
We beginnen met het Koninklijk Paleis. Een stuk van het complex wordt nog gebruikt als residentie van de Koning. Hij is ook thuis vandaag want de vlag hangt buiten. Net zoals bij ons dus. Het zijn allemaal indrukwekkende gebouwen. En allemaal zeer mooi binnen, alleen mag je geen fotos maken. Overal schoenen uit en deftig gekleed zijn. Via de noordelijke toegangspoort komen we bij de Zilveren Pagode. Langs buiten bezet met goud, maar de naam verwijsd naar de 5329 zilveren tegels die in de pagode op de grond liggen. We lopen verder het complex rond voorbij de stoepa’s voor de overleden koningen en een maquete van ankor wat.
Van het paleis en de pagode rijden we door naar het Tuol Sleng Genocide Museum. Deze school werd in april 75 onmiddellijk door het Pol Pot regime in gebruik genomen als gevangenis. Dit was bekend als S21, het grootste detentiecentrum van het land. Het lijkt effectief op een schoolgebouw, maar wanneer je door het eerste gebouw loopt, komt de werkelijkheid wel op je af. In gebouw A werden de gevangen een per een opgesloten in een cel. Er stond enkel een bed (als je dat al een bed kan noemen) een veredelde pisbak en eetbakje. Je kreeg net genoeg eten om niet dood te gaan. Ze mochten niks doen heel de dag, tenzij je iets gevraagd werd, Het middenplein deed dienst als folterplaats. Daar werden de gruwelijkste technieken gebruikt. Waterboarding, vingernagels uittrekken en met schorpioenen je tepels aftrekken. Niet te schatten. Eens je alles bekend had door de foltering, werd je naar de Killing Fields gestuurd om af gemaakt te worden. Van iedere gevangene werd een foto genomen en veel van die foto’s hangen nu tentoongesteld. Het zijn allemaal jonge mensen bijna, ook moeders met hun baby.Allemaal zeer raar gevoel. Zeker omdat je weet dat het geen 200 of 300jaar geleden is, maar slechts 30 jaar. Dat iemand zijn eigen volk kan uitmoorden. Hitler moordde een ander ras uit, maar Pol Pot zijn eigen mensen. Van een aantal miljoen inwoners in Phom Phen ging het aantal naar 25000 in een paar maanden tijd. Ze werden allemaal de stad uitgejaagd met de reden dat de Amerikanen de stad gingen bombarderen. Wie er intelligent uitzag( een bril dragen was al genoeg) werd afgemaakt. Van de 17000 gevangenen in S21 hebben er slechts 7 het overleefd. Deze werden persoonlijk gespaard door pol Pot om tekeningen en schilderijen voor hem te maken. Deze mensen hebben ook later voor de regering de schilderijen gemaakt van de gruwel die nu in het museum hangen. Alle opzichters en personeel van S21 is later ook afgevoerd naar de Killing Fields.Het museum laat een diepe indruk na.
Van hieruit rijden we door naar de KIlling Fields van Choeung Ek. Het ligt effe buiten de stad. Het eerste dat we zien is de stoepa waar alle schedels opgeborgen liggen van de opgegraven lichamen. 7 Verdiepingen aan schedels opgesteld via ouderdom. Ja, behoorlijk indrukwekkend. Vervolgens lopen we voorbij de verschillende massagraven. Veel graven zijn nog niet opgegraven en dat zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren. Een van de massagraven ligt naast een boom. Het is een graf voor moeders en baby’s. De babys werden eerst aan hun voeten vastgepakt en met hun hoofd tegen de boom doodgeslagen. Dan werden ze bij in het graf gegooid. Gruwelijk. Ook de palmboom die zoveel nuttige functies heeft, werd gebruikt als moordwapen. De bast is vlijmscherp en werd gebruikt om langzaam de nek over te snijden. Niet te snappen dat een mens zoiets kan doen. In het nuseun lezen we nog wat informatie aan de hand van fotos. De grote leiders staan nog steeds terecht, maar ze weigeren iets toe te geven. Wier habben het nigt gewust. Ongelooflijk!!!
Na de lunch lopen we nog naar het Nationaal Museum. We zijn snel uitgekeken en maken nog een praatje met onze gids. Via hem regelen we een tuc tuc van zijn beste vriend om ons een dag rond te brengen in Angkor. Het komt ons veel goedkoper uit dan via Aap en we kunnen het allemaal op ons eigen tempo doen. Jonie gaat ook mee. Na de citytour lopen we nog even naar de markt en het shoppingcentrum. s avonds gaan we eten met Felix en Eddy bij. Het wordt een hilarische avond. Ze verstaan zo goed als geen engels en we proberen dus duidelijk te maken wat we willen eten. Iedere keer wordt er gevraagd *one?* Ja, tuurlijk one. Zo’n grote honger hebben we ook niet. UIteindelijk krijgen we dus van elk gerecht 1. Dit wil zeggen dat liesbet en felix eten krijgen, maar wij met 3 niet. We doen dan nog eens een poging om de rest bij te bestellen en weer krijgen we de vraag *one?*. Nee, 3. Uiteindelijk krijgen Jonie en Eddy hun eten, maar het 3de wordt weer niet opgediend. Na nog een keer vragen krijg ik ook mijn eten. Een geweldig leuke avond is het geworden!!!
Maandag ondertussen: we gaan de laatste week in. Weer een reisdag naar Siem Reap. Om 7uur vertrekken we voor 350km. De eerste stop is de Spider Village. Hier kan je gefrituurde vogelspinnen eten. Enkel Jonie is moedig genoeg om eentje te proeven. Ze doet dit onder grote fotobelangstelling. Het is blijkbaar niet echt slecht, maar ik waag me er niet aan. Dan maken we een omweg naar een klein dorpje met wat tempels van voor de Angkor tijd. De groep heeft eigenlijk nog weinig zin en luistert niet meer met volle overgave. We worden ook weer constant gevolgd door kleine kindjes die hun sjaaltjes willen verkopen. Nee kennen ze blijkbaar niet. Na een uur lopen is het tijd voor de lunch en dan kunnen we een uur terug rijden naar de grote weg. Eindelijk goeie weg en naar Siem Reap. Dit dorpje was enkel tijdverlies in mijn ogen. Rond zes uur komen we dan eindelijk aan in het hotel. Als avondeten gaan we de beroemde pumkin soup eten. Ik proef even maar vind ze nu toch niet zoooo speciaal. Dan nog even onze gids bellen voor morgen en dan snel naar bed. Om 4.30u loopt de wekker af, want het is Angkor Wat tijd!!!!!!!!!!!
Mijke's reizen 