Ik heb geslapen als een roos. Kan ook aan de touristil hebben gelegen natuurlijk 🙂 Ik ben een aantal keer half wakker geweest, maar iedere keer snel terug in slaap gevallen. Om 7 uur zitten we alweer aan het ontbijt. Dit is onze laatste volledige dag op de Galápagos eilanden. Spijtig!!
Om 8 uur nemen we de dingy naar het eiland Santa Cruz. Daar staat een bus klaar die ons rond zal voeren naar de hoogtepunten van dit eiland.
De eerste stop is de lava tunnel. Veel meer dan een tunnel is er eigenlijk niet te zien. Het is wel knap dat zo’n fenomeen kan ontstaan door de natuur. Voor het mooie weer moeten we niet op dit eiland zijn. Volgens Annette regent het nooit op de eilanden, maar we worden hier toch wel behoorlijk nat.
De eerste stop is de lava tunnel. Veel meer dan een tunnel is er eigenlijk niet te zien. Het is wel knap dat zo’n fenomeen kan ontstaan door de natuur. Voor het mooie weer moeten we niet op dit eiland zijn. Volgens Annette regent het nooit op de eilanden, maar we worden hier toch wel behoorlijk nat.
De 2de stop van de voormiddag zijn 2 gaten met een redelijk doorsnee. Ik snap de uitleg niet helemaal, maar het is iets met een ingeklapte kamer van een vulkaan of zo. Ik zie er niet meer in dan 2 reusachtige gaten in de grond 
De laatste stop van de morgen is een wandeling tussen de wilde reuze schildpadden.
De laatste stop van de morgen is een wandeling tussen de wilde reuze schildpadden.Het zijn echte joekels van beesten. De meesten die er rondlopen zijn mannetjes. Zij zijn te onderscheiden door hun dikkere hoofd en staart, hun minder donker schild en minder rond schild dan de vrouwtjes. Bij elke schildpad kan je blijven foto’s nemen. Het is spijtig dat de zon niet schijnt en dat je regelmatig een drash over uw kop krijgt. Maar ja, je kan niet kiezen hé. Je moet normaal 10 meter afstand houden, maar al snel merk je dat die beesten zich niks aantrekken van al die aandacht rond hun heen. Behalve als je heel dichtbij komt, trekken ze kop en poten in. En dan is er geen schildpad meer te zien. Na een warme koffie rijden we met de bus terug naar de pier en varen we weer naar de boot voor de lunch. Gelukkig hebben de schildpadden het toch nog gemaakt dat het een mooie voormiddag werd. Als we terug op de boot komen, is de jacuzzi eindelijk gevuld. De andere dagen ging het niet omdat we dan bijna niet op de boot waren en wanneer we er wel waren, gingen we varen en dan lukt het niet.
Nu de jacuzzi is gevuld, maar daar is het dan ook mee gezegd. Veel water zit er niet en het water dat er dan in zit is allesbehalve warm. Nu ja, we zijn miscshien gewoon verwend thuis. 
Helen en Liesbet laten het niet aan hun hart komen en duiken de jacuzzi in. Ik heb wat meer overtuiging nodig. Maar een jacuzzi aan boord en er dan niet in zitten, zou belachelijk zijn, ni waar!! Dus toch mijn bikini aan en 2 minuten in het lauwe water gaan zitten. Dan snel het zonnetje in voor terug warm te krijgen.
Helen en Liesbet laten het niet aan hun hart komen en duiken de jacuzzi in. Ik heb wat meer overtuiging nodig. Maar een jacuzzi aan boord en er dan niet in zitten, zou belachelijk zijn, ni waar!! Dus toch mijn bikini aan en 2 minuten in het lauwe water gaan zitten. Dan snel het zonnetje in voor terug warm te krijgen.Al snel is het tijd vooor de activiteit in de namiddag: het Darwin Centre. Het valt nog mee. Het is niet echt een museum of zo.Het zijn een aantal stukken waar ze enkele dieren hebben gezet. Zo zien we de landleguanen en een hoop babyschildpadjes. De landleguanen zullen we niet meer in het wild zien. Daarvoor gaan we niet naar de juiste eilanden. De babyschildpadjes behoren weer tot een breading programma. De schildpadjes worden hier opgevangen totdat ze een jaar of 2 zijn en dan worden ze teruggezet in hun natuurlijke omgeving. Ook zien we de zadelschildpadden. Heel raar en vettig gezicht eigenlijk. Hun nek en poten zijn veel langer dan van de schildpaddend die we al gezien hebben. Ook hun vel is helemaal verrimpeld. Ze zien er eigenlijk niet uit de beesten We nemen ook een kijkje aan het "pavilioen" van Lonesome George. Maar in eerste instantie laat hij zich niet zien. George is de laatste van zijn soort. Ze proberen hem nu te kruisen met een ander soort. Maar de eitjes van vorig jaar hebben niks opgeleverd. Nu zijn er weer een aantal eitjes die uitgebroed worden, maar de vraag blijft of het lukt. Nu George zijn soort zal nooit meer 100% voortgezet worden. Elk jong dat er nu geboren gaat worden is een kruising van 2 soorten. En elke generatie zal minder en minder genen van George hebben.Nadat we helemaal rond zijn geweest, lopen we nog eens terug. En dan kunnen we toch het hoofd van George zien. Zou zonde zijn van op de Galápagos eilanden te zijn geweest zonder George te hebben gezien. Dan zijn we vrij tot 18 uur. We lopen samen met Marjo en Yvonne terug van het Darwin Centre naar het dorpje. Onderweg lopen we het ene winkeltje in en het andere uit. Maar overal verkopen ze hetzelfde, soms aan een gigantische prijs voor eigenlijk 2 keer niks. We zijn nog te vroeg aan de kaai en dus gaan we nog maar iets drinken. Sinds lang een terrasje. Dan keren we terug naar de boot, voor onze laatste avond.
We nemen ook een kijkje aan het "pavilioen" van Lonesome George. Maar in eerste instantie laat hij zich niet zien. George is de laatste van zijn soort. Ze proberen hem nu te kruisen met een ander soort. Maar de eitjes van vorig jaar hebben niks opgeleverd. Nu zijn er weer een aantal eitjes die uitgebroed worden, maar de vraag blijft of het lukt. Nu George zijn soort zal nooit meer 100% voortgezet worden. Elk jong dat er nu geboren gaat worden is een kruising van 2 soorten. En elke generatie zal minder en minder genen van George hebben.Nadat we helemaal rond zijn geweest, lopen we nog eens terug. En dan kunnen we toch het hoofd van George zien. Zou zonde zijn van op de Galápagos eilanden te zijn geweest zonder George te hebben gezien. Dan zijn we vrij tot 18 uur. We lopen samen met Marjo en Yvonne terug van het Darwin Centre naar het dorpje. Onderweg lopen we het ene winkeltje in en het andere uit. Maar overal verkopen ze hetzelfde, soms aan een gigantische prijs voor eigenlijk 2 keer niks. We zijn nog te vroeg aan de kaai en dus gaan we nog maar iets drinken. Sinds lang een terrasje. Dan keren we terug naar de boot, voor onze laatste avond.Wanneer we terug op de boot komen, ligt er een verrassing op ons te wachten in de hut. Er liggen 2 enveloppen voor de fooi voor de gids en voor de crew. Dat op zich is normaal. Wat niet echt normaal is, ishet kaartje dat er bij ligt met het richtbedrag. Ik moet toch even gaan zitten
Ze vragen 140-160 dollar per persoon voor de crew en 50-60 dollar voor de gids. Ik weet dat we al veel geld betaald hebben voor de reis en dat zij waarschijnlijk dan denken dat er nog meer geld te rapen valt. Maar dat is er nu toch wel efkes over. Er worden discussiegroepen gevormd. Iedereen is behoorlijk onder de indruk van wat men durft te vragen en niemand is er mee akkoord. We hadden dan ook nog eerst naar de bancontact moeten gaan voor dat we dat kunnen betalen. Uiteindelijk wordt er een lager bedrag afgesproken, maar iedereen is natuurlijk vrij om te geven wat hij wil. Om 18.30u de laatste briefing en de afscheidsdrink met de crew. Nog een laatste avondeten en dan is het tijd om de rugzak in te pakken en te gaan slapen. Morgen weer naar het vaste land voor de laatste dagen van de vakantie.
Spijtig dat de laatste dag net iets minder was.
Spijtig dat de laatste dag net iets minder was.
Mijke's reizen 